ΑΝΑΘΕΩΡΕΙΤΑΙ Η ΧΡΟΝΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΡΗΞΗΣ ΤΟΥ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟΥ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ;

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ

 

 

 

Το απολιθωμένο κλαδί που οδήγησε στην εμπερίστατη χρονολόγηση

Το 2003, ο Τομ Πφάιφερ, μεταπτυχιακός φοιτητής του Πανεπιστημίου Άαρχους της Δανίας, ανακάλυψε στην καλντέρα της Σαντορίνης, ένα απολιθωμένο κλαδί ελιάς. Αυτό το εύρημα πυροδότησε μια μεγάλη προσπάθεια προκειμένου να χρονολογηθεί με ακρίβεια το μεγαλύτερο ηφαιστειακό γεγονός που γνώρισε το ανθρώπινο γένος. Ο καθηγητής  Γεωλογίας Βάλτερ Φρίντριχ, από το Πανεπιστήμιο του Άαρχους