Αντίο ρε Γιώργο

Μέσα στο θανατικό των ημερών, κι ο Γιώργος. Τίποτα για την επίσημη Ιστορία. Για τη μικροϊστορία μας, όμως, πολλά. Μάγκας και αλάνι. Βασανισμένος και κιομένος ίσως. Με μια˙ γελαστή παραίτηση να την πεις;. Αυτεπίγνωση;. Γεια και χαρά ρε μάγκες μου να ψελλίσεις;.

Ο Γιώργος, αντιπροσώπευε, εκείνο που ο Πίρσινγκ χρειάστηκε ένα βιβλίο, να πει. «Το Ζεν και η τέχνη συντήρησης της μοτοσυκλέτας».  Μόνο επειδή ήταν (είναι που να πάρει!) αδελφός του Δημήτρη, θα γινόταν φίλος. Οπωσδήποτε. Ο Δημήτρης, είναι πάντα το διαβατήριο, για όσους δεν ξέρω και ξέρει αυτός Η διαμεσολάβηση πάντως, χρειάστηκε μόλις μερικά λεπτά. Κουβέντες στο Φοίνικα. Κουβέντες στο Atmosphere και λόγια αιωρούμενα στον τύπο του «άντε και δεν…». Ναι, αλλά, αυτή η ποιότητα που έλεγε ο Πίρσινγκ. Σαρκοβόρα, όμως. Για τον ίδιο, αποκλειστικά.

Τον έχασα, όταν αποσύρθηκε στο χωριό του. Κάπου στην Εύβοια. Ρώταγα. Για τα λιόδεντρα και τα μποστάνια. Κι εκείνος σήμερα, έφυγε. Ιστορία;. Ναι, αλλά για όσους τον ήξεραν. Ο Επίκουρος, στην αποθέωση του. «Λάθε βιώσας». Άνετα και μάγκικα. Κρίμα Γιώργο, ή μήπως όχι;. Μόνο, όποιος σε γνώρισε, ξέρει τι θα πει ποιότητα ανθρώπου.