“ΔΙΑΒΑΖΩ, ΑΚΟΥΩ, ΑΦΟΥΓΚΡΑΖΟΜΑΙ, ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΤΗΝ ΤΑΡΑΧΗ”

ΑΠΟ ΤΟ “ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ

 

 

 

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

“ Είναι προτιμότερο να κρύβεις την αμάθεια σου παρά να την αποκαλύπτεις παντού. Και δυστυχώς οι κουφιοτενεκέδες, οι ξεγάνωτοι, είναι και πολλοί και επικίνδυνοι, ενώ έχουν την τάση να την αποκαλύπτουν βροντερά, φανερά, δυνατά και ξεδιάντροπα… Και «ο εγώ» τρεζίδης οργίζομαι.., ανέκαθεν οργιζόμουν και θα επιμένω να πικραίνομαι διότι τα κύτταρα μας θέλουν και αυτή την ουσία…, όπως και ο Ιπποκράτης το επέβαλε εις την Ιπποκράτειο διατροφή.

Όμως, το να είσαι οργισμένος είναι το εύκολο… Το να εξοργιστείς όμως με το σωστό άτομο, για τον σωστό λόγο, στο σωστό βαθμό, τη σωστή στιγμή, για το σωστό σκοπό και με το σωστό τρόπο είναι τελικά πολύ δύσκολο….

Διαβάζω, ακούω, αφουγκράζομαι της σιωπής την ταραχή και αναμένω να ανοίξει της καταχνιάς η πόρτα να ακουστώ στους νέους μου αποδέκτες και τα θολερά μου λόγια να αποφύγω… Γροικώ, θωρώ τους προβληματισμούς των φίλων μου… και είναι πολλοί…, είναι της ευρωστίας μας απομεινάρια… είναι…, είναι και η δυσανάγνωστη γραφή… Όλες αυτές οι ρήσεις δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας μου… όχι.., είναι αποστάγματα ψυχής άλλων…, είναι σοφά λόγια ειπωμένα και γραμμένα πριν πολλά, πολλά χρόνια…

Και έλεγε ο Αριστοτέλης ότι: «σαν θνητός που είσαι δεν πρέπει να διατηρείς οργή δίχως τέλος…» Και το ομορφότερο που μου έστειλε ένας αναρχοαυτόνομος ταξιδιάρης φίλος… «…γράψε για συναισθήματα, για μοναξιά, για απελπισία, για όνειρα, για ελπίδα, για πείσμα, για δουλειά, για όλα αυτά που σε οδήγησαν να φθάσεις στην κορυφή αφού εξάντλησες τον εαυτό σου στα πατώματα…» και συμπληρώνω «ο εγώ»… «…αφού εξάντλησες τον εαυτό σου στα καταστρώματα και τις φουρτουνιασμένες θάλασσες…» Βέβαια δεν είναι δικό του, ούτε δικό μου είναι… είναι αλιευμένα… σε άγνωστα νερά… άνευ δολώματος…!

Η μεγαλύτερη τιμωρία, μου έγραψε ο πολυγραφίδης φίλος του αυτόχειρα ερωτιάρη, είναι ότι ο καθένας μας είναι υποχρεωμένος να ζει με τον εαυτό του, να κοιμάται και να ξυπνάει με ένα ονειροπόλο αυτοχερίδη κάθε μέρα… ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.. Αν λοιπόν σου την σπάει ένας προαναφερόμενος ή ένα αποθηκάκι σπερματοζωαρίων, σκέψου ότι εσύ τον υπομένεις για λίγο, ενώ ο ίδιος πρέπει και επιβάλλεται να υπομένει τον εαυτό του 24 ώρες το 24ωρο…! Και έχομε αμέτρητους τέτοιους γύρω μας… κατά την Λαζοπούλιον-τσαντήριον διάλεκτον…

Με άκουσες… πολυγραφότατο ανήσυχο πνεύμα;;; Και για να μη σας τρεζάνω με τση τρέλες μου, σας παραθέτω το ωραίο του Einstein που κάποτε είχε πει: «..είναι ηλίθιο να κάνεις το ίδιο πράγμα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα…!» Οργή, θυμός, προβληματισμός, πίκρα, ανησυχία και όλα αυτά που σε κάνουν να διερωτάσαι αξίζει να ασχολείται κανείς με αυτά που τον πληγώνουν, που τον εξοργίζουν; Δεν μπορώ να απαντήσω…, ειλικρινά αδυνατώ… Τώρα δεν θέλω γιατί δεν χωράει, δεν κολλάει πουθενά να αρμενίζομε ασκεπείς…, χωρίς μελέτη και προορισμό… και πάντα οικουμενικά αναφέρομαι…

