“Ο αγώνας και η θυσία των αγωνιστών του Πολυτεχνείου είναι ζωντανή”
Προσωπική μαρτυρία του Β. Σιγάλα για τη μέρα της αιματηρής καταστολής στο Πολυτεχνείο
“Σεβόμενος τους αγωνιστές και τους νεκρούς του Πολυτεχνείου , που πριν από 50 χρόνια κατάφεραν με τον αγώνα και τη ζωή τους να αποτινάξει ο ελληνικός λαός τη χούντα των συνταγματαρχών , μου έρχονται στο μυαλό εικόνες ,που παρά τα χρόνια που πέρασαν δεν έχουν ξεχαστεί.
Δεν ήμουν από αυτούς που έλαβαν μέρος στην κατάληψη , ούτε και εκείνη την περίοδο είχα αναπτύξει πολιτική δράση.
Όμως τις μέρες του Πολυτεχνείου το 1973, νοσηλευόμουν στο νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού , στον 111 θάλαμο, στο οποίο ήμουν και εργαζόμενος , με σοβαρό πρόβλημα υγείας στο συκώτι μου.
Το απόγευμα της 16/11/1973 ασθενοφόρα μετέφεραν τραυματίες και με την μεγάλη κινητικότητα που υπήρχε έγινε γνωστό ότι ήταν τραυματίες ,από τα πυρά της Αστυνομίας στο Πολυτεχνείο .
Κατεβαίνοντας στο ισόγειο στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου, είδα πράγματι χτυπημένους με διαμπερή τραύματα, που εξετάζοντο από το χειρουργό γιατρό της Β χειρουργικής με διευθυντή τον κ. Σάπκα, Γεωργίου στο επίθετο από την Κύπρο.
Μέσα σε λίγη ώρα πλάκωσαν αστυνομικές δυνάμεις και φώναζαν στο γιατρό που τους εξέταζε “αφήστε τους αφήστε τους να πεθάνουν”
Η σωστή αντίδραση του γιατρού θυμάμαι παρακαλώ αφήστε με να ασκήσω τα ιατρικά μου καθήκοντα,που έχω υποχρέωση να εκτελέσω.
Έξω από το νοσοκομείο κάντε ότι θέλετε. Εκεί δεν έχω καμιά αρμοδιότητα.
Σε λίγο ήρθε στα εξωτερικά ιατρεία και ο γιατρός καρδιολόγος Γιώργος Σταματόπουλος, ο οποίος με παρότρυνε να πάρω τους συνοδούς των τραυματιών και να τους φορέσω μπλούζες ιατρών,ώστε να φαίνονται ότι είναι γιατροί. Η εμπιστοσύνη αυτή του γιατρού στο πρόσωπό μου ξεκινούσε από το ότι με γνώριζε ως εργαζόμενο του νοσοκομείου και ως ασθενή εκείνο το διάστημα και γνώριζε ότι ήξερα πολύ καλά τα γραφεία των ιατρών σε όλους τους ορόφους .
Έτσι και έγινε. Φόρεσαν οι περισσότεροι ιατρικές μπλούζες και πολλοί κυκλοφορούσαν στο χώρο του νοσοκομείου, ως γιατροί.
Θυμάμαι ακόμη ότι στο θυρωρείο, νυκτερινός ήταν ο Μιχάλης Καρακάσογλου, ο οποίος αργότερα έμαθα ότι στην τουαλέτα του θυρωρείου που ήταν 1 επί 1,50 έκρυψε 5-6 άτομα, νέα παιδιά, κυνηγημένα από την αστυνομία.
Αξίζει να ειπωθεί ότι ευρέως κυκλοφορούσε τότε ότι τα ασθενοφόρα πρώτων βοηθειών του Ερυθρού. Σταυρού, χρησιμοποιήθηκαν από την αστυνομία για να διεισδύσει στο εσωτερικό του Πολυτεχνείου και να είναι απευθείας απέναντι στον άμαχο λαό .
Το πρωί της επομένης 17/11/1973 έγινε γνωστό δυστυχώς ότι δύο
από τους τραυματίες δεν κατάφεραν να κρατηθούν στη ζωή και πέθαναν.
Όλα τα παραπάνω μπορούν να επαληθευτούν από τα αρχεία του νοσοκομείου αλλά και από συναδέλφους που βρίσκονται στη ζωή. Και φέτος δυστυχώς, εν όψει της 50χρονης επετείου του ηρωικού Πολυτεχνείου, βρέθηκαν διάφορα φασιστοειδή και άτομα που θέλουν να μηδενίσουν την αξία του αγώνα του Πολυτεχνείου και να υποστηρίζουν ότι δεν υπήρξαν νεκροί, ότι ο αγώνας αυτός ήταν μάταιος.
Μακάρι να μην υπήρχαν θύματα. Ο αγώνας του λαού πάντα θα ανοίγει χαραμάδα για να μπει το φως και στις πιο σκοτεινές περιόδους, μέχρι να διαλυθεί τελείως η μαυρίλα.
Εμείς δηλώνουμε ότι δεν τους ξεχνάμε και ότι ο αγώνας τους θα βρει συνεχιστές μέχρι τα επίκαιρα ακόμη και σήμερα αιτήματα της εποχής εκείνης ικανοποιηθούν.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΣΙΓΑΛΑΣ
Περιφερειακός σύμβουλος Νοτίου Αιγαίου
με τη Λαϊκή Συσπείρωση”.
