Ο κύριος ΒΙΚΤΩΡ
Προεκλογικό και ιστορικό ανάγνωσμα από τον Λάμπρο Βαζαίο
«Άρχοντα μου» καλησπέρα, ελπίζω πως δεν σε βρίσκω πολύ απασχολημένο. Έχουμε καιρό να συναντηθούμε και θέλω μια από αυτές τις ημέρες να περάσω από το γραφείο σου, έχουν γίνει πολλά και πρέπει να τα συζητήσουμε!».
Ήταν κάπως έτσι το τηλεφώνημα που για χρόνια αρκετά συχνά έπαιρνα. Ήταν ένα από τα σπάνια τηλεφωνήματα που αυτόματα απαντούσα με χαρά, ορίζοντας άμεσα σχεδόν την συνάντηση! Ο κ. Βίκτωρ, ο φίλος στην άκρη της γραμμής, είναι η παρουσία που δεν μπορώ ούτε να το σκεφθώ πως θα καταφέρω κάποτε να την ξεχάσω και ακόμη περισσότερο να αποδεχθώ την αποχώρηση της, που όμως δεν πρόκειται να αναβάλλει για πολύ ακόμη ο Πανδαμάτωρ!.
Κλείνοντας στο τέλος του χρόνου 97 χρόνια γεμάτου, χρήσιμου και καλού βίου, είναι φίλος που από παλιά μοιραζόμαστε αναγνώσεις ζωής και χαιρόμαστε συζητήσεις που ποτέ δεν τις κούρασε ο ιδρώτας του μυαλού, που τόσο συχνά μας βασανίζει. Γνωριστήκαμε πριν αρκετά χρόνια, όταν γυρίζοντας από τις διαδρομές των μετεκπαιδεύσεων και των μεταθέσεων, ενεργοποίησα το ιατρείο μου στον Πειραιά. Γνώρισα τότε τον κ. Βίκτωρα. Είχα καιρό να συναντήσω άνθρωπο τόσο στέρεας αστικής αισθητικής εμφάνισης και τόσο ταιριαστής με αυτήν καθημερινής συμπεριφοράς. Ήταν για εκείνη την εποχή ιδιαίτερη εμπειρία η σιγουριά πως ο άνθρωπος που κάθεται απέναντι σου δεν έχει ούτε πρόκειται να εμφανίσει ποτέ αρνητικό πρόσημο σε καμιά κοινωνική του διαδικασία! Η νησιώτικη καταγωγή και η πολύ προσεγμένη κοινωνική του αγωγή, αυτόματα όρισαν κανόνες στην σχέση που την ξεκινήσαμε αποκαλώντας ο ένας τον άλλο «Άρχοντά μου»!*
*Είναι η προσφώνηση αυτή, ή υπερβολή, η πολυτέλεια, το λούσο στην ανθρώπινη σχέση, που όταν τα αποδεχθούν όλα αυτά και τα χρησιμοποιήσουν όπως πρέπει δύο άνθρωποι, ξεκινάει την φιλία τους όμορφα από την αρχή και δεν την αφήνει να αλλάξει στην διαδρομή.
Η ιστορία ξεκίνησε με πρόβλημα της υγείας του που τον έφερε σε μένα συστημένο από αγαπημένο φίλο και συνάδελφο. Επρόκειτο τότε για κάτι σοβαρό που ευτυχώς παρά τις δυσκολίες στην θεραπεία του αντιμετωπίσθηκε χωρίς να αφήσει κατάλοιπα. Δημιουργήθηκε μεταξύ μας σχέση που εξελίχθηκε με τον καιρό σε ιδιαίτερη διαδρομή εμπιστοσύνης και εκτίμησης. Η φιγούρα του καλοκαμωμένου, με στάση και κινήσεις ευγενικού σωματότυπου, ανθρώπου που είναι πάντα με ιδιαίτερη προσοχή ντυμένος όλες τις εποχές του έτους, ειλικρινά με καθησυχάζει και με ηρεμεί κάθε φορά που συναντιόμαστε. Εδώ και 6-7 όμως χρόνια, από τότε που αποσύρθηκα, δεν έχουμε συναντηθεί, επικοινωνούμε μόνο τηλεφωνικά, αφού συμφωνήσαμε πως είναι αναγκαία η αλλαγή αυτή, μαζί με τις τόσες άλλες που ο χρόνος και η ηλικία επέβαλλαν. Για τον δικό του κώδικα καλής συμπεριφοράς δεν ήταν πολύ ευπρεπές να κάνει διάλογο χωρίς να έχει οπτική τουλάχιστον επαφή με τον φίλο του. Ο δικός μου συμβιβασμός ήταν περισσότερο θεωρητικός γιατί η καθημερινότητα και οι επαγγελματικές ανάγκες δεν επιτρέψανε στην ζωή μου τέτοιου είδους «πολυτέλειες»!
