ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΙΣ ΑΚΑΔΗΜΙΕΣ ΤΟΥ ΑΟ ΘΗΡΑΣ
Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΚΑΛΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΟΥ
Γίνεται ρεπορτάζ, μόνο από πληροφορίες;. Και μάλιστα, από κάποιον που αγνοεί τους όρους του συγκεκριμένου τύπου ρεπορτάζ;. Δηλαδή του αθλητικού, για το οποίο η σελίδα δεν διακρίνεται και ιδιαίτερα (σχεδόν καθόλου. Το εκμυστηρεύομαι). Ναι. Γίνεται όταν άνθρωποι που εκτιμάς, θεωρείς έγκυρους αγωγούς πληροφοριών και επιπλέον ξέρουν την πετριά σου να ανάγεις όλα τα θέματα στο κοινωνικό επίπεδο.
“Λοιπόν, αυτή τη φορά, έχασες που δεν ήρθες”.
Να πάω που;. Σε αγώνα βόλεϊ. Που μου αρέσουν τα λυγερόκορμα παιδιά τα οποία παίζουν μέσα στο παρκέ, αλλά στα πρώτα πέντε λεπτά, αν δεν είχαν διαφορετικό χρώμα οι φανέλες, θα μπέρδευα τις ομάδες. Μπορεί, ακόμα και να φώναζα γκοοοολ!. Και να ρεζιλευόμουν.
Αλλά αυτή τη φορά, οι φίλοι επέμεναν.
“Έχασες!”.
Οπότε αφού τους ξέρω και με ξέρουν, ζήτησα να μάθω το γιατί. Έπαιζε ο ΑΟ Θήρας, με τον ΑΟ Πάρου. Κορασίδες τη μια μέρα,Παγκορασίδες την επόμενη. Να δεις περηφάνια οι συνομιλητές!. Οπότε, αφού “έχασα”, ρώτησα το γιατί.
Στον πρώτο αγώνα, οι Κορασίδες του ΑΟ Θήρας, επικράτησαν άνετα 3-0. Το “έχασα” νούμερο ένα. “Θα σου άρεσε το ωραίο κλίμα μέσα στο γήπεδο. Νέα κορίτσια, έπαιζαν χωρίς κανένα άγχος. Φιλοξενούμενοι και γηπεδούχοι, μια ομορφιά στο γήπεδο. Αθλητισμού, σεβασμού, παιχνιδιού”. Όντως έχασα. Τέτοια, ονειρεύομαι να βλέπω στα γήπεδα. Νιάτα, ευγένεια, άμιλλα.
“Ναι αλλά έχασες περισσότερο την άλλη μέρα. 11 το πρωί”. Στο Κλειστό Γυμναστήριο, πάντα. Τι έχασα;. “ Οι αθλήτριες του ΑΟ Πάρου, ήταν φοβερές. Προηγήθηκαν 2-0 σετ. Πολύ καλές αθλήτριες όλες τους”.
“Δηλαδή, χάσαμε;”. Παρ’ ότι απέχω από τα αθλητικά, μια “ομαδική” οικειότητα για τον ΑΟ Θήρας, έχει θρονιαστεί λιγάκι στην καρδιά μου.
“Όχι, κερδίσαμε. Τα κορίτσια μας, πήραν ανάσα και γύρισαν το παιχνίδι. 3-2!. Και όχι, δεν είναι ότι νικήσαμε. Έπρεπε να τις δεις πόσο καλά αντιδρούσαν σε κάθε κερδισμένο πόντο. Αγκαλιάζονταν, φιλιόντουσαν. Σκέτη ομορφιά”.
Οπότε, μετά την αφήγηση, πρέπει ο -αδαής περί τα αθλητικά, δημοσιογράφος- να διασταυρώσει τις πληροφορίες. Ξέροντας κάποιους “συνήθεις υπόπτους” που ασχολούνται με το βόλεϊ (δηλαδή έχουν τα παιδιά τους στις Ακαδημίες του ΑΟ Θήρας), διασταύρωσα το ρεπορτάζ.
“Αληθεύει, ότι…”
“Δεν ξέρεις, τι έχασες!”. Ακαριαία απάντηση πριν ολοκληρωθεί η ερώτηση.
Λοιπόν, επειδή φτάνουν οι ερωταποκρίσεις. Κι επειδή όντως έχασα. Δύο ομάδες στο γήπεδο. Για τη χαρά του παιχνιδιού και μόνο. Η μία χάνει και αντί να τα παρατήσει, συνεχίζει. Δείχνει πως η χαρά του παιχνιδιού, συνεχίζεται μέχρι -και μετά- το τέλος. Ανατρέπει το σκορ. Κερδίζει τελικά και αντί για θριαμβολογίες, επιδίδεται σε αγκαλιές. Γιατί ένιωθαν Ομάδα και Οικογένεια. Κάποιος ή κάποιοι, εκτός από βόλεϊ, τους δίνουν μαθήματα ζωής μέσα από το άθλημα. Ότι δεν παρατάμε τίποτα, πριν αυτό τελειώσει. Πως τον “αντίπαλο” τον σεβόμαστε, αλλά δεν τον φοβόμαστε.
Κι επειδή (συνέχεια του ρεπορτάζ) αυτός ο κάποιος ή κάποιοι, έχουν ονόματα, ας ειπωθούν μερικά: Η Φερενίκη Μουντάκη προπονήτρια των Ακαδημιών του ΑΟ Θήρας. Επίσης, η Άρτεμις Σκορδίλη, ο Χάρης Σκουτελάκος, η Μαριλένα Κιλίκα. Και όχι, δεν ήταν οι νίκες που επιβεβαίωσαν την καλή δουλειά που κάνουν. Άλλωστε, αρνούμαι να θεωρήσω ηττημένο τον ΑΟ Πάρου. Αλλά επειδή από την περιγραφή των φίλων κατάλαβα, πως τη δική τους αφοσίωση τη μεταδίδουν σε μερικά παιδιά, που ακόμα κι αν δεν διαπρέψουν στο βόλεϊ, το πολύτιμο μάθημα του “δεν τα παρατάω”, θα τα ακολουθεί στη ζωή τους. Τότε, όντως “Έχασα”.
