ΜΑΡΜΑΡΙΝΗ “ΠΟΡΤΟΣΙΑ ΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΙΚΙΝΟΥ”

ΑΡΘΡΟ ΕΡΕΥΝΑΣ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΗ ΣΚΑΜΠΑΒΙΡΙΑ

“

Στέκει εκεί αγέρωχη για πολλά χρόνια, με τους αέρηδες να την χτυπούν, με τις βροχές να την δροσίζουν, με τον ήλιο να την γυαλίζει, κανείς δεν γνωρίζει από πότε, είναι μεταβυζαντινής τεχνοτροπίας πάντως και οι άνθρωποι την θαυμάζουν διαχρονικά.

Ο λαϊκός παραδοσιακός μαρμαρογλύπτης, με τα στοργικά του χέρια και μάτια, μας δίνει το ανάγλυφο διακοσμητικό πλαίσιο της κυρίας εισόδου, για να δώσει στο πέρασμα των ανθρώπων κρυφά νοήματα, χαρά και προστασία, με αρχέγονα σύμβολα.

Αποτελείται από έξι ξεχωριστά κομμάτια ενωμένα μεταξύ τους, τους ίσιους κάθετους λαμπάδες δεξιά και αριστερά που πατούν στη γη, από την βάση τους ξεκινάει το ανάγλυφο σχέδιο με ένα περίτεχνο βάζο, που συνεχίζει προς τα πάνω με την αιγαιοπελαγίτικη κληματίδα, τα τσαμπιά της είναι μέσα σε κύκλους και τα φύλλα της έξω από αυτούς, η σύνθεση ολοκληρώνεται στην εσωτερική πλευρά με το σχοινίο, που θυμίζει χοντρό παλαμάρι με τις βαθιές κοψιές του.

Ακριβώς επάνω τους ακουμπούν δύο όρθια φουρούσια, λέσβια κυμάτια που στο στρογγυλό τους μέρος υπάρχει ένας εξάκτινος ρόδακας, αναφορά στις βυζαντινές εκκλησίες και αρχαίο φυλακτό, κόσμημα που ήταν ηλιακό σύμβολο και καταλήγει στο ιερό σχήμα της σπείρας. Στην εσωτερική πλευρά τρία ίδια κυπαρίσσια και δύο πουλιά που τα ραμφίζουν, εκτός κλίμακας με την ελευθερία που δίνει η παράδοση στον καλλιτέχνη.

Επάνω τους ακουμπά το πανοκάσι, φαρδιά προμετωπίδα που από ένα βάζο στο κέντρο του ξεκινά η κληματίδα σε κυματοειδή μορφή, το επάνω μέρος τελειώνει με ομοιόμορφα επαναλαμβανόμενα τριφύλλια σε περίγραμμα, σχέδιο γνωστό από τις εκκλησιές, στο κάτω μέρος τελειώνει με το σχοινίο.

Τέλος σαν στέψη έχει ένα κλασικό ανάγλυφο οριζόντιο εργαλείο, τελείωμα αλλά και τρόπος που σταλάζει τα πολλά νερά της βροχής.

Φωτογραφία, κείμενο, Θοδωρής Σκαμπαβίριας”.