«ΘΑ ΣΚΟΤΩΘΕΙΣ ΡΕ ΜΑΥΡΟΥΛΙΣΜΕΝΟ, ΡΕ ΞΕ-ΙΓΓΛΩΤΟ»
ΑΡΚΑΔΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ ΘΕΡΑΠΕΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΚΟΥΒΑΛΗ.
ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΟΙ , ΤΩΡΑ και ΤΟΤΕ…
(Από το Βασίλη Κούβαλη)
Δεν μπορώ τελικά να απεμπλακώ απ αυτές τις βιωματικές μου αναμνήσεις!!!. Συγχωρήστε με καλοί μου με τις εμμονές μου, (το έχω ξαναπεί εξ άλλου), αλλά με κυνηγάει,πεισματικά, εκείνο το αδυσώπητο(νοσταλγικά) σκηνικό, των παιδικών μου χρόνων…
Αφορμή για τα γραφόμενά μου σήμερα, ένας μικρός τραυματισμός από καρπούζι…Κόβοντας δηλαδή το καρπούζι… Το περιστατικό έγινε χθές. Αφού λοιπόν “ξάπλωσα” στον πάγκο της κουζίνας, ένα “καρπουζοειδές τέρας” 10 κιλών και προσπαθώντας να το “γυροφέρω”, επεχείρησα, με τεράστιο τραπεζομάχαιρο να το “σφάξω” και να το γευτώ… Αφού γέμισα τον τόπο με ζουμιά, δεδομένου του ατσούμπαλου των χειρισμών μου και αφού έσπειρα τις κοκκόσιες (τα κουκούτσια ντέ!) σε όλη την κουζίνα, προσπαθώντας να το καγιαρίσω, “τραβάω” μια μαχαιριά στο όχι αμελητέο (ποσοτικά!) δάχτυλό μου και να, τα αίματα!!!.
Η αλήθεια είναι, ότι αμέσως “θυμήθηκα” όλους τους Αγίους του Χριαστιανικού Εορτολογίου….Μνημόνευσα τους Αγίους Πάντες και αφού ηρέμισε το θυμικό μου, άρχισα να ασχολούμαι με την πληγή… Έτρεξα στο φαρμακείο του σπιτιού, πήρα γάζες,οινοπνεύματα, οξυζενέδες, αντισηπτικά σκονάκια, και με το άγχος μη μολυνθεί το τραύμα (καραδοκούντος κατά φαντασίαν μου και του τετάνου), άρχισα να το περιποιούμαι… Τέλος πάντων σταμάτησε η αιμορροή και τότε άρχισαν τα “φλάς” του παρελθόντος!!!
Οι θύμησες… Κυνηγιόμασταν λοιπόν με τον Κωτσιέλο, κάπου στη δεκαετία του 60, δεκάχρονοι, παίζοντας. Προσπαθώντας λοιπόν να “δρασκελίσω”, ένα συρματόπλεγμα, με “πιάνει” ένα σύρμα, στο ευτραφές και άτριχο μπούτι μου και μου φτιάχνει μια σχισμή, τουλάχιστον 4 πόντων… (εξακολουθώ να κουβαλάω την ουλή από τότε) .
Η “τσιτωμένη” σάρκα του ποδιού μου (λόγω της νεότητας…) άνοιξε σαν το προμνημονευόμενο καρπούζι… Και να το αίμα! Έτρεχε ασταμάτητα…Παρ όλα αυτά τότε, δεν “κατέβηκε” κανένας Άγιος, δεν πέρασε καθόλου από το χοντροκέφαλό μου η σκέψη του τέτανου ή της μόλυνσης και το μόνο μου μέλλημα ήταν να σταματήσω να χύνω αίμα “στο βωμό του παιχνιδιού”. Άνετα λοιπόν και φυσιολογικά, παίρνω μια χούφτα (καθαρό???) χώμα, το “πιττώνω”, (όπως λένε κι οι φίλοι μου και νυν πατριώτες, οι Σαντορινιοί) πάνω στην πληγή και η κρούστα της αιματολάσπης, αίφνης σταμάτησε την αιμορροή…
Και βεβαίως το παιχνίδι συνεχίστηκε σε ηπιότερους τόνους… Η συνέχεια με το τραύμα, δόθηκε στο σπίτι και κατά την επιστροφή μου…Η μάνα μου βλέποντας το τραύμα με “κατσάδιασε”, χωρίς να νοιώσω, ότι ανησύχησε (μες τη ζωή κι αυτά θα σκέφτηκε…) λέγοντας διάφορα: “Θα σκοτωθείς ρε μαυρουλισμένο, ρε ξεΐγκλωτο, δεν προσέχεις κλπ τέτοια” Στη συνέχεια με οδήγησε στην κουζίνα, ( πού μπάνιο τότε!!!) και μου έπλυνε προσεκτικά με νερό κι ένα πανάκι την πληγή μουρμουρίζοντας… Και στο τέλος ήρθε η ώρα της θεραπείας…
“Πήγαινε στο αποχωρητήριο” με προέτρεψε η μακαρίτισσα, ” και κατούρα το…” Την κοίταξα, την ξανακοίταξα, δεν μου άρεσε η “θεραπεία”, αντέδρασα, αλλά βλέποντας το αυστηρό και επιτακτικό ύφος της κυρα-Δημήτρως, τι να κάνω ο καημένος, πειθάρχησα… Πήγα λοιπόν στην υποτυπώδη τουαλέτα, “έβγαλα” από το ντρίλινο κοντοπαντέλονο, την “αμάλλιαγη περδικούλα” μου και κατούρησα το τραύμα…
Δυσκολεύτηκα λίγο γιατί η πληγή ήταν λίγο ψηλά για το βεληνεκές του μικρομορίου μου, αλλά τα κατάφερα…Με έτσουξε βέβαια λίγο, αλλά στις αμέσως επόμενες μέρες, η πληγή επουλώθηκε και δεν με απασχόλησε πάλι… Τελικά συζητώντας με τους φίλους μου διαπίστωσα ότι όλοι είχαν την ίδια εμπειρία ενώ οι παληοί με διαβεβαίωναν για την δραστικότητα του “φαρμάκου” και τις ευεργετικές του ιδιότητες… Τι να πεί κανείς? Πάντως δεν πάθαμε τίποτα (ευτυχώς) εκείνα τα όμορφα και δύσκολα χρόνια… ΚΑΤΟΥΡΑΤΑ λοιπόν».