Συζητώντας όλα αυτά τα χρόνια «ανιχνεύσαμε» ο ένας τον άλλο σε όλα τα επίπεδα. Η γενική του μόρφωση ήταν τόσο προσεγμένη που θύμιζε παλιούς αγαπημένους διανοούμενους θείους, όπως όμως θα είχαν και αυτοί προσαρμοσθεί στο σήμερα! Ήταν ενημερωμένος σε κάθε τι καινούργιο που το είχε όμως συνδέσει με την στέρεη γνώση των παλαιότερων δεδομένων. Ο μικρότερος εγγονός του με τον υπολογιστή του, τον βοηθά να κινείται όσο μπορεί καλλίτερα στις ατραπούς της ατέλειωτης ενημερωτικής πλημμυρίδας. Αποδελτιώναμε συζητώντας την επικαιρότητα και ο,τι από την καθημερινότητα είχε ενδιαφέρον, όταν με επισκεπτόταν. Εδώ πρέπει να σημειώσω πως αποκλειστικά εκείνος, ερχόταν στο γραφείο μου και αυτό κατά αραιά μάλλον χρονικά διαστήματα. Προηγείτο απαραίτητα τηλεφώνημα που συχνά είχε και προϊδεασμό αυτών που ήθελε να κουβεντιάσει. Δεν θυμάμαι ποτέ να ήλθε απροειδοποίητα η χωρίς να υπάρχει κάποιος «λόγος» όπως μεγάλα γεγονότα, κοινωνικά προβλήματα που οξυνόντουσαν, προεκλογικές περίοδοι, ιδίως αυτές!
Είναι Δημοκράτης ο κύριος Βίκτωρ, αυτό που απλά λαϊκά λέγανε παλαιότερα: Ορκισμένος Δημοκράτης παλαιάς κοπής!. Οι άνθρωποι αυτοί ξεκινώντας από την απόλυτη αντίθεση τους με τον ολέθριο για την χώρα θεσμό της Μοναρχίας, που επιβλήθηκε όπως της επιβλήθηκε από τις «Δυνάμεις», οικοδόμησαν σύστημα Αρχών και Αξιών. Σε αυτούς τους ξεχωριστούς πολίτες. θα αναζητήσουν όσοι το ψάχνουν, το «άλας της Γης» για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, για την δημοκρατία!
Τα τελευταία χρόνια κατάλαβα ότι δυσκολευόταν να βρει, στους κομματικούς σχηματισμούς που κυκλοφορούσαν, πολιτική στέγη. Είναι βλέπετε, οι γενιές που «τα έχουν δει όλα» όπως έλεγε. Τον πόλεμο ως 17χρονος εθελοντής ναύτης στην Μ.Ανατολή. Τα κινήματα των Ταξιαρχιών και του Στόλου που κόντεψαν να διαλύσουν τις ελπίδες για αξιοπρεπή Απελευθέρωση! Την στρεψοδικία της Βρετανικής Πολιτικής και την τραγική ανικανότητα, που έμοιασε κάποτε με τυχοδιωκτισμό, της Αριστεράς. Την αδυναμία οργανωμένης ύπαρξης των Δημοκρατικών Δυνάμεων, ολόκληρου του Ελληνικού Λαού που πολέμησε, θυσιάστηκε, έδωσε ήρωες και μάρτυρες μόνο για τα βιβλία, τα μνημεία και τα κενοτάφια, όπως με πίκρα μου έλεγε. Στο τέλος ο κόσμος αυτός που πίστεψε πως ξαναγυρίζει στην Πατρίδα της η Δημοκρατία, λοιδωρήθηκε και προδόθηκε. Λοιδωρήθηκε από άθλιους πεμπτοφαλλαγίτες και συνεργάτες των εχθρών και προδόθηκε από όσους εμπιστεύτηκε ο Λαός για να τον κυβερνήσουν. Το Κίνημα τα Δεκεμβριανά, ο Εμφύλιος τα μετέπειτα, η πολιτική αστάθεια, η Δημοκρατία που προσπάθησε να στεριώσει, που μέχρι και δικτατορία κάνανε οι άνθρωποι του κεφάλαιου και οι ξένες υπηρεσίες για να την σταματήσουν. Όσα γίνανε και τα ζήσαμε αλλά και όσα δεν μάθαμε και μας ντρόπιασαν, έλεγε ο κύριος Βίκτωρ, δεν πρέπει να ξεχαστούν. Να γίνουν μαθήματα για να ξορκίσουμε τα στοιχειά, για να μην επιτρέψουν οι γενιές, που τρέχουν τώρα στους στίβους της Πατρίδας, να ξαναγίνουν.
