ΟΜΙΛΙΑ κ.Καραμολέγκου Θαλλέλαιας Ιακωβίνας 

Υποψήφιας Βουλευτού Κυκλάδων ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ

Η κ. Καραμολέγκου Θαλλέλαια Ιακωβίνα, ήταν η πραγματική πρωταγωνίστρια στην εκδήλωση παρουσίασης των υποψηφίων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ για την εκλογική περιφέρεια των Κυκλάδων. Με λόγο μεστό, λυρικό και στο μεγαλύτερο μέρος του προσωπικό αλλά χωρίς ίχνος εγωπάθειας, περιέγραψε την ενασχόλησή της με την πολιτική. Δεν είναι τυχαίο, πως στο τέλος καταχειροκροτήθηκε από τους παριστάμενους και επαινέθηκε για τη νέα νότα που έδωσε στον εκλογικό αγώνα.

Η ΟΜΙΛΙΑ

  “Την ώρα που γεννήθηκα σταμάτησε ο χρόνος.

Εκείνος, που κυλούσε αδιάκοπα για όλους.

Για εμένα άρχισαν να κινούνται οι δείκτες ανάποδα, σε άλλη ροή από τους υπολοίπους. Έπρεπε να γίνει ωρίμανση από μικρή για να απαντήσω στα καίρια ερωτήματα. Γιατί? Πώς? Μέχρι πότε?

Μελαγχολικά τα μάτια μου δεν έγιναν ποτέ. Έγιναν όμως μαχητικά για να αλλάξουν και να απαντήσουν όλα τα υπόλοιπα πλην αυτών των ερωτημάτων.

Η αναπηρία ενσωματώθηκε μέσα μου όχι σαν ψείρα ή κοριός μα σαν πομπός ανάδειξης του άλλου εκείνου κόσμου.

Τα πρώτα μου χρόνια Σαντορίνη, μετά τα 7 μεγάλωνα στην Αθήνα.

Όσο μεγάλωνα εγώ μεγάλωνε κι εκείνη, η αναπηρία μου. Μεγαλώσαμε μαζί μα εκείνη δεν ωρίμασε. Σαν παιδί κάθε μέρα με τσιγκλά να μου θυμίσει ότι υπάρχει. Από τα 12 μου χρόνια έγραφα, έλυνα προβλήματα κοινωνικά, προβλήματα των άλλων. Άλλωστε το ‘χα υποσχεθεί… μόνο το δικό μου θα μείνει μυστήριο – αίνιγμα που θα επιτρέψω να δω, να αγγίξω και να μην λύσω. Και μεγάλωνα έως το λύκειο σαν σωτήρας όλων των άλλων κατατρεγμένων, γιατί ένιωθα χρέος σε εκείνους τους ανάποδους δείκτες, των άλλων ανθρώπων να αλλάξουν για λίγο την ροή προς το κανονικό. Πάλεψα με τον καθημερινό μου εχθρό που λεγόταν σώμα και έψαχνε η ψυχή καταφύγιο στα βιβλία, στην σωτηρία των άλλων… και έτσι η τάση για ανάδειξη πολιτιστικών σχεδίων άνθιζε μέσα μου…