Δεν μπορώ προσωρινά να καταχεριάσω τα κακώς διαδραματιζόμενα γύρω μας-μου, διότι ουδείς με ενόχλησε… ουδείς…! Ουδείς ενοχλήθει… ουδείς… η μη μόνο η παρουσία ενός πολιτικού προσώπου εις την κοπή της πίτας του χωριού μου… Μόνο αυτό ενόχλησε… και ποιους;;; Μα τους θεσμικά υποχρεωμένους να παραστούν, που ποτέ δεν έχουν βεβαίως τιμήσει… είτε ηθικά είτε οικονομικά, τίποτα…, μαζί με τους παρατρεχάμενους χολίνες… Και ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΩ… ΟΤΑΝ ΕΠΑΝΕΛΘΩ και για την ουσία και για τους διαχειριστές αυτής… Και προς αποφυγή θαλασσοταραχής αναφέρομαι εις την εποχή των του χωριού θεσμών: ΠΡΟΕΔΡΟΣ – ΔΑΣΚΑΛΟΣ – ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ – ΠΑΠΑΣ… Βέβαια θα επανέλθω με κοφτό μακαρονάκι… Περιμένω απλά να ξαλμυρίσει…”.

Και Απορημένος υπάρχει;;; Να απορήσει δια την απορία που διεπίστωσε εάν βεβαίως διεπίστωσε, διαβάζοντας τα ψυχογραφήματα μου;;; Ευτυχώς, ευτυχέστατα λέω όπως έγραψε ο Πάουλο Κοελιο ότι: «…μπορείς να τυφλωθείς, αν βλέπεις όλες τις μέρες ίδιες…! Κάθε μέρα είναι διαφορετική, κάθε μέρα ένα δικό της θαύμα… Το ζήτημα είναι να δώσεις προσοχή στο θαύμα…!»

Και αυτό που πρέπει και επιβάλλεται και θα το προσπαθήσω να το κάνω… όχι με ιεραποστολική διακονία, αλλά με σύνεση και σωφροσύνη… είναι μαθήματα στους νέους… από των δισακιών μας τις εμπλιές (πατημασιές)… Μόνο όταν ο δάσκαλος γίνει μαθητής… μπορεί να γίνει καλύτερος δάσκαλος. Να έχεις καλούς φίλους και σοφούς δασκάλους, τα πλούτη και η εξουσία είναι φευγαλέα, αλλά το άρωμα της σοφίας πάντα ευωδιάζει τον κόσμο και διδάσκοντας μαθαίνεις δυο φορές…!

Αυτά αγαπημένε μου ΜΑΡΙΝΟ… σου τα εξιστόρησα στην Γέφυρα του ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ σε μια θυελλώδη μέρα, μεταξύ ΣΗΤΕΙΑΣ και ΚΑΣΟΥ… Ήταν η μέρα που με διαπέρασε, με διέλυσε, με αφύπνισε όντας εσύ ανθυποπλοίαρχος, ήταν η ισχυρότερη ακτινοβολία που έχω δεχθεί…

«…Εσείς κ. ΠΛΟΙΑΡΧΕ τί κάνατε για μας τόσα χρόνια..;» Μετά, μετά, από ώρα, από μήνες από χρόνια… ΤΙΠΟΤΑ αγαπημένε μου Αρχιπλοίαρχε τώρα…

Το ταξίδι ήταν επιλογή, προετοιμασία και μελέτη δική σου. Το αίσιο και ευτυχές αποτέλεσμα του ταξιδιού σου και αυτό δικό σου. Εμείς απλά οι γερολατέρνες καμαρώναμε οργιόλουστοι… Και να σου υπενθυμίσω ότι στην εποχή μας ανεβαίναμε σκαλί σκαλί… τώρα γεννιούνται ΠΛΟΙΑΡΧΟΙ, ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ, ΓΙΑΤΡΟΙ, ΑΡΧΗΓΟΙ, ΔΑΣΚΑΛΟΙ… ΚΑΙ.. ΚΑΙ.. Ναι… από το μαιευτήριο κατευθείαν στο πλοίο, στο Μαξίμου, στον θρόνο…

Θεέ μου… είμαι άτυχος που βασανίστηκα τόσο… μα και τόσο…, τόσο πολύ τυχερός…!!!”.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *