ΜΑΡΙΑ ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ: ΑΤΣΑΛΙ ΣΕ ΒΕΛΟΥΔΙΝΗ ΣΥΣΚΕΥΑΣΙΑ
ΕΝΑΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Τη Μαρία Μαυρικάκη, τη γνώρισα λίγες μέρες αφ’ ότου ανέλαβε το Νοσοκομείο της Σαντορίνης. Το βιογραφικό της εντυπωσιακό, αλλά τίποτα που να παραπέμπει στον κλάδο της Υγείας. Μια ακόμα τεχνοκράτισσα λοιπόν. Συνοδευόμενη άμα τη αφίξει, με όλα τα κλισέ, που θα μπορούσαν να της προσάψουν. Πως έχει “Πολιτικές πλάτες”, ή εξαργυρώνει “αγωνιστικές περγαμηνές” και τα συναφή. Οπότε, πολύ συγκρατημένα δέχτηκα την πρόσκλησή της, να γνωριστούμε. Ξέρω πόσα όνειρα, έχουν μετατρέψει οι τεχνοκράτες, σε χωματερές προσδοκιών ή αριθμητικά κύμβαλα αλαλάζοντα.
Και το Νοσοκομείο της Σαντορίνης, ήταν όνειρο. Είχαμε ήδη ξυπνήσει κάμποσες φορές, μυρίζοντας το ντίζελ από τις νταλίκες, ή από τις “νουνεχείς” φωνές που ήθελαν να το πάρουν φρόνιμοι ιδιώτες και να εφαρμοστούν “ορθολογικές λύσεις”. Όμως, όταν κάποιοι εδώ, έλεγαν Νοσοκομείο, εννοούσαν Δημόσιο Νοσοκομείο. Πλην Λακεδαιμονίων ασφαλώς. (Των γνωστών. Των ετερόφωτων που τρέχουν πίσω από πάτρωνες, μπας και κονομήσουν κανά οφίκιο ή τίποτα δίφραγκα).
Με τη Μαρία Μαυρικάκη, ήμουν λοιπόν στην αρχή μουδιασμένος. Αλλά, δεν χρειάστηκαν ούτε πέντε λεπτά για να την εμπιστευτώ. Όχι. Δεν πιστεύω σε διαίσθηση και άλλα τέτοια. Απλά, οι άνθρωποι είναι εύγλωττοι, ακόμα κι όταν δεν μιλάνε. Αρκεί να τους παρατηρήσεις. Πρώτα διαβάζεις τη στάση του σώματός τους και μετά ακούς τη φωνή τους. Ύστερα, ερμηνεύεις τα λόγια. Που μπορεί να είναι πομπώδη, ξύλινα, γεμάτα έπαρση και σαθρές νότες στη συναισθηματική διαπασών. Η Μαρία (από εδώ και πέρα, έτσι θα την αποκαλώ), δεν είχε τίποτα από αυτά. Δεν ήθελε να πει, αλλά να μάθει. Δεν μπήκε στο Νοσοκομείο για να σαρώσει, αλλά για να οικοδομήσει. Δεν διάλεξε πλευρά, ούτε έδειχνε διατεθειμένη να δημιουργήσει φατρία. Κάτι τέτοιο, θα ήταν βολικό για την ίδια. Αλλά και θλιβερό για το όνειρο που λέγεται Νοσοκομείο.
Κακά τα ψέματα. Κάθε μεγάλος χώρος εργασίας, απαρτίζεται-για διάφορους λόγους- από ομάδες. Η Μαρία, δεν διάλεξε καμιά. Ήθελε να τους κάνει όλους Ομάδα. Και τα κατάφερε!. Συνετά, μαλακά, χωρίς συγκρουσιακή λογική, αλλά αποφασιστικά. Κάποτε, όλοι κατάλαβαν, πως πίσω από τη βελούδινη συσκευασία, κρυβόταν ατσάλι. Αλλά επίσης, ευθυκρισία και δύναμη. Οργανωτικότητα και όπου χρειαζόταν ανοχή. Με πλάνο όμως, σχεδιασμό και στόχο. Και τι δεν έκανε, αυτούς τους 12 μήνες. Μόνο τους μακρόσυρτους διαγωνισμούς για τον αξονικό τομογράφο που διεκπεραίωσε σύντομα, να αναφέρεις, κλείνεις ολόκληρο κεφάλαιο. Τις προμήθειες υλικών, που έχουν κάνει το Νοσοκομείο Σαντορίνης, πρότυπο για την ελληνική περιφέρεια. Τη στελέχωσή του. Τι να πρωτοπείς;.
Αλλά το μεγάλο επίτευγμά της, ήταν η εκπληκτική διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού. Η Ομάδα που είπαμε. Και όλα μόνη της. Ολομόναχη. Με πυκνά πυρά από φίλους και εχθρούς. Με γκρίνιες και μουρμούρες. Με δεδομένη τη στάση, ανοιχτής εχθρότητας από τον Δήμο Θήρας. Ακόμα και για τον υπέρογκο μισθό που έπαιρνε, ακούστηκε. Τρίχες κατσαρές, μαλλινοβάμβακες. Ο μισθός της (και ξέρω πως θα μου θυμώσει, που το λέω) ήταν ελάχιστος. Ελαχιστότατος. Ήταν ήδη υψηλόβαθμο στέλεχος σε πρόσφατη σύνταξη, όταν κλήθηκε στο Νοσοκομείο. Διέκοψε τη σύνταξή της και απαρνήθηκε τη βολή και το επιπλέον ποσό μεταξύ κεκτημένης σύνταξης και αντιμισθίας διεύθυνσης του Νοσοκομείου ήταν τόσο…ιλιγγιώδες που ούτε το νοίκι για το νέο σπίτι που έπρεπε να στήσει στη Σαντορίνη και τα στοιχειώδη του δεν κάλυπτε, προκειμένου να κουβαλήσει τον βράχο στην κορυφή. Αποδεικνύοντας παράλληλα, πως δεν είναι Σίσυφος καριέρας. Τον έφτασε, εκεί, τον στερέωσε και μας αποχαιρέτησε. Δεν τον άφησε να κυλήσει ξανά κάτω. Τώρα, αν κάποιοι θελήσουν να τον σπρώξουν ξανά κάτω, δικαίωμά τους.
Θα μας μείνει όμως, σαν παράδειγμα αφοσιωμένου λειτουργού. Γιατί ποτέ δεν παραμέρισε το βελούδο της προκειμένου να φανεί η λάμψη του ατσαλιού της. Ούτε επικαλέστηκε καμιά άλλη δύναμη, πλην της δικής της. Δεν έπαιξε πολιτικά, παιχνίδια με κανέναν. Και σε όσους, ανακουφίστηκαν, με την αποχώρησή της, περαστικά τους.
Όσο, για μένα;. Όχι, δεν πρόκειται να την αποχαιρετήσω, γενικά κι οριστικά. Γιατί δεν θα χαθούμε. Κάνεις τόσο κόπο, να βρεις ανθρώπους ομόκεντρους και να τους χάνεις, έτσι, στο ξαφνικό;. Δεν πρόκειται να το επιτρέψω. Θα βρισκόμαστε ξανά και ξανά, με τη Μαρία. Τώρα πια βέβαια, δεν θα είναι η Διευθύντρια, αλλά από καιρό της έχω απονείμει -τον σοβαρό και αμετάκλητο για τα δικά μου κριτήρια κατάταξης- τίτλο της αγαπημένης Φίλης.
