ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΦΙΟΖΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑ

ΠΑΡΑΕΙΝΑΙ ΚΡΑΥΓΑΛΕΟ- ΠΑΡΑΜΟΙΑΖΕΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ

Υπάρχει μια εμβληματική σκηνή, στο «Νονό» του Φράνσις Φορντ Κόππολα. Αυτή που ο «κονσιλιέρε» της φαμίλιας, πάει στο Χόλλυγουντ προκειμένου να πείσει έναν παραγωγό   να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία σε έναν ατάλαντο μεν ηθοποιό, που όμως τυχαίνει να ανήκει στη «φαμίλια». Ο παραγωγός (ή σκηνοθέτης;-όποιος θυμάται ας δώσει την πληροφορία), αρνείται. Η συνάντηση εξελίσσεται μέσα σε δείπνα και χαμόγελα. Ο παραγωγός μάλιστα, δείχνει στον «κονσιλιέρε» το αγαπημένο του –και πανάκριβο- καθαρόαιμό άλογο του. Η συνάντηση λήγει μέσα σε χαμόγελα. Ο παραγωγός, έχει πείσει –τουλάχιστον, έτσι νομίζει-ότι το μέλος της φαμίλιας είναι ατάλαντος και ακατάλληλος για το ρόλο, ο κονσιλιέρε χαμογελά συγκαταβατικά και τον αποχαιρετά εγκάρδια και με κατανόηση.

Επόμενη σκηνή. Ο παραγωγός ξυπνά χαράματα, λίγο παράξενα. Νιώθει κάτι στο κρεβάτι του. Ανασηκώνει τα σκεπάσματα. Και τότε!. Αντικρίζει με φρίκη, το κεφάλι του αγαπημένου του αλόγου στα πόδια του. Κομμένο και αιμάσσον.

Αποτέλεσμα. Ο ατάλαντος ανιψιός πήρε το ρόλο και έδωσε νέα ώθηση στην καριέρα του. Το καθαρόαιμο πέθανε φρικτά και ο παραγωγός πήρε το μάθημα του. Κανείς δεν τα βάζει με τη φαμίλια. Ακόμα και όταν αυτή του χαμογελάει, το «αίτημα» πρέπει να είναι αναπόδραστα αποδεκτό. «Θα σου κάνω μια προσφορά, που δεν θα μπορέσεις να αρνηθείς», λέει, σε άλλο σημείο της ταινίας ο Νονός.

Έχοντας δει το «Νονό» (όλες τις ταινίες) και διαβάσει περίπου 1.500 αστυνομικά μυθιστορήματα στη ζωή μου, υπάρχει κάτι που με προβληματίζει στην προχθεσινή μαφιόζικη επίθεση μπράβων στην Πολεοδομία της Σαντορίνης. Κατ’ αρχήν  η μαφιόζικη βία, είναι είτε υπαινικτική, είτε γίνεται με απίστευτη βαναυσότητα, αλλά στο σκοτάδι, ελλείψει μαρτύρων και αποδεικτικών στοιχείων.  Δεν έχω δει ποτέ, τραμπούκο να αφήνει την ταυτότητά του στον τόπο του εγκλήματος. Πρέπει να είναι ή πολύ ηλίθιος, ή υπερβολικά θρασύς, είτε διαβολικά διαταραγμένος.  Είναι σαν να λέει «Πιάστε με». Πολλώ δε, αν υποτίθεται πως ακολουθεί οδηγίες. Ο μπρατσωμένος μπράβος, είναι απριόρι ηλίθιος. Ακολουθεί όμως πιστά- σαν ροτβάιλερ- τις οδηγίες. Είναι και ο «εντολέας» τόσο ανόητος και θρασύς;. Ερώτημα. Ήθελε μήπως να δώσει δημόσια διαπιστευτήρια της δύναμής του και του μέχρι που μπορεί να φτάσει;.

Αντιγράφω από  το Δελτίο Τύπου του Δήμου, για την εισβολή μπράβων (γιατί μπράβοι ήταν), μαφιόζων (και μαφιόζοι ήταν!) στην Πολεοδομία: «Γύρω στις 10.30 το πρωί δύο (2) άγνωστοι, εύσωμοι άντρες  εισήλθαν στην Υπηρεσία Δόμησης Θήρας (ΥΔΟΜ) αναζητώντας τον προϊστάμενο της υπηρεσίας και ρωτώντας «Ποιος είναι ο Παπαδόπουλος». Όταν ο προϊστάμενος απάντησε καταφατικά τον ακινητοποίησαν και άρχισαν να τον γρονθοκοπούν βίαια, απαιτώντας να επαναλάβει τρεις φορές ότι δεν θα  ξανασχοληθεί με την οικοδομική άδεια συγκεκριμένου επιχειρηματία. Στη συνέχεια τράπηκαν σε φυγή αφήνοντας τον χώρο της υπηρεσίας άνω κάτω». Και με εμβρόντητους μάρτυρες μπροστά!. Τόσο ηλίθιους μαφιόζους, δεν έχω δει σε καμία ταινία και σε κανένα βιβλίο.

Εκτός αν… Ήθελαν να κάνουν ηχηρή την παρουσία τους. Αλλά γιατί;. Τα βιβλία μου –και οι ταινίες- λένε πως οι απειλές γίνονται στο σκοτάδι, σιωπηλά, μουλωχτά ή με σαρδόνιο χαμόγελο.  Δεν έχω διαβάσει πουθενά να λένε:  «επανέλαβε τρεις φορές , δεν θα ξαναπειράξω τον Τσώρτσιλ… δεν θα ξαναπειράξω τον Τσώρτσιλ… δεν θα ξαναπειράξω τον Τσώρτσιλ». ( Ενώπιον μαρτύρων, όπως είπε ο Δήμαρχος στην τηλεοπτική δήλωσή του). Εκτός αν ήθελαν να ακουστεί ευκρινώς το όνομα του θρασύτατου, ηλίθιου ή απλώς αδίστακτου μαφιόζου που τους πλήρωνε.

Λοιπόν, κάπου δεν πείθομαι απόλυτα. Βασικό στοιχείο της ενοχής, είναι ένα ουδέτερο και κοινό έδαφος, όπου η απειλή είναι υπαινικτική και η βία ένα  εκβιαστικά πιθανό επακόλουθο. Το αντίθετο, μπερδεύει. Χωρίς όμως να αποκλείεται, γιατί το θράσος πολλές φορές περισσεύει. Αλλά, όταν υπάρχει η πληροφόρηση πως για την –ας πούμε- συγκεκριμένη περίπτωση, ο υποδεικνυόμενος ως αδίστακτος μισθωτής μπράβων, έχει προσφύγει σε  ένδικα μέσα, τότε γιατί να τρυπήσει τη ρόδα ενός ποδηλάτου, τη στιγμή που το τρένο της Δικαιοσύνης  είναι εν κινήσει;. Απορία και μόνο.

Λοιπόν, επειδή –κατά τύχη- ήμουν στο Νοσοκομείο την ώρα που ερχόταν αιμόφυρτος ο υπάλληλος που δέχτηκε την άνανδρη και βάναυση επίθεση. Επειδή η επίθεση είναι θρασύτατη και μαφιόζικη. Επειδή οι δράστες, είναι «αναπόδραστα» μπράβοι (άρα με λίγο μυαλό (τα αναβολικά συρρικνώνουν και τα γεννητικά όργανα και το μυαλό), συνεχίζω να απορώ. Ποιο χέρι τους χρησιμοποίησε  ως όπλο, που στόχευσε τον δύσμοιρο στόχο;. Σε ποιον ανήκε;. Και τι σκοπό είχε;. Τον συγκεκριμένο υπάλληλο ή ήταν μια ευκαιρία για ένα ηχηρό μήνυμα «προς γνώσιν και συμμόρφωσιν» στο εγγύς ή απώτερο μέλλον;. Γιατί τότε, μια τόσο εκκωφαντικά δημόσια πράξη βίας, δεν στρέφεται εναντίον ενός υπαλλήλου ή μιας υπηρεσίας, επιχειρεί να εκφοβίσει μια ολόκληρη κοινωνία.  Και κάτι τέτοια πράγματα, μάλλον δεν γίνονται ανοιχτά. Οι ψίθυροι, είναι υπερ-αρκετοί στο να δημιουργήσουν κλίμα φόβου. Γιατί να μπει ένας επιχειρηματίας στη διαδικασία να απολογείται στα Δικαστήρια, όταν στο σκοτάδι θα έκανε μια χαρά τη δουλειά του;.

Απορίες μόνο. Καμία απόφανση.

Λοιπόν, επαναλαμβάνω. Κάτι δεν με πείθει. Παραείναι κραυγαλέο το γεγονός. Είναι πολλά τα ενοχοποιητικά στοιχεία. Είναι σαν να άφησε ο εγκληματίας την ταυτότητά του στο χώρο του εγκλήματος. Δεν μπορώ να αποκλείσω κάτι. Αυτό θα το κάνουν οι ερευνητικές αρχές. Αλλά όταν κάτι, αντίκειται την κοινή – έστω εγκληματική- λογική, κάπου ενοχλεί. Και ένας ξυλοδαρμός που γίνεται ψυχρά, σε δημόσιο χώρο και ενώπιον μαρτύρων αντίκειται στην κοινή λογική. Θα ήταν αλλιώς, αν ένας αγανακτισμένος πολίτης που θεωρούσε πως είχε αδικηθεί, έμπαινε εν βρασμώ ψυχής στο Γραφείο και τα έκανε όλα λαμπόγυαλο. Έχουμε δει τέτοια συμβάντα. Εδώ όμως μιλάμε για μια ψυχρή, μελετημένη,  θρασεία και άνευ προηγουμένου εγκληματική πράξη.

Άρα, οι έρευνες μάλλον δεν πρέπει να επικεντρωθούν στο εικαζόμενο ως προφανές. Ίσως υπάρχει και παρασκήνιο,  που να κρύβει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Και το άρθρο, εκφράζει μόνο, απορίες. Τίποτα, άλλο.