Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΩΝ ΥΠΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΟΙ “ΨΑΓΜΕΝΟΙ” ΠΟΥ ΠΑΝΤΟΥ ΒΛΕΠΟΥΝ ΕΧΘΡΟΥΣ

ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΣΥΝΩΜΟΤΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΛΑΟΠΡΟΒΛΗΤΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΏΝ ΑΡΧΟΝΤΩΝ

Τι κι αν ο εθνικός μας ποιητής, ο Διονύσιος Σολωμός, έλεγε πως πρέπει να θεωρούμε εθνικό, ότι είναι αληθινό. Στη μικροκλίμακα, της Σαντορίνης, αυτό δεν ισχύει.

Κάνουν οι τοπικοί δημοσιογράφοι ντοκουμενταρισμένα, ρεπορτάζ για την κατάσταση σε οδικό δίκτυο, λιμάνια, καθαριότητα και αμέσως καταγγέλλονται ως αυτουργοί μιας “εργολαβίας κατασυκοφάντησης του Δήμου”.

Βγαίνει προχτές μια έγκριτη, πανελλήνιας εμβέλειας εφημερίδα με φωτογραφίες και ρεπορτάζ για το Λιμάνι και αμέσως κάποιοι νουνεχείς και “ψαγμένοι”, υποτονθορύζουν κάτι περί αγοραστών, αργυρώνητων και κατευθυνόμενων δημοσιεύσεων που κατά άλλους “ψαγμένους”, στόχο έχουν να “δυσφημούν το νησί”.

Βέβαια, δεν υποδεικνύουν το ψεύδος γιατί η πραγματικότητα τους διαψεύδει καθημερινά. Και λοιπόν;. Τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα!.

Όπως τώρα, με το δρόμο προς τον Αθηνιό. Το πρόβλημα, δεν είναι η αδέκαστη πραγματικότητα, που έρχεται σαν αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας, ύπνωσης των Δημοτικών και Περιφερειακών μας Αρχόντων, αλλά οι “άθλιοι” που τα δημοσιοποιούν.

Εντάξει. Πρώτα ακούμε Ελύτη και μετά ξεχαρμανιάζουμε με άσματα του τύπου “ Αν είχανε φωνή οι γκαρσονιέρες, θα πέφταν σαν ξερόφυλλα οι βέρες”. Από την ποίηση, στην αγοραία καψούρα μισό τσιγάρο δρόμος. Και από την αλήθεια, στην ωραιοποίηση μιας καταστροφής, ενάμισι ψηφαλάκι, κόστος.

Και βέβαια,  για το ότι “πετραδάκι, πετραδάκι”, η Σαντορίνη καταρρέει και αυτοδυσφημείται, ουδείς λόγος και ουδείς ψόγος. Άλλωστε, τι να πει κανείς;. Πως η “δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης”, που αποδίδεται στον Ιάκωβο Μάγερ, αλλά το είχε πει ο Τζέρεμι Μπένθαμ;. Ή μήπως, πως κάποιοι αναφωνούν έντρομοι “λίγες ψήφους, λίγες ψήφους, το Βασίλειο μου για λίγες ψήφους” (για να ξαναπάρω το Βασίλειο ασφαλώς).

Καταραμένη, πραγματικότητα!.