Είχαμε κουβεντιάσει παλιότερα με τον φίλο μας για τα όσα έγιναν στην Μ.Ανατολή, τότε που νεότατος ο ίδιος υπηρέτησε στο Ναυτικό. Με πίκρα μου είχε περιγράψει το γκρέμισμα πολλών από όσα πίστευε. Δεν μπορούσε να ξεχάσει το κίνημα του Στόλου στην Αλεξάνδρεια, τότε που οι ουτοπικές θέσεις της Αριστεράς κοντέψανε να διαλύσουν τα πάντα. Ήταν ακαθοδήγητη και παρέπαιε η Αριστερά στην Μ.Ανατολή έλεγε ο κ.Βίκτωρ. Άπειροι και χωρίς γνώσεις οι επικεφαλής με θυσιαστικό και σίγουρα έντιμο «σχέδιο» τα κάνανε θάλασσα και πέσανε κατ’ευθείαν στο δόκανο της Εγγλέζικης πολιτικής. Από κοντά οι Ταξιαρχίες που στο τέλος μαντρώθηκαν στα «σύρματα» στην έρημο ενώ οι αξιωματικοί, όλοι τσουβαληδόν (όπως λέγανε τότε) πήραν την άγουσα για την εξορία στο ημιάγριο Summit του Νότιου Σουδάν! Ο κ. Βίκτωρ διηγείται πως βρέθηκε στη μέση της δίνης που σήκωσε η καταιγίδα των γεγονότων τότε. Πολύ άμεσα έλεγε πως από τότε δεν μπορούσε να καταλάβει αν όσα έγιναν ήταν επιπολαιότητες και πολιτικές ουτοπίες ή κάτι άλλο χειρότερο. Δεν πήρε ποτέ απαντήσεις σε όσα ρωτούσε. Φαίνεται πως δεν υπήρχαν σοβαρές απαντήσεις, μου τόνιζε τελειώνοντας την κουβέντα. Το θύμα τελικά ήταν η Δημοκρατία, που γι’αυτήν όλοι μιλούσαν αλλά κανείς δεν την σεβάστηκε! Στο όνομά της έλεγε ο φίλος μας, έγιναν τόσα που δεν θέλω να τα θυμάμαι. Λίγοι, πολύ λίγοι δυστυχώς κράτησαν άμυνα και είχα όπως έλεγε, την τύχη να είμαι δίπλα σε σπάνιους πατριώτες που με νύχια και δόντια κράτησαν όρθιο το πόστο τους και στήριξαν το πραγματικό δίκιο της Πατρίδας που περίμενε να την ελευθερώσουμε από τα τέρατα που την πιλατεύανε! Έτσι έκλεισε εκείνη την ημέρα την συζήτηση ο κ. Βίκτωρ. Δεν θέλησα ποτέ να απαντήσω η να φέρω άλλη άποψη στην κουβέντα, ειδικά σε αυτήν την κουβέντα. Είχα καταλάβει, ήταν φανερό πως τον πονούσαν πολύ αυτές οι αναμνήσεις.
