ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ : “ΜΙΑ ΕΚΡΗΞΗ ΤΟΥ ΜΠΛΕ”
ΕΝΑ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ-ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΧΟΥΡΙΕΤ
“Μπλε και άσπρο, και είμαι ερωτευμένη και με τα δύο, στην μαγευτική ομορφιά της Σαντορίνης… η κάμερα στο χέρι σας, ακόμα και κατά λάθος, μπορεί να αιχμαλωτίσει εξαίσιες εικόνες”, γράφει η Τουρκική εφημερίδα Χουριέτ (hurriyet) σε ένα ενθουσιώδες αφιέρωμά της για το νησί. Η δημοσιογράφος Serm Karatas, που το υπογράφει, επιστρατεύει την ποίηση για να περιγράψει το τοπίο της Σαντορίνης, διερωτώμενη αν ο πολυβραβευμένος Τούρκος ποιητής Turgut Uyar, αναφερόταν στη Σαντορίνη, γράφοντας τη συλλογή του “το να είσαι τόπος”.
“Νομίζω ότι ναι”, αποφαίνεται, “Επειδή ο κόσμος του γαλάζιου ήταν το γαλάζιο και το λευκό του κόσμου είναι τόσο ωραίο”. Αφού αναφερθεί στο μαγικό ηλιοβασίλεμα (“από τα πιο όμορφα του κόσμου”, τονίζει) και στην ανατολή ( “κάθε μέρα που ο ήλιος ανατέλλει από τη θάλασσα, δίνει αξέχαστη θέα στους ανθρώπους”) αναφέρεται στα υπόλοιπα αξιοθέατα και δραστηριότητες στο νησί. Προτείνει κυρίως το περπάτημα στα αξιοθέατα και τα στενά δρομάκια (“είναι λίγο κουραστικό, αλλά απολαυστικό”, λέει) τη γαστρονομία, αλλά και τον αμπελώνα του νησιού, προτείνοντας μια βόλτα στο Μουσείο Οίνου Κουτσογαννόπουλου, αλλά και στην περίφημη Κόκκινη Παραλία.
“Η Σαντορίνη δεν απέχει πολύ από τον τουρκικό πολιτισμό. Ο Μπακλαβάς σαν επιδόρπιο, ο καφές δεν απέχουν πολύ. Εν ολίγοις δεν έχουμε μεγάλη διαφορά. Ήδη πολλά εστιατόρια πωλούν τουρκικά εδέσματα και ολοένα και περισσότεροι Τούρκοι, επισκέπτονται τη Σαντορίνη”, σημειώνει η Karatas, για να καταλήξει, πάλι με αναφορά στον ποιητή Turgut Uyar: “Τι ήταν ο κόσμος;», ρώτησα, “μια έκρηξη του μπλε”, απάντησε”.
σ.Santonews, βρήκα λίγες μεταφράσεις (στα αγγλικά) από αυτόν τον σπουδαίο Τούρκο ποιητή: http://pippoetry.blogspot.gr/2011/08/turgut-uyar.html , μακάρι να μεταφραστεί και στα ελληνικά.
Στην Ελλάδα τον μάθαμε λιγάκι, από τις αιματηρές διαδηλώσεις στο πάρκο Γκεζί, της Κωνσταντινούπολης. Ο Ουγιάρ, είχε γράψει “Η ποίηση είναι στο δρόμο”, λίγο πριν πεθάνει (1985) και οι διαδηλωτές στο Γκεζί, έγραφαν “ Είμαστε οι στίχοι του Τουργκούτ Ουγιάρ”.
Ένα από τα ελάχιστα ποιήματά του που βρήκα μεταφρασμένο στα ελληνικά λέει:
Το ψωμί που τρώμε σ’ αυτόν τον κόσμο
το νερό που πίνουμε
η δύναμη, αυτή, των γονάτων μας
η γεύση του δέρματός μας
είναι για να αντιστεκόμαστε
όχι για να δραπετεύουμε.
Σημειώνω ακόμα, πως η Χουριέτ, είναι η μόνη εφημερίδα που ακόμα δεν γονάτισε στο δεσποτισμό του Ερντογάν. Το γεγονός και μόνο πως η συντάκτρια, για ένα απλό -έστω τόσο όμορφο- ταξιδιωτικό κείμενο, χρησιμοποιεί ένα “καταραμένο” για τους Ερντογανικούς ποιητή, είναι ίσως, ένα μικρό δείγμα (σαν να έλεγες επί χούντας, ότι σου αρέσει ο Ρίτσος, ακόμα και σε ερωτική επιστολή).
