ΜΙΑ ΑΦΗΓΗΣΗ ΖΩΗΣ
Η σπάνια ικανότητα του Κατσίπη, είναι να μεταμορφώνεται συνεχώς. Να μεταπηδά από τον καταρτισμένο επιστήμονα, στον συγκαταβατικό δημοδιδάσκαλο και πριν καλά-καλά το καταλάβεις, να βλέπεις έναν πιτσιρίκο με κοντά παντελόνια να τρέχει στα χωράφια και με ακόρεστη περιέργεια, να παρατηρεί το κάθε τι. Να το αγγίζει, να το μυρίζει, να το γεύεται. Υπερκινητικός και δραστήριος τη μια στιγμή, καθηλωμένος ώρες ατέλειωτες την άλλη, στην παρατήρηση μιας μικρής αράχνης που -αποδεικνύοντας πέραν πάσης αμφιβολίας τις βασικές αρχές του Δαρβινισμού- έχει πάρει τις αποχρώσεις του λουλουδιού-ξενιστή και στήνει καρτέρι για να καταβροχθίσει, τα διψασμένα για νέκταρ έντομα.
Και σίγουρα, εκείνες τις ώρες της περιπλάνησης, ο Σαμψών Κατσίπης, δεν νιώθει πείνα και δίψα, όχι γιατί τις αγνοεί, αλλά επειδή ξέρει ποιος βολβός ή βλαστάρι, τρώγονται, από ποιο μελιτοφόρο άνθος θα ρουφήξει τη γλυκιά σταγόνα, ποιο χόρτο, κάνει την καλύτερη στρωμνή για να κάτσει αναπαυτικά.