H ΠΙΘΗΚΟΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΦΗΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΑΚΚΑ

  Στις Νότιες Ινδίες, οι κυνηγοί έχουν ένα πανεύκολο τρόπο για να αιχμαλωτίζουν μαϊμούδες. Παίρνουν ένα κέλυφος καρύδας. Στην κορυφή του, δημιουργούν ένα άνοιγμα, τόσο όσο να χωράει το χέρι ενός πιθήκου. Στη συνέχεια βάζουν μέσα ρύζι ή ότι άλλο φαγώσιμο αρέσει στις μαϊμούδες. Δένουν το κέλυφος με αλυσίδα σε ένα δέντρο και περιμένουν.

Η μαϊμού πλησιάζει. Βλέπει τη λαχταριστή τροφή μέσα στην καρύδα και βάζει το χέρι για να την πιάσει. Δυστυχώς όμως. Το χέρι δεν μπορεί να βγεί από την τρύπα, έτσι που είναι σφιγμένο γροθιά με τους πεντανόστιμους σπόρους μέσα. Η μαϊμού, παγιδεύεται με τον πιο γελοίο τρόπο. Θα αρκούσε απλά να ανοίξει το χέρι, να αφήσει την τροφή και να φύγει. Δεν το κάνει όμως!. Το δέλεαρ της εύκολης και νόστιμης τροφής, δεν της επιτρέπει να αντιληφθεί την αξία του αγαθού της ελευθερίας και της ασφάλειας. Έτσι, μένει παγιδευμένη. Η μοίρα της πλέον, έχει προδιαγραφεί: ή θα γίνει θέαμα σε περιοδεύον τσίρκο ή έδεσμα σε κάποιο εξωτικό εστιατόριο. Όλα αυτά, για μια χούφτα ρύζι, που αρνήθηκε να εγκαταλείψει.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στη Σαντορίνη. Η καρύδα, περιέχει ευρώ. Πολλά ευρώ. Μόνο που το χέρι έχει παγιδευτεί στο σκληρό κέλυφος και αρνείται να τα αφήσει. Το αγαθό της οικονομικής ευμάρειας, υπερέχει εκείνου της ελευθερίας. Το εύκολο χρήμα (ειδικά το “μαύρο”), είναι πιο δελεαστικό από τις στιβαρές και αδιάλειπτες παροχές υγείας. Περισσότερο επιθυμητό, από τους δασκάλους στα σχολεία, τα όργανα των Δημοσίων Δυνάμεων, την εκπαίδευση, την ασφάλεια, τις υψηλού επιπέδου υπηρεσίες. Μπορεί η καρύδα, να έχει τη μορφή, ενός τραπεζικού λογαριασμού. Αλλά παραμένει μια έξυπνη και ταυτόχρονα, γελοιωδώς απλή “πιθηκοπαγίδα”. Το χέρι έχει αδράξει γερά τα λεφτά, αλλά το μάτι και το μυαλό, αρνούνται να δουν την αλυσίδα. Κι έτσι η κατάληξη είναι δεδομένη. Ένα τσίρκο υπηρεσιών, διαρκής κίνδυνος για την υγεία, και κάμποσα ξόρκια “μη συμβεί το κακό”. Αλλά, η γροθιά παραμένει πεισματικά σφιγμένη γύρω από το μάτσο με τα ευρώ.

Ένας διαπρεπής γιατρός, ο Λάμπρος Σακκάς, κοιμόταν για μήνες στο θάλαμο 104 του Νοσοκομείου. Δεν βρέθηκε ούτε ένα αξιοπρεπές σπίτι να τον στεγάσει!. Όλα έγιναν τουριστικά καταλύματα και τα κοτέτσια, διαμερίσματα λουξ. Και μόλις, ο διεθνούς αναγνώρισης γιατρός-διευθυντής αποχωρήσει (ας μην το κάνει!), όλοι θα χτυπούν ξύλο, μην τυχόν και τους τύχει κάτι. Αν δεν έρθουν δάσκαλοι, νηπιαγωγοί, δημόσιοι υπάλληλοι ή φύγουν επειδή θα είναι άστεγοι, η μια γροθιά θα είναι σφηνωμένη στην καρύδα και η δεύτερη υψωμένη, οργισμένα και διεκδικητικά στον αέρα. Γιατί πάντα κάποιος άλλος θα φταίει.

Όσο δε για τις τοπικές αρχές;. Αυτές δεν μπορούν να διεκπεραιώσουν τα αυτονόητα της καθημερινότητας και να ανταποκριθούν (τουλάχιστον στο θέμα του Νοσοκομείου) στις παχυλές υποσχέσεις για κάποια εκατομμύρια, που έδιναν αφειδώς όταν μάρσαραν οι νταλίκες . Κι ας εισπράττουν την αύξηση του εισιτηρίου (σε Τελεφερίκ και Ηφαίστειο) που θα πήγαινε για αυτόν τον ειδικό σκοπό. Μια ακόμα πιθηκοπαγίδα, εδώ.

Τελικά το διακύβευμα της ελευθερίας και της ασφάλειας, δεν παίζει κανένα ρόλο σε αυτό το νησί. Η σφιγμένη γροθιά θα παραμένει στο κέλυφος της καρύδας. Αμετανόητοι, μέχρις αιχμαλωσίας!.