ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ, Τ. ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
Ήντα θελα να προβάλω στην παλιά μου ζεστή γειτονιά…; Ήντα θελα να αντικρύσω το σπίτι που ανδρώθηκα…; Ήντα μου ‘ρθε του πονοψυχάκια να τηλεφωνήσω τση Ρηνιώς ότι την ποθύμησα και ήθελα να την αγκαλιάσω και να πιούμε ένα κουβαρδίστικο (διπλό) καφέ στην παρασχιά…; Σχεδίαζα να πάω στο κατώφλι της και να τση κτυπήσω την πόρτα…, να μου ανοίξει μια αγκαλιά και γελαστή θωρώντας τον Γιώργη τση, που τση λειψε τόσα χρόνια στα παπόρια, όπως ψαλουδιέται…, και τση ξενητιές και όχι μόνο, αλλά και τση λείπει και εδώ… γιατί έχει αραξοβολιάσει και έχει μπερδέψει τση άγκυρες του και δεν κουνιέται και μποτζίρεται από αμπασά σε αμπασά ξανοίοντας τση αμπελιές και τση ελιές… Αποφάσισα τα λοιπός να την πάρω τηλέφωνο… Ήντα να κάμω… Έχει παρακαλώ και κινητό…, ομιλεί την θηραϊκο-πυργιανή διάλεκτο καθαρότατα.., γλαφυρά.., ζεστά και σωστά…
Αυτά για να απολαύσετε και να νοιώσετε εσείς οι νεαροπέρδικες τι είναι αγάπη…, στοργή και καθαρότητα σκέψης… Ό,τι πρόκανα και σημείωσα, ό,τι δυνήθηκα εναγωνίως να προσθαφαιρήσω στην θεάρεστο επικοινωνία μας… Γροικάτε τα λοιπός ήντα παμε… «Ναι…», γλυκύτατα… «κα για όνομα ο εγώ είμαι…, κα χαθήκαμε…, κα γιάντα…;» Και με γλυκύτητα… «Για όνομα του Θεού βρε αγάπη μου τι κάνετε…; Τι κάνεις βρε αγάπη μου…, ήντα γίνεστε…; Κα σε πεθύμησα και μάλιστα πολύ…» Και απαντάει όλο γλύκα και στοργή… «Γιώργη μου τα παιδιά…, τα εγγόνια τι κάνουνε…;» «Κα, μια χαρά είναι… τρέλα…! «Μπράβο.., μπράβο…, Παναγιά μαζί σας…! Και είμαι πιασμένη γιατί το προηγούμενο Σάββατο ήπεσα κάτω στο σπίτι…, στο ίσωμα…, στο ίσωμα (γέλια)… κα αφού δεν σκοτώθηκα παιδί μου…, γεράματα Γιώργη μου… γεράματα, τώρα είμαι καλύτερα… δόξα τον Θεό…!» «Κα θα ‘ρθώ για έναν καφέ κουρβαδίστικο (διπλό)…» «Όποτε θες… εδώ είμαι για σένα βρε αγάπη μου…! Αχ πόσο σας έχω πεθυμήσει…, βρε Γιώργη μου…, αχ Παναγιά μου, ήντα πεσκέσι ήτανε και αυτό σήμερα…!»
«Κα, κάθε που περνάω από πάνω ξανοίω κάτω και νομίζω ότι θα δω την Κατερίνα και τον Νικολό…, καθισμένους στην δροσιά να περιμένουν…, πρώτα να ακούσουν και μετά να δουν το αμάξι και το σερνικάκι ντους…, τον άλλο Νικολό απέναντι, τον Ταράνη, τον Γιάννη τον Σοφό, τον Νικολό τον άντρα σου και την κερά Καλαμιώτισα, αλλά και κανέναν αγαπητό επισκέπτη καλοκαιρινό… Και, (συνεχίζω εγώ ως συνήθως την λεκτική μου επίθεση, μεγάλο ελάττωμα…), Κα για θυμήσου την κερά Καλαμιώτισα… κα πόσο με αγαπούσε…, πόσο… Που ήτανε μες την αυλή του σπιτιού μας και άλεθαν την φάβα με την μάνα μου και όταν ήμπαινα από το παπόρι για λίγο να τους δω, ήφευγε από ευγένεια για να τα πούμε με την Κατερίνα και τον Νικολό…» «Άμε έβρατα τώρα Γιώργη μου, άμε έβρατα…, άμε έβρα…, αυτές τση ανθρώπινες ομορφιές…!» Και συμπληρώνω ο εγώ……
Έφευγε η Ακρόπολη, γιατί μπήκε η ξερολιθιά… ήταν μοναδική παρουσία…! ΣΕΒΑΣΜΟΣ…! «Άμε έβρατα Γιωργή μου…» Και τελειώνοντας το χρυσοφόρο τηλεφώνημα μας… «Κα, ήτανε άλλες εποχές…» Ο εγώ ανήρ… «Κι όμως Γιώργη μου ήτανε καλά παιδί μου, τώρα όλα έχουν αλλάξει και δεν υπάρχει η τότε ζεστασιά…!» «Κα δεν υπάρχει αγάπη…» Και με υψωμένη φωνή η κερά μου… «Που την είδες παιδί μου, που την αντίκρυσες εσύ την ΑΓΑΠΗ…; Ήντα φορούσε μάτια μου…; Να είσαστε καλά και σιδερένιοι… και ότι κάνετε να είναι τυχερά να τα χαρείτε… Με την ευχή μου σου το λέω αγάπη μου…, με την καρδιά μου… Και σε ευχαριστώ που με θυμήθηκες… ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ…»
Θέλετε τίοτις άλλο… Συγκινηθήκατε…; Εγώ να δείτε…! Αλλά προκάνουμε…, μπορούμε να ορθοποδήσουμε και να μοσχομυρίσουμε…, μοιράζοντας αγάπη και ανθρωπιά… και όπως λένε οι κτίστες…, οι μεγάλες πέτρες δεν στέκονται καλά χωρίς τις μικρότερες… τι εννοώ…; Όλοι μαζί για να ομορφύνουμε…, σε γερές βάσεις…, και να απολαύσουμε το θείο δώρο της φύσης που μας χάρισε ο Ύψιστος… Kαι παρακαλώ κατανοήσατε ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά ρέει από τρείς κύριες πηγές… την επιθυμία…, το συναίσθημα… και τη γνώση… Και για να μη ψευτοαρμενίζομε…, πάρτε τη ζωή σαν ένα ευχάριστο παιχνίδι… καλοτάξιδοι…”.