Ο ΛΑΙΜΑΡΓΟΣ ΛΟΥΚΟΥΛΛΟΣ, ΚΑΤΑΒΡΟΧΘΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ
ΑΠΟΓΝΩΣΗ, ΣΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΕΛΑΣΣΟΝΑ
Τα καλύτερα ρεπορτάζ, γίνονται εν θερμώ. Αλλά, επειδή το θέμα, έχει τεθεί τόσες φορές εν θερμώ, είναι καιρός για μια ψύχραιμη αποτίμηση. Αυτή θα πάρει ακόμα μια μέρα. Γιατί δεν μπορεί να περιγραφεί η απόγνωση νέων επιστημόνων, που μένουν σε παραλίες, αυτοκίνητα και αντίσκηνα έχοντας την υποχρέωση την άλλη μέρα, την υποχρέωση να σταθούν καθαροί, εύχαρεις και ατσαλάκωτοι μπρος στο μαυροπίνακα (εντάξει πράσινος, είναι πια στις περισσότερες αίθουσες) για να διδάξουν 25 και 30 παιδιά. Οπότε, εν θερμώ πάλι. Και όχι ρεπορτάζ.
Γιατί οι εκπαιδευτικοί που σήμερα γέμισαν το Δημαρχείο -οι περισσότεροι από αυτούς τους παιδαγωγούς τουλάχιστον- δεν ονειρεύτηκαν το δημοσιο- υπαληλλίκι, αλλά το επιστημονικό λειτούργημα. Επειδή -κάποτε- οι δάσκαλοι (κάθε βαθμίδας εκπαίδευσης) και οι γεωπόνοι, ήταν οι φορείς όχι μόνο της μόρφωσης, αλλά και των προοδευτικών ιδεών που μπόλιαζαν την ελληνική κοινωνία της υπαίθρου, η οποία ζούσε σε ημι-φεουδαρχική κατάσταση.
Επειδή τέλος, κάποτε οι δάσκαλοι ήταν πρότυπα. Τώρα, είναι αναλώσιμοι ή ακόμα χειρότερα: εκμεταλλεύσιμοι. Και πριν λίγες μέρες, όλοι συνεχάρησαν τα παιδιά που από φέτος είναι ακαδημαϊκοί πολίτες. Κάποια μάλιστα μεγάλα παιδιά, χάρις στην αφοσίωση των δασκάλων τους (είπαμε, κάθε βαθμίδας) εκπλήρωσαν όνειρα δεκαετιών (δείτε το εσπερινό ΕΠΑΛ, φέτος), η αδυναμία μιας τοπικής κοινωνίας να τους παράσχει τα στοιχειώδη, είναι απλά ΟΝΕΙΔΟΣ.
Εδώ. Η Σαντορίνη. Η φημισμένη. Ο κορυφαίος προορισμός βρίσκεται μπρος στον καθρέφτη της. Αρσάκειο ή Λεόντειο, δεν διαθέτει για τους έχοντες. Σχολεία, δεν έχει για τον αυξανόμενο μαθητικό πληθυσμό (τι ψυχρός όρος για να περιγράψεις ψυχές!). Σε λίγο, δεν θα έχει και δασκάλους. Για να μην αναφερθούν οι γιατροί, οι νοσηλευτές και τα υψηλής κατάρτισης στελέχη. Είπε, ένας φίλος δάσκαλος, σήμερα. “Μαζεύουν λεφτά, αλλά μαζεύουν και αναθέματα”. Βγάλτε τη μεταφυσική, από τη μέση. Το ανάθεμα, είναι μια τοπική κοινωνία σε ανάδραση με το παρελθόν της. Τότε που τα προικισμένα παιδιά, έσκιζαν τις ξυπόλητες πατούσες τους για να πάνε με ποδαρόδρομο στα σχολεία. Τώρα, που φορούν πανάκριβα παπούτσια (όσα έχουν), δεν θα έχουν σχολεία, ή θα έχουν εξουθενωμένους και απελπισμένους δασκάλους.
Χρέος. Μεγάλο!. Να αποκτήσει τα αντανακλαστικά της η τοπική κοινωνία. Να ανακαλέσει τις μνήμες της. Τότε, που το καλάθι με το τυρί και το φρεσκοζυμωμένο ψωμί, δεν ήταν απόπειρα δωροδοκίας του δασκάλου, αλλά μια βαθιά κατανόηση της σημασίας του για το μέλλον!.Τώρα δεν χρειάζεται πεσκέσια. Μόνο λογική και ευαισθησία. Πως ανέχεται η Σαντορίνη του σήμερα, να έχει δασκάλους κοιμώμενους σε αντίσκηνα, παραλίες και αυτοκίνητα;. Με ποια καρδιά, αδιαφορεί για την καλλιέργειά της;. Για τη νέα της γενιά;. Ναι. Το Δεκέμβρη, θα γεμίσει η Ταϊλάνδη και το Μπαλί, από Θηραίους επιχειρηματίες. Αλλά το νησί, θα έχει δασκάλους σε απόγνωση. Από εκπαιδευτικούς των 9 μηνών (όσο ένας τοκετός), των 850 ευρώ, των στρατωνιζόμενων -λες και είναι φαντάροι- και της διαρκούς άρνησης να ξανάρθουν στο νησί.
Συμπέρασμα;. Κανένα. Για την ώρα. Μόνο μια παραπομπή στις τελευταίες μέρες της Πομπηΐας. Εκεί, ήταν εκλεκτή σπεσιαλιτέ, οι μαγειρεμένες γλώσσες αηδονιών. Κάθε τέτοιο πιάτο όμως, αφαιρούσε, ένα μελωδικό κομμάτι του πλανήτη. Αλλά, ας είναι. Το πραγματικό ρεπορτάζ, αύριο.