Τα έχει λοιπόν δει, τα έχει ζήσει, τα έχει ψηλαφήσει, τα έχει ακούσει όλα ο κύριος Βίκτωρ, ο φίλος που έκανα όταν η ζωή άνοιξε για μένα το κεφάλαιο με τις τυχερές στιγμές του βίου! Τέτοια ήταν η γνωριμία μου με τον ξεχωριστό αυτόν άνθρωπο, που τον προσφωνώ κάθε φορά: «Άρχοντα μου» για να μου αντιγυρίσει το κλασσικό του, «η αρχοντιά Άρχοντα μου δεν χαρίζεται, κατακτιέται μια φορά για πάντα, από πολεμιστές της ζωής και μόνο. Γι’ αυτό οι ζωγράφοι, οι γλύπτες, οι γραφιάδες του λόγου και οι μαστόροι του στίχου, παριστάνουν τους αρχόντους αρματωμένους! Δεν χρειάζονται οι αληθινοί άρχοντες τα όπλα του θανάτου, δεν μιλάμε γι’αυτά, για την ψυχή μιλάμε και τα αισθήματα, για την μόρφωση και την τιμιότητα, για τις Αρχές και τις Αξίες, για όλα όσα κάνουν τον άνθρωπο άξιο να λέγεται έτσι».
Φτάσαμε έτσι στον Ιούλιο του 2015. Προεκλογική περίοδος, που ακολουθούσε άλλες τέτοιες με όλα τα καμώματα του πολιτικού κόσμου που μαζί με την τραχύτητα, που έγινε χυδαία αγριάδα πλέον, της συμπεριφοράς των «εταίρων» έχουν ζαλίσει, έχουν αδρανοποιήσει την κοινωνία. Ο κ. Βίκτωρ είχε αρκετό καιρό να δώσει σημεία ζωής. Εκλογές με παράξενη προεκλογική περίοδο, πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, Δημοψήφισμα, ξανά εκλογές, δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μνημόνια, αποχαλίνωση του ΔΝΤ με από κοινού πρωταγωνιστές, τους συμπλεγματικούς Τόμσεν και Βελκουλέσκου και από κοντά όλους τους άθλιους παρατρεχάμενοιυς τους. Ολόκληρος υπόκοσμος με κουστούμια ετοιματζίδικα και στενές σκούρες γραβάτες έλεγε ο κύριος Βίκτωρ! Από δίπλα το ντόπιο «κατεστημένο» (το establishment(!) που έλεγε ο συχωρεμένος ο Ανδρέας!) με τον ΣΕΒ πρωτοπορία και τον Στουρνάρα στα κάγκελα.
Λίγο πριν το δημοψήφισμα είχαμε μία, για πρώτη φορά σύντομη, συνάντηση στο γραφείο μου στην Κλινική πλέον. Ήταν πολύ κουρασμένος και ιδιαίτερα προβληματισμένος. Μου έκαναν εντύπωση οι τοποθετήσεις του που ήταν μάλλον διστακτικές και παράξενα «συνοφρυωμένες». Έχω μου είπε ελπίδες μόνο στον νέο άνθρωπο που ξεχώρισε από όλο τον συρφετό. Κάτι μου λέει να έχω εμπιστοσύνη στον Τσίπρα. Δεν θα πω τίποτε άλλο, παρέβην αρκετά τις αρχές μου, μιλώντας για πρόσωπο πολιτικού. Δεν ξεχνώ συνέχισε, τις κουβέντες που κάναμε για τα κακά της προσωπολατρείας στο παρελθόν!.
Μετά χαθήκαμε πάλι και όλο το διάστημα μέχρι τις εκλογές του 2019 επικοινωνήσαμε μόνο μία φορά το 2018 μόλις καταργηθήκανε τα μνημόνια και έπαψαν οι τροϊκανοί τις δημόσιες αθλιότητες που έκαναν όλα αυτά τα χρόνια κάθε τρείς μήνες. Αυτές οι αθλιότητες, ήταν που ο κ. Βίκτωρ δεν μπόρεσε ποτέ να διαχειριστεί και ήταν γι’αυτόν το τελευταίο σκαλί της ντροπής που μας είχαν φορτώσει οι άνθρωποι του κατεστημένου. Μου είχε αναλύσει την συμπλεγματική συμπεριφορά του Τόμσεν που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πληκτική και ασήμαντη κωμόπολη «του τίποτε» της Δανίας. Η χωριατιά του απογειώθηκε όταν του αρνήθηκαν κάποιοι αξιοπρεπείς Έλληνες δημόσιοι λειτουργοί να του νοικιάσουν διαμέρισμα στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου μπροστά στην Ακρόπολη με 7000 ευρώ το μήνα ενοίκιο! Μάλλον δεν μας το συγχώρησε ποτέ αυτό, έλεγε ο κ. Βίκτωρ. Για την Ντέλια Βελκουλέσκου και την αθλιότητα της συμπεριφοράς, της με παρέπεμψε στον διάλογο και την αντιπαράθεση που είχε στην Λευκωσία με την Κύπρια Υπουργό. Είχε εξαγριωθεί η Υπουργός από την ιταμή συμπεριφορά και τις απαιτήσεις της Ρουμάνας εκπροσώπου του ΔΝΤ και αντί για άλλη απάντηση της θύμισε την πλειοψηφική Ρουμάνικη παρουσία και συμμετοχή «καλλιτέχνιδων» στα Κυπριακά καμπαρέ! Η σύζυγος του διαπρεπούς Ογκολόγου της Ουάσιγκτον, όπως είχε ανιχνεύσει ο κ. Βίκτωρ, ήταν φανερό ότι ήθελε να κάνει όσο περισσότερο κακό μπορούσε σε κάθε τι Ελληνικό! Ο φίλος μου είχε για τα καλά μπει στο χώρο της ηλεκτρονικής ενημέρωσης, τα μάθαινε όλα από το διαδίκτυο!