Έγινα εθελοντής ξεναγός σε μνημείο του νησιού αυτού στα 16 μου. Εισήλθα στη Νομική Αθηνών ενώ παράλληλα το καλλιτεχνικό και εργασιομανές μου δαιμόνιο με οδήγησε να δουλεύω στον κ.Μανώλη Λιγνό και τα Θηραϊκά Νέα. Πήγα στην Κωνσταντινούπολη συμμετέχοντας σε Μοντέλο Ηνωμένων Εθνών ως εισηγητής με θέμα την Διαφθορά στην Τουρκία. Ακολούθησε η Οξφόρδη πάλι με τα Ηνωμένα Έθνη ενώ έκανα και ειδίκευση στο Δίκαιο Πολιτιστικής Κληρονομιάς για να νυμφεύσω δυο τεράστιες αγάπες μου, το Δίκαιο και τον Πολιτισμό, μα φυσικά ΠΑΝΤΑ με την αναπηρία μου. Πώς την ξέχασα κι Εκείνη εκεί. Μεγάλη αγάπη Εκείνη ή Μίσος? Κανείς δεν ξέρει. Ανάλογα την ημέρα. Συμμετείχα ως βουλεύτρια στο Κοινοβούλιο Νέων με θέμα τον πόλεμο στο Σουδάν. Πιο επίκαιρο από ποτέ, μετά από 9 περίπου έτη συνεχούς και πλέον πολέμου. Τότε έψαχνα το Σουδάν στον χάρτη για να το βρω, τώρα ψάχνω στον χάρτη ένα μέρος που να μην έχει όπλα σαν το Σουδάν. Αργότερα, έκανα άσκηση στο Τραπεζικό Σύστημα κι έζησα για 5χρόνια  στην Θεσσαλονίκη. Εκεί έκανα και την προετοιμασία για το Δικαστικό, αλλά δεν έδωσα ποτέ λόγω Κορονοϊού και έτσι γύρισα πίσω στην μεγάλη μου πατρίδα, την μικρή Σαντορίνη όπου πλέον δικηγορώ, εδώ αλλά και στην Αθήνα ως δικηγόρος Αθηνών για θέματα γενικής φύσεως. Τέλος, να μην ξεχάσω, προφανώς για τον μεγαλύτερο θαυμαστή της ζωής μου, είμαι δικηγόρος Σωματείων ΑΜΕΑ και Παρολυμπιονικών. Δρω με Δικηγορικά, Πολιτιστικά, Καλλιτεχνικά και Εθελοντικά κριτίρια ταυτόχρονα, προσπαθώντας να χωρίσω την ψυχή από το σώμα…

Αδύνατον μην το δοκιμάσετε.

Κοιτάξτε με! Αυτή είναι η πλευρά μου, αυτή που κέντησε ο Θεός, η μοίρα.

Κι επειδή νομίζω ξεστράτισα από τα δεδομένα που είχε η κοινωνία για μένα και πιστέψτε με δεν είμαι μόνη, θέλω να αποκολλήσετε από το είναι σας τις δυο ακόλουθες λέξεις ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ, ΣΚΑΡΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Βιωματικά, σας βεβαιώ, δεν ισχύει.  Όλα γίνονται, όλα αλλάζουν, όλα βελτιώνονται, δεν πρέπει να χεις ιδιωτικό σκοπό, δεν πρέπει να χεις συμφέρον, δεν πρέπει να χεις στο μυαλό σου τι θα πάρεις μα τι θα δώσεις, τι θα προσφέρεις σε κείνον που από μας περιμένει απογοητευμένος και ανήμπορος. Αστείο, δεν υπάρχει ανήμπορος, μονάχα απελπισμένος. Η απελπισία είναι ένα παιχνίδι των ισχυρών για να σε κάνουν να νιώσεις ανίσχυρος. Ίσως απ τα πιο άχρηστα αισθήματα της ψυχής η απελπισία. Βγείτε έξω με δύναμη να αλλάξουμε τα δεδομένα τους. Τα δεδομένα τους που μας πνίγουν όλους και αντί να τα αλλάξουμε γινόμαστε ψάρια και προσπαθούμε να αναπνέουμε κάτω από το νερό, αρκεί να βράσει η σούπα τους.

Και με την μικρή μου σύσταση:

Δυο θέματα θα θίξω απλά μονάχα σε σας. Δεν θα αγγίξω το ζήτημα δικαιοσύνη γιατί η δικαιοσύνη πρέπει να ‘ναι παντού σε όλα τα θέματα και αν και θα θελα να το αναλύσω λόγω της νομικής ιδιότητας μου, επιτρέψτε μου εξαιτίας οικονομίας χρόνου να βάλω αλυσίδες, όπως έχουν αλυσοδέσει τώρα την δικαιοσύνη, γυμνή και τυφλή και αν θέλετε κάνουμε συζήτηση μετά.

