ΚΑΝΤΙΝΑ ΚΑΜΑΡΑΣ: ΘΑ ΤΙΜΩΡΗΣΕΙ Ο ΔΗΜΟΣ ΕΝΑΝ ΣΠΑΝΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΧΩΡΟ;
ΑΝΤΙ ΕΠΑΙΝΩΝ, ΠΙΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΥΡΩΣΕΙΣ;
Το ενδέκατο θέμα, της συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου Θήρας με τον τίτλο «ΕΠΙΒΟΛΗ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΚΥΡΩΣΕΩΝ ΣΕ ΚΙΝΗΤΗ ΚΑΝΤΙΝΑ κ. ΗΛΙΑ ΠΡΕΚΑ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΣΤΟ ΚΑΜΑΡΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΓΩΝΙΑΣ ΘΗΡΑΣ» και εισηγητή τον Δήμαρχο, είναι εξ αρχής προβληματικό.
Διοικητικές κυρώσεις;. Σε τι;. Σε ένα τοπόσημο του χωρίς ταυτότητα Καμαριού;. Γιατί, κακά τα ψέματα, το Καμάρι, είναι ένα τεχνητό χωριό, που διατηρεί μόνο κάποιες νοσταλγικές μνήμες από τη φυσική του «μητέρα» την Επισκοπή (Μέσα) Γωνιά. Μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1956 και την ιστορική απόφαση μετοίκησης στον σημερινό του χώρο, ο Κωνσταντίνος Δεκαβάλας, σχεδίασε ένα μικρό αγροτικό χωριό, προσπαθώντας να δημιουργήσει έναν οικιστικό ιστό που να εξυπηρετεί τις ανάγκες των -λιγοστών τότε- κατοίκων.
Αν δει κάποιος το χωριό πάνω από το γήπεδο, με τα στενά δρομάκια, τα σχεδόν παρατημένα μικρά παρκάκια, την εκκλησία, το σχολείο, το κοινοτικό γραφείο και τους σταύλους, κατανοεί το σκεπτικό του σπουδαίου αρχιτέκτονα. Μετά ήρθε ο τουρισμός, και το Καμάρι απλώθηκε σαν αμοιβάδα προς τη θάλασσα. Άναρχη δόμηση, προβληματική ρυμοτομία, κανένα κέντρο κοινωνικής συνάθροισης ή αναψυχής. Και μέσα σε όλα, ένα σχεδόν αδιαπέραστο τσιμεντένιο μέτωπο που εμποδίζει τη θαλασσινή αύρα, προκαλώντας ασφυξία. Δεν έχει παρά να πάρει κάποιος το θερμόμετρο μια ζεστή μέρα και να μετρήσει τη θερμοκρασία μεταξύ του πεζόδρομου και του εσωπαραλιακού. Θα τη βρει 2 βαθμούς κελσίου, μεγαλύτερη.
Κι εκεί, στην πολύπαθη παραλία, όπου δόθηκαν αγώνες για να εμπεδωθεί η ανάγκη της ύπαρξης πεζόδρομου, η αναρχία μεγάλωσε. Καταστήματα με λιγοστό στεγασμένο χώρο, κατασπαράζουν σχεδόν κάθε τετραγωνικό με τραπεζοκαθίσματα, απειλώντας ακόμα και τη θάλασσα με μεταλλικές επεκτάσεις, κακόγουστες κατασκευές σκίασης και δημιουργούν αισθητική κουρελούς.
Στο νότιο άκρο της παραλίας όμως, υπάρχει μια υποδειγματική, φιλική προς το περιβάλλον και κυρίως γαλήνια στην κοινωνική της ατμόσφαιρα, κατασκευή. Είναι η περίφημη «Καντίνα της Καμάρας». Τόπος συνάθροισης, όχι μόνο των τουριστών αλλά και των κατοίκων, όταν αναζητούν ένα χώρο χωρίς θορυβώδεις μουσικές και κραυγαλέες εκδηλώσεις παραθεριστικής ευωχίας. Είναι το τοπόσημο που έλειπε από το νεαρό και ακαλλιέργητο -ως προς τη γη, αλλά δυστυχώς μάλλον και κοινωνικά- Καμάρι. Δεν είναι επιχείρηση. Δεν είναι κέντρο διασκέδασης. Δεν είναι χώρος ξέφρενων πάρτι ούτε συνάθροισης ανθυπομαϊντανών της σόουμπιζ που θέλουν με σέλφι και διονυσιακές αναρτήσεις του τύπου «πόσο τέλεια περνάμε!», «Ουάουυυ, απίστευτα!», να δηλώσουν εμφατικά, ότι «η ζωή είναι μικρή για αυτό την απολαμβάνουμε στα όριά της!».
Η «Καντίνα της Καμάρας», είναι ένα δροσερό καταφύγιο για τους «κατατρεγμένους» μιας ασύδοτης πόλης που αρχίζει να θυμίζει οικιστικό Φρανκενστάιν, ο οποίος ζει μέχρι την αυγή του χειμώνα. Είναι αυτό που λείπει από ένα χωριό, αν θέλει να έχει τον χαρακτηρισμό της κοινότητας ανθρώπων και όχι της αφιλόξενης για τους κατοίκους, τουριστικής αρπαχτής. Να θυμίσει κανείς πως αυτή η καντίνα, επιλέχθηκε ανάμεσα στις δέκα καλύτερες του κόσμου;.
Η συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο, θα έπρεπε να έχει άλλη στόχευση. Όχι «διοικητικές κυρώσεις», αλλά «τρόποι στήριξης και αξιοποίησης» αυτού του σπάνιας γαλήνης και ηρεμίας χώρου. Καμία κύρωση στην Καντίνα!. Είναι κοινωνικό απόκτημα, όχι τουριστική μπίζνα.