Εδώ πρέπει να γίνει η αναγκαία παράκαμψη και να πλοηγηθούμε στην «διαδικασία» των λεπτομερειών της φιλικής σχέσης που αναπτύξαμε ο κ. Βίκτωρ και εγώ. Δεν επιτρέψαμε στον διάλογο μας να λοξοδρομήσει σε προσωπικά δεδομένα και αυτό πριν τα δεδομένα αυτά γίνουν η χλεύη των «δήθεν»! Δεν ζήτησα αριθμό τηλεφώνου και διεύθυνση του κ. Βίκτωρα όλα τα χρόνια γιατί μου έδωσε να καταλάβω πολύ πειστικά πως η επικοινωνία μας θα γινόταν αποκλειστικά με δική του πρωτοβουλία. Δεν μου ζήτησε αντίστοιχα ποτέ κάτι ανάλογο που να με αφορά. Επικοινωνούσε μόνο με το τηλέφωνο του γραφείου μου και δεν είχε καλέσει ποτέ στο κινητό. Σεβάστηκα αυτούς τους «όρους» και οι ιδιοτροπίες αυτές έδωσαν την αλλιώτικη «γεύση» στις συζητήσεις μας. Μετά την τελευταία μας επικοινωνία το 2019, δεν είχα καθόλου νέα του μέχρι σήμερα, μέχρι το 2020! Δεν έχω μάθει τίποτε για το αν ακόμη βρίσκεται στην ζωή. Δεν κάνω όμως καμία αλλαγή, δεν συμφώνησα σε καμία μεταβολή των δεδομένων μας. Για μένα παραμένει στην θέση του ο φίλος κύριος Βίκτωρ, μέχρι να θελήσει να κουβεντιάσουμε όπως συνήθως κάποια στιγμή!
Λίγες ημέρες πριν τις εκλογές του Ιουλίου του 2019 έλαβα το τηλεφώνημα του, αυτό που ήταν αυτήν την φορά τόσο διαφορετικό, τόσο απρόβλεπτο. Η φωνή του ήταν λίγο λαχανιασμένη και το πρώτο που είπε ήταν να ζητήσει συγνώμη που είχε χαθεί τόσο καιρό και που αυτή θα ήταν η πρώτη προεκλογική περίοδος που δεν θα την αναλύαμε με όλες της τις λεπτομέρειες στο γραφείο μου. Οι δυνάμεις πλέον δεν το επιτρέπουν είπε και υποπτεύθηκα πως τις φύλαγε για να μπορέσει να ψηφίσει στις 7 του μηνός. Τον μαρτύρησε η αναφορά του στο «στρατηγικό σχέδιο» μεταφοράς από τους εγγονούς του στο εκλογικό κέντρο. Κουβεντιάσαμε λοιπόν τηλεφωνικά και απόλαυσα το ζωηρό μυαλό και την ευθυκρισία που πάντα τον χαρακτήριζαν, την ευγένεια και το ήθος του σωστού Δημοκράτη που ποτέ δεν διαπραγματεύτηκε τις θέσεις του. Μου φάνηκε αρκετά θυμωμένος, αν και η στιχομυθία μας ήταν αναγκαστικά περιορισμένη χρονικά. Δεν ήθελα να τον κουράσω παρά το ότι είχα μπει στον πειρασμό της επανάληψης μιας μεγάλης κουβέντας όπως τα παλαιότερα χρόνια.