Δυο θέματα λοιπόν, εκείνα με τα οποία μεγάλωσα. Πολιτισμός Νο1 και ΑΜΕΑ Νο2. Ίσως δυο θέματα δευτερεύοντα για σας όσο κι αν φωνάζει το μέσα μου ότι χωρίς δικαιώματα στις κοινωνικές ανισότητες και χωρίς πολιτισμό κανένας τομέας δεν επιβιώνει γιατί η ισοσκελής αντιμετώπιση των κοινωνικών ανισοτήτων και ο πολιτισμός χτίζει συνειδήσεις, πλάθει πρόσωπα, διαμορφώνει κοινωνική τάξη. Αυτή που σήμερα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή για να ελέγχει τον τουρισμό, την εργασία, την υγεία, την παιδεία, τα ΑΜΕΑ, τις κοινωνικές ανισότητες. Αυτοί οι άνθρωποι που είναι στη πρώτη γραμμή μα δεν έχουν εφόδια για στήριξη Κοινωνικών Ανισοτήτων και  Πολιτισμού είναι ανίκανοι για λύσεις. Πολιτισμός δε σημαίνει μόνο μνημείο, σημαίνει αμπελώνας, σημαίνει πρωτογενής-δευτερογενής τομέας, σημαίνει καλλιέργεια, σημαίνει μουσική, σημαίνει παιδεία, σημαίνει όλη η ψυχή του ανθρώπου. Θα ήθελα να με συγχωρήσουν οι συνυποψήφιοι μου και θα ήθελα να σηκώσετε τα χέρια εκείνοι που πιστεύετε ότι κοινωνία χωρίς πολιτισμό είναι πολιτεία παρακμής.  Κι όμως φτάσαμε εδώ. Ο πολιτισμός δεν είναι βιτρίνα τουρισμού, κακοσυντηρημένη, είναι η ιστορία και τα διδάγματά μας. Να εμπνέει και να δημιουργείται και Νέος Πολιτισμός ώστε να συμπλεύσουμε αρμονικά με τον Παλιό. Ο πολιτισμός δεν είναι ηθοποιός στο θέατρο που λέγεται τουρισμός, ούτε παλιά σπασμένη βιτρίνα στον βωμό του κέρδους. Ο πολιτισμός πρέπει να διδάσκεται. Η προστασία, η ανάδειξη του στους νέους μας, η αξιοποίηση, οι αποκαταστήσεις μνημείων, η δημιουργία κέντρων πολιτισμών στις Κυκλάδες, η ένταξη στον κατάλογο της Ουνέσκο, άυλου πολιτισμού και μνημείων, η στελέχωση των μνημείων, η διαδραστικότητα με τα παιδιά και όλες τις ηλικίες είναι σπουδαία έργα για να αναγεννήσουμε τις Κυκλάδες από έκθετες στον τουρισμό σε μέρη που αξίζεις να μείνεις όλον τον χρόνο.  Που τα παιδιά καλλιεργούνται με ιδανικά και όχι με την λογική του ρουσφετιού και της χάρης. Του εύκολου ρευστού τουρισμού. Γιατί θέλουμε πρώτα απ’ όλα ευτυχισμένους κατοίκους όλον τον χρόνο και μετά τουρισμό. Σηκώστε χέρι Πόσοι από σας πιστεύετε αν υπάρχει ένα ολόκληρο νησί στις Κυκλάδες με πληθυσμό 2500 κατοίκους που κανένας νέος του χρόνου δεν δίνει πανελλήνιες, κανένας νέος δεν θέλει να σπουδάσει… Κι όμως υπάρχει αυτό το νησί. Υπάρχουν αυτοί οι νέοι. Ξέρετε ποιο είναι το μέλλον; Οι Κυκλάδες παραθεριστικές κατοικίες στείρου τουρισμού και οι άνθρωποι που τις διοικούν ανίκανοι να λειτουργήσουν τον τουρισμό τον ίδιο.

