“Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΗΜΙΟΝΗΓΟΥΣ ΤΗΣ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ”

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΣΙΠΗ

Γιώργος Κατσίπης

Ως γιός ενός από τους πιο παλιούς ημιονηγούς της Σαντορίνης, του Μαρίνου Κατσίπη, έζησα μαζί με τον πατέρα μου για λίγο χρονικό διάστημα την ζωή στο παλιό λιμάνι, καθώς και την καθημερινότητα αυτών των ζώων.
Γι’ αυτούς τους ανθρώπους τα ζώα αυτά δεν είναι μόνο εργαλεία δουλειάς, είναι και οικογένεια. Οτιδήποτε τους συνέβαινε, πάντα υπήρχε κτηνίατρος που συνεργαζόταν με τον κάθε αγωγιάτη.
Αναπολώντας στιγμές, που με μεράκι οι ημιονηγοί κάθονταν στους στάβλους και τα φρόντιζαν με ιδιαίτερη στοργή, ένιωθες μέσα σου πόση αγάπη έχουν γι’ αυτά τα ζώα και πόσο σημαντικά είναι για την ζωή τους!
Το μεράκι του κάθε ημιονηγού για τα ζώα του έβγαινε ακόμα και στην εμφάνιση αυτών. Τα στόλιζαν με έντονα χρώματα,όσο για τη σέλα τους πρόσεχαν ιδιαίτερα να είναι κατάλληλα δεμένη ώστε να μην εμποδίζει το ζώο κατά την διάρκεια της δουλειάς.
Ορισμένοι ημιονηγοί είχαν μια επιπλέον ειδικότητα. Υπήρχε ο Βασίλης ο‘’βλάχος’’ από την Μεσσαριά, ήταν εκείνος όπου κατασκεύαζε τις λεγόμενες ‘’πισιλίνες’’, δηλαδή το επενδυμένο με δέρμα σχοινί για το κράτημα της σέλας στο κορμό του ζώου. Ο Άκης ο ‘’κάπαρης’’ από το Βόθωνα έφτιαχνε τις ‘’στρατούρες’’ των ζώων, που αποτελούσαν το προστατευτικό κάλυμμα που έμπαινε κάτω από την σέλα για να νιώθει άνετα το γαϊδουράκι. Ο Λευτέρης ο ‘’κολοντέρης’’ από το Κοντοχώρι έφτιαχνε της μουριές, δηλαδή το σχοινί που έμπαινε στο πρόσωπο του ζώου για τον έλεγχο του. Και τελευταίος ο Μαστροστάθης ο ‘’Σαμπάς ‘’ο Τσαγγάρης’’ από τον Καρτεράδο, που έφτιαχνε και επιδιόρθωνε τις σέλες των ζώων.
Γύρω από αυτά τα ζώα υπήρχαν εκατοντάδες οικογένειες που ζούσαν μαζί με αυτά και ήταν η πραγματική ζωή τους και η καθημερινότητα τους.
Τα γαϊδουράκια ήταν το νόημα ζωής πολλών ανθρώπων,  έτυχε να είμαι και στο θάνατο ενός ηλικιωμένου ζώου ενός ημιονηγού, ο οποίος έκλεγε σαν μικρό παιδί, καθώς είχε ζήσει μαζί του όλες τις κακουχίες της ζωής του δεδομένου πως την εκείνη εποχή τα χρόνια ήταν δύσκολα.
Στο παλιό λιμάνι κάθε μέρα ήταν μια ανάμνηση, οι παλιοί και οι νέοι, δύο και τρείς διαφορετικές γενεές, μια εικόνα που θα μου μείνει στο μυαλό για πάντα διότι δεν ήταν εύκολο να προσαρμοστείς στα θέλω τους και στον τρόπο που εργαζόντουσαν.

Τα γαϊδουράκια της Σαντορίνης ήταν οι πρωτομάστορες της κοινωνίας του νησιωτικού βίου  όπου βοήθησαν τρομερά και στην εξέλιξη του τόπου μας, ήταν οι βασικοί παράγοντες προμήθειας υλικών αγαθών και υλοποίησής των έργων του νησιού μας, καθώς και την εξέλιξη ως προς το καλύτερο.
Δεν μπορεί ο καθένας να κατηγορεί και να δυσφημίζει τον τόπο μας, οργανώνοντας επιθέσεις εναντίον αυτών των ανήμπορων ανθρώπων, καταστρέφοντας έτσι μία παράδοση αιώνων.
Ασφαλώς και δεν ξεχνιέται το συμβάν με ένα εκ των οποίων ήταν και το βίντεο αλλά θέλω να ρωτήσω τον κόσμο γιατί ο άνθρωπος όταν γίνεται κάτι απλά βλέπει αυτό και γίνεται αυτοκαταστροφικός; Δηλαδή ένα βίντεο – δέκα φωτογραφίες είναι η αιτία εξόντωσης μιας παράδοσης;
Δεν γράφω αυτό το άρθρο για να κάνω μερικούς να λυγίσουν η να αλλάξουν γνώμη γι’ αυτά που είδαν, αυτό το άρθρο το έγραψα διότι συμμερίζομαι την αγανάκτηση αυτών των ημιονηγών.
Όλοι τους προσπαθούν με τον καλύτερο τρόπο να κρατήσουν αυτή την παράδοση, καθώς και ο πρόεδρος τους, ο Γιάννης Ξαγοράρης, είναι ο καταλληλότερος και αξιότερος διαχειριστής της κατάστασης αυτής, διότι είναι ένας άνθρωπος που έχει σεβαστεί τα ζώα αυτά και είναι στην καθημερινότητα του μέχρι και σήμερα.
Ας σταματήσουμε να περιορίζουμε τις σκέψεις μας και να βλέπουμε μονόπλευρα κάποια πράγματα πιστεύω ότι με συνεργασία και υπομονή όσο και δύσκολο να είναι για μερικούς ηλικιωμένους ανθρώπους, θα προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε κάθε είδους κατάσταση, αλλά τα γαϊδουράκια μας θα παραμείνουν εκεί που τα γνωρίσαμε και εκεί που ξεκίνησαν όλα.