“ΕΓΩ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΣΟΥ ΡΕ ΤΣΟΓΛΑΝΙ…”

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

  Είναι άραγε συγκλονιστικό;. Με ποια έννοια;. Πολλές φορές οι λέξεις, δεν είναι παρά το προκάλυμμα μιας μαζικής εθελοτυφλίας. Αυτής που καμώνεται πως δεν ξέρει, ότι τα σχολεία μας είναι “αγορές” για τους επιτήδειους, τους εγκληματίες ή τα θύματα (ναι πολλές φορές έτσι είναι, όσο κι αν ακούγεται περίεργα) που εμπορεύονται θάνατο. Ναρκωτικά.

  Μα, Ναρκωτικά στα σχολεία μας;. Λέτε;. Ας ξαναπέσουμε από τα σύννεφα. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό!. Ωραία. Αφού πέσουμε από τα σύννεφα, ξανά, ας πάρουμε ένα συννεφάκι (κατά προτίμηση ροζ) για μαξιλάρι. Στο μακάριο, ύπνο μας. Και μετά πάλι, στο ανηλεές κυνήγι μιας καθημερινότητας, που ξεμπερδεύει με τους όρους οικογένεια, πατρότητα ή μητρότητα, μόνο στο καθημερινό χαρτζιλίκι.

Άντε και σε κάποιες, ανέξοδες συμβουλές: “Να προσέχεις τις παρέες σου”, “πρόσεξε μη μπλέξεις”, “Ακόμα να διαβάσεις τα μαθήματά σου;”, “Εγώ υποφέρω στο μαγαζί-το ξενοδοχείο- τη δουλειά- για να τα βρίσκεις όλα έτοιμα”, “Δεν θα βάλεις ποτέ μυαλό, εσύ;”.

Ελάχιστος χρόνος για να παρατηρήσεις τα άδεια βλέμματα, τα φοβισμένα πρόσωπα, την ορμονική επανάσταση στο σώμα ενός εφήβου, τις ιδέες που κάνουν το μυαλό του να φλέγεται και κάποτε να καίγεται. “Εγώ στην ηλικία σου…!”. Σηκωμένο δάχτυλο, επιτιμητικό βλέμμα και μετά ο ποδοσφαιρικός αγώνας στην τηλεόραση, το ριάλιτι, το σήριαλ. “Εσύ, να διαβάσεις τα μαθήματά σου είπαμε!”. Αποκλεισμένος σε ένα δωμάτιο, με την καρδιά άδεια και με την επόμενη μέρα να φαντάζει βουνό στα εφηβικά σου μάτια. “Εγώ στα χρόνια σου, για να πάω στο σχολείο, περπάταγα χιλιόμετρα κι εσύ πας σαν πασάς, μέσα στην κούρσα”. Και το βλέμμα, αδειάζει. Συνεχώς. Σαν μια ανελέητη κλεψύδρα, ψυχής. Αλλά, Εσύ, ο Εγώ, δεν το βλέπεις. Γιατί στην ηλικία του…γιατί σκοτώνεσαι για να έχει ότι θέλει. Γιατί, γιατί. Ένα ολόκληρο κομποσκοίνι, από άλλοθι.

  Και κάπου εκεί, έρχεται η στρεβλή αυτοεκπλήρωση κάποιου- όχι όλων- εφήβου. Αντί για παρέα, μια απελπισμένη ομάδα όπου η κοινή επιθετικότητα, παίρνει τη θέση της συντροφικότητας. Και η συντροφικότητα, γίνεται συνενοχή. Εκεί έξω, κυκλοφορεί και κάποιο ψυχοτρόπο ή ευφορικό. “Έλα, ρε, μην είσαι μαλάκας. Είναι πολύ κουλ”. Έκσταση από ένα χαπάκι που σε κάνει να κουνιέσαι δαιμονισμένα, χωρίς να νιώθεις κούραση στα κλαμπ. Ένας μπάφος, που σου φτιάχνει τη διάθεση και σε χαλαρώνει. Μετά, πάμε στα θανατηφόρα λευκά. “Έλα ρε, μην είσαι μαλάκας, τζάμι είναι!”.

  Το άδειο βλέμμα, στο σπίτι, δεν το καταλαβαίνει κανείς. Μπορεί και να καμώνονται πως δεν το καταλαβαίνουν. Αλλά, ένα ακόμα -ενοχικό- χαρτζιλίκι και κάποιες αφ υψηλού συμβουλές, ισοφαρίζουν το ισοζύγιο των ενοχών. “Εγώ στην ηλικία σου…”. Εσύ, τι;. Πες μας, επιτέλους τι, ήσυχε άνθρωπε, χρήσιμε άνθρωπε, καλέ μου άνθρωπε;. Τι, τέλος πάντων;. Το ίδιο, ήσουν. Απλά διασώθηκες από τα χειρότερα. Διασώθηκες!. (Αν διασώθηκες). Επέζησες. Διαιωνίστηκες. Μπούχτισες. Και δεν μιλάμε για πολύ παλιά, έτσι;. Για 40ρηδες, 50ρηδες γονείς μιλάμε. Πόσοι- ναι ξέρω κάμποσους που το κάνουν- πήγαν στο σχολείο;. Πόσοι ρώτησαν το δάσκαλο που μέσα σε 45 λεπτά πρέπει να κάνει μάθημα σε 25-30 εφήβους και παράλληλα να τους δει έναν προς έναν;.

Θα έγραφα κι άλλα. Μάλλον όμως, κι αυτό το κείμενο, σήκωσε επιτιμητικά το δάχτυλο. Ομολογία ενοχής και συνενοχής, είναι. Όχι μάθημα. Γιατί ο Σύλλογος του Γυμνασίου Φηρών (Θήρας) με πολύ προσεκτικό τρόπο, ανασήκωσε μια γάζα, απ’ όπου πρόβαλλε το αποκρουστικά παραμορφωμένο πρόσωπο από μια φλεγόμενη πραγματικότητα που καίει, ψυχές και κορμιά. Γρηγορείτε, λοιπόν. Η κάθε γενιά, είναι υπεύθυνη για την επόμενη. Αλλιώς, ας βρει ένα βολικό σύννεφο για να μην χτυπήσει πέφτοντας.

“Εγώ στην ηλικία σου, ρε τσογλάνι…”. Ναι; Τι στην ηλικία του;. Τι εκτός από ένα λογαριασμό τραπέζης, ένα μαγαζάκι, μια καλή δουλίτσα ή μια πνιγηρά ήρεμη συμβατικότητα, είπαμε πως έκανες, ως τα τώρα;. Θύμισε μου κι εμένα, γιατί κι εγώ την ίδια ηλικία, έχω. Περίπου. Και νιώθω, ένοχος. Εσύ;.