“ΤΟΥΣ “ΠΑΩ”ΤΟΥΣ ΝΕΟΛΑΙΟΥΣ ΤΕΛΙΚΑ…”
ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΚΟΥΒΑΛΗ
Ή ΠΩΣ ΠΡΟΕΚΥΨΕ ΜΙΑ ΛΑΪΚΗ ΠΑΡΟΙΜΙΑ
“Πως ιστορίες της καθημερινότητάς μας, μας “πάνε” πίσω στην Παράδοση και στα χωριάτικα βιώματα μας… Σήμερα λοιπόν, προσπάθησα “ως ηλικιωμένος και με εμπειρίες ζωής” άνθρωπος, να νουθετήσω 18άρη, γιό φίλου μου και να του δώσω συμβουλές για πρακτικές ζωής, κλπ συναφή.
-”Να προσέχεις” του έλεγα, “να κάνεις “εκείνο”, να κάνεις το “άλλο”, γιατί η ζωή ειναι δύσκολη κλπ άλλες αηδιούλες…”.
Δεν είναι η πρώτη φορά, που το κάνω, (έτσι από αλαζονεία της …σοφίας της ηλικίας….),αφού ακολούθησα την τακτική αυτή και στα παιδιά μου, στα πλαίσια της “καλής τους ανατροφής”. Ενδιαφέρον είχε η αντίδραση του νεαρού, η οποία δεν απείχε από εκείνη των παιδιών μου σε ανάλογες, αντίστοιχες περιπτώσεις.
-”Τί λές εσύ Νίκο γι αυτά που σου λέω”,τον ρώτησα…
-”Συγγνώμη κυρ-Βασίλη”, μου απαντάει, “αλλά μπορείς να μου επαναλάβεις, γιατί “χάζευα”,ένα γκομενάκι, που πέρναγε και δεν ήθελα να το χάσω;”.
Μετά απ’ αυτό τι να πείς…Τον αγαπάω τον μπαγάσα το Νίκο, μου είναι συμπαθής, για να του “ρίξω” καμμιά σφαλιαρίτσα και έτσι αρκέστηκα σε ένα χαμόγελο και κούνημα απογοήτευσης του κεφαλιού μου. Παράλληλα όμως μου ήρθε στο μυαλό Βερβενιώτικη ιστορία,όπου ένας παππούς στο χωράφι, συμβούλευε τον έγγονό του, καλή ώρα, όπως εγώ, λέγοντάς του διάφορες συμβουλές ζωής:
Απέναντι και στο θερισμένο χωράφι, έβοσκε μέσα στη ζέστη, άνυδρο και “κακομοιριασμένο” ένα αρσενικό γαιδούρι, που παρά την μιζέρια του και ως “απόλυτο αρσενικό”,ποιός ξέρει με τι φαντασιώσεις, ευρισκόταν “εν πλήρη στύση” και ξέρετε τι σημαίνει αυτό.( ποσοτικά, εννοώ). Όταν λοιπόν ο παππούς τελείωσε τις νουθεσίες του, ρώτησε κι αυτός το παιδί:
– “Εσύ τι λές έγγονέ μου γι αυτά που σου λέω”; .
Κι ο μικρός:
– “Εγώ λέω παππούλη, ότι από τη στιγμή, που έκατσες και μ’ ορμήνευες, σαράντα μύγες έκατσαν στου γαϊδουριού τον ….”
Κόκκαλο ο γέρος!. Η φράση του μικρού λοιπόν έγινε παροιμία στα Βέρβενα και μούρθε συνειρμικά στο μυαλό μετά τη σημερινή μου συνάντηση με το Νίκο… Φεύγοντας λοιπόν τον χαιρέτησα και του ξεστόμισα γελώντας και όχι χαμογελώντας την παροιμία…
Γέλασε κι Νίκος με την καρδιά του, θα έλεγα και εν τέλει απομακρύνθηκα με σκέψεις για “χάσματα γενεών”, νοοτροπία νέων κλπ. Άφησα όμως για άλλη ώρα τέτοιους προβληματισμούς… Δεν βαριέσαι…Μ’ αρέσει που οι νεολαίοι έχουν ποιότητα, κι ας μή μας “ακούνε”…”.