Και τα ΑΜΕΑ μέρος πολιτισμού είναι. Αν και βλέπω ότι είμαστε χρόνια πίσω στο πως βλέπουν και αντιμετωπίζουν την αναπηρία οι γύρω μας. Αν συνυπολογίσω το γεγονός μόνο τι Κέντρα Υγείας, τι Πολυδύναμα Περιφερειακά Ιατρεία , τι αγροτικά ιατρεία και κυριότερα τι νοσοκομεία έχουμε για όλους μας αναδεικνύεται μόνο του το πρόβλημα. Δεν έχουμε γιατρούς, δεν έχουμε νομοθεσία επίκαιρη να ξέρουμε που κινείται με το ΕΚΑΒ το οποιοδήποτε έκτακτο περιστατικό μας, δεν έχουμε επικουρικό προσωπικό να κάνει επεμβάσεις, δεν έχουμε γιατρούς αλλά έχουμε κουτιά τετράγωνα που τα λέμε Νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας, Πολυδυναμα Περιφερειακα Ιατρεια, Αγροτικα Ιατρεια. Από  θαύμα ζούμε ή από τις ορέξεις της Ατρόπου. Είναι αστείο να μιλήσω για πεζοδρόμια και προσβασιμότητα στους κεντρικούς μεγάλους δρόμους λες και μιλάω για να στείλουμε ανιχνευτή νερού στον νέο εξωπλανητη που ανακάλυψε η ΝΑΣΑ και ομοιάζει με την Γη. Χρειαζόμαστε προσβάσιμες γειτονιές, προσβάσιμες δημόσιες υπηρεσίες και μέχρι αυτό να υλοποιηθεί, να κάνουμε ηλεκτρονική απλοποίηση των υπηρεσιών με το Δημόσιο . Αυτά τα παιδιά δεν είναι ανίκανα ούτε ανήμπορα χρειάζονται πηλό για να γίνουν κι εκείνοι γλύπτες της ζωής τους. Εξάλειψη σταδιακή του αναπηρικού ρατσισμού με καμπάνιες επιμόρφωσης σημασίας της διαφορετικότητας. Οφείλουμε να το κάνουμε γιατί έτσι σώζουμε κι εμάς αφού υψώνουμε αξίες. Για πόσο ακόμα θα σιωπούμε για όλα εκείνα, που η κοινωνία ξεχνούσε να μας θυμίσει και για όλα εκείνα που δε δίσταζε συνεχώς να μας τονίζει. Κλείνουμε τα χείλη μας και σιωπούμε. Εγώ προσωπικά Φοβόμουν εμένα γιατί αυτό το αδύναμο εγώ έπρεπε να αντιμετωπίσει τον κόσμο, που θα αλλάξει μετά τη φωνή μου. Κι έτσι ήμουν εκ του ασφαλούς στη σιωπή μου. Για μια τέτοια κοινωνία για πόσο ακόμα;

Να καταπίνουμε τη φωνή μας, εκ του ασφαλούς.

Και καταστρέφονται ζωές γύρω μας. Και επιβραβεύεται ο θάνατος των αξιών σου. Γιατί αν μιλήσεις φοβάσαι αν θα επιβιώσεις στον κόσμο, που θα αλλάξει μετά από τη φωνή σου. Και προσθέτεις στη ζωή σου άλλη μια μέρα εκ του ασφαλούς.

Και για όσα θαρρούμε ότι βλέπουμε,

Δηλώνουμε τυφλοί,

Και για όσα με στόμφο διαδίδουμε

“Μουγκοί” η υπογραφή μας

Και για εκείνα τα τάχα ορθά πως μαθαίνουμε,

“Κουφοί” η προσταγή μας

Και παραμένουμε έτσι.

Κι είμαστε ακόμα εδώ,

Θορυβώδεις σιγαστήρες,

Αρκεί να μας ταΐζουν μες στη φάκα

Με ένα μικρό τυράκι μες στο στόμα

Θα μουρμουρίζουμε μία μονάχα ατάκα:

Πώς τελικά τα έστησαν όλα; κι ένα ωχ αδερφέ

Αυτό το ωχ αδερφέ μας..

Τo ζήτημα δεν είναι τι μπορεί να κάνει Η Κοινωνία για σένα αλλά τι μπορεiς να κάνεις ΕΣΥ για την Κοινωνια. Πάμε για τον πολιτισμό, τo κάνω απ τα 6 μoυ.

Πάμε για την υγειά, την ζω απ όταν με θυμάμαι.

Πάμε για την Δικαιοσύνη, κάθε μερα ο λόγος μoυ.

Αν κάποιος μπορεί να σώσει αυτήν την κοινωνία των διακρίσεων αυτοί είμαστε εμείς. Εγώ κι εσύ. Μίλα και δράσε. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΠΑΝΤΟΥ.

Τι ΛΕΤΕ; Ξεκινάμε;