ΓΙΑ ΤΑ ΓΑΪΔΟΥΡΑΚΙΑ (ΙΠΠΟΕΙΔΗ) ΤΗΣ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ, ΠΑΛΙ

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΩΣΤΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ

Επειδή έχουμε την τάση να ξεφεύγουμε. Το να είσαι φιλόζωος, δεν σημαίνει πως θα έχεις το σινιέ (sic) σκυλάκι, να το ταΐζεις φιλέτα και να το κυκλοφορείς με ροζ λουράκι και μπουκλάκια με χρυσαφιές κορδελίτσες.

Ιδίως για τα ιπποειδή, το πράγμα πρέπει να μπει στη σωστή του βάση. Δεν είναι ζώα συντροφιάς. Είναι ζώα εργασίας. Η Σαντορίνη στηρίχθηκε σε αυτά. Όπως και όλη η Ελλάδα και ο κόσμος. Δείτε, πως ακόμα και στα αυτοκίνητα, την ισχύ τους τη μετράνε σε ιπποδύναμη. Σε ίππους.

Προσωπικά, με ενοχλούν περισσότερο κάποια αθλήματα ντρεσάζ (κάπως έτσι τα λένε) που είναι αγαπημένα θεάματα κάποιων πλουσίων και δεν είναι τίποτα άλλο (γνώμη μου) από μια γελοία επίδειξη ανθρωπομορφισμού (επειδή υπάρχουν πολλές ερμηνείες στον όρο, διασαφηνίζω: το να βλέπεις ένα δάκρυ σε ένα χαριτωμένο ελαφάκι, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην συγκίνηση. Μπορεί απλά, να είναι ένα σκουπιδάκι στο μάτι του ή μια εξιδανικευμένη εικόνα που μας έρχεται από τον χοντρούλη τύπο της Κόκα Κόλα, που μοιράζει δώρα. Το να αναπηδάς όταν βλέπεις ένα φίδι, που μπορεί να είναι άκακο, ίσως σημαίνει μια βαθιά ριζωμένη αντίληψη απέχθειας. Γιατί όμως;. ). Άρα;. Καλά ζωάκια ή Φριχτά πλάσματα. Πάντα σε μια αντίστιξη, κινούμαστε.

Με άλλα λόγια. Τα ιπποειδή της Σαντορίνης, επιτελούν ένα συγκεκριμένο σκοπό. Κάνουν μια συγκεκριμένη εργασία, υπαγορευμένη από την ιδιομορφολογία του νησιού. Όπως και στην Ύδρα, άλλωστε, όπου δεν υπάρχει κανένα όχημα. Φυσικά και οι άνθρωποι. Κάνουν σκληρές, βαριές, ενοχλητικές, επίπονες εργασίες.  Αλλιώς, ο ιδανικός τύπος ανθρώπου θα ήταν ο αραχτός καφενόβιος, ο εισοδηματίας άεργος και ο βαριεστημένος χαχόλος. (Να τονίσω πάντως, πως θεωρώ «Το δικαίωμα στην τεμπελιά» του Πωλ Λαφάργκ, εξαιρετικά διεισδυτικό βιβλίο. Αλλά όχι τεμπελιά, εις βάρος μοντέρνων ειλώτων).

Άρα, η ευαισθητοποίηση για τα ιπποειδή της Σαντορίνης, δεν πρέπει σημαίνει απαίτηση αλλαγής του ρόλου τους στην τοπική κοινωνική οικονομία.  Είναι προσπάθεια απόδοσης θεμελιωδών δικαιωμάτων (νομίζω πως υπάρχει και Χάρτα του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των ζώων) που αφορούν:

Λογικό φορτίο (υπάρχουν δεδομένα).

Συγκεκριμένες ώρες εργασίας και ανάπαυσης.

Προστασία από τον καυτό ήλιο, το τσουχτερό κρύο, την πείνα και τη δίψα.

Ιατρική περίθαλψη (και στη Σαντορίνη, έχουμε ανθρώπους πρόθυμους να την εξασφαλίσουν και μάλιστα δωρεάν).

Ανθρωπιστική μεταχείριση, χωρίς κακοποίηση ή αδιαφορία και στοργική συμπεριφορά, όταν καταστούν αδύναμα για εργασία.

Και ΚΥΡΙΩΣ: Δεδομένους κανόνες, αυστηρούς, εφαρμοσμένους και με τακτικούς ελέγχους.

Με απλά λόγια, τα γαϊδουράκια της Σαντορίνης δεν είναι ζώα βιτρίνας ή συντροφιάς ή φόντο για φωτογραφίες. Αποτελούν μια αναγκαιότητα, που αν καταργηθεί ίσως να εκλείψουν και αυτά. Όπως έχει γίνει αλλού. Τότε θα μιλάμε για μια ανεπίτρεπτη έλλειψη στη βιοποικιλότητα της ελληνικής πανίδας.

«Μέτρον άριστον» λοιπόν, ανθρωπιά και κανόνες.