————
* Ήταν λίγο λαχανιασμένος όταν ξεκίνησε με το γνωστό……… «Άρχοντα μου..»! Δεν θα πω πολλά συνέχισε, μόνο πως με κάθε θυσία θα πάω να ψηφίσω. Θα είναι η απάντησή μου στην προσβολή που μου έκαναν, όσοι έβλαψαν τον τόπο, όσοι δεν τον υπερασπίστηκαν, όσοι άπλωσαν χέρι στα λεφτά της Πατρίδας. Δεν έκαναν μόνο ό,τι έκαναν και έφεραν σε δύσκολή θέση όλους τους αξιοπρεπείς πολίτες αρπάζοντας το 50% του εισοδήματος τους, έκαναν και κάνουν το πιο χυδαίο, το πιο άθλιο. Με τον σχεδιασμό ακριβοπληρωμένων επιτελείων συμβούλων και πανάκριβα όπλα προπαγάνδας, μπήκαν στο μυαλό και το συναίσθημα των ανύποπτων και καλοπροαίρετων, των έντιμων πολιτών. Τους πείθουν πως πρέπει να ξαναφέρουν στην εξουσία αυτούς τους ίδιους που έφεραν στο χείλος της αβύσσου την χώρα και οδήγησαν στην ληστεία του 30% του πλούτου της και το χειρότερο στην απώλεια του αυτοσεβασμού και της αισιοδοξίας της. Είναι εξωφρενικό, είναι ανήκουστο, είναι απίστευτο το κατόρθωμά τους! Σκέψου τι πάρτυ κάνει ο Γκαίμπελς στο ημιυπόγειο της Κόλασης που κατοικεί!
Επειδή όπως καταλαβαίνεις Άρχοντα μου, συνέχισε ο κ. Βίκτωρ, δεν μπορώ να πω περισσότερα παρακαλώ να διαβιβάσεις στους φίλους το κείμενο που μου είχες στείλει πριν λίγο καιρό. Το έχει φυλάξει στον υπολογιστή του ο μικρός μου εγγονός που βοηθάει να έχω επαφή με τον κόσμο. Είναι πάντα επίκαιρο και βάζει τα πράγματα στην θέση τους!*
*Πρόκειται για την ανάλυση «Τα μαθηματικά της κρίσης»
Το δικό μου λοιπόν συμπέρασμα, συμπλήρωσε με πιο σταθερή φωνή ο κ. Βίκτωρ, είναι απλό, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μετατοπίσθηκε προς εμάς τους Δημοκρατικούς και πολύ καλά έκανε! Πέτυχε να διορθώσει αρκετά και να βάλει στην άκρη κεφάλαια για να μπορέσουν η οικονομία και η κοινωνία να πάρουν μπρός, μόλις απαλλαγούμε από τα τέρατα της τρόϊκας. Δεν θυμάμαι μέχρι τώρα Κυβέρνηση να παραδίνει πλεόνασμα τόσο σημαντικό στο τέλος της τετραετίας. Σίγουρα δεν την κλέψανε την Πατρίδα αυτοί οι άνθρωποι! Στην ουσία μόνο ενάμισυ χρόνο κυβέρνησαν χωρίς τον βραχνά των τροϊκανών και με μεγάλες προσπάθειες και θυσίες, επί τέλους απαλλαγήκαμε από την ντροπή της παρουσίας τους.
Εμείς οι Δημοκρατικοί πολίτες της γνήσιας Δημοκρατικής παράδοσης, που δεν πρέπει να μετακινούμαστε γιατί είναι λάθος και ζημιά της Πατρίδας, εμείς που ξέρουμε καλά τι δεν πρέπει να ψηφίσουμε, τι θα κάνουμε;
Με αυτά με αποχαιρέτησε ο Κύριος Βίκτωρ. Από τότε δεν επικοινωνήσαμε ξανά. Δεν τον αναζήτησα γιατί δεν έπρεπε, δεν θα ήθελα με κανένα τρόπο να επικοινωνήσουμε χωρίς να το έχει αποφασίσει ο ίδιος. Δεν ξέρω πως είναι αυτή την εποχή, δεν θέλω να ρωτήσω, θέλω να περιμένω να μου τηλεφωνήσει κάποια στιγμή!
Προς το παρόν λοιπόν αντίο Κύριε Βίκτωρ, εις το επανειδείν, καλέ μου φίλε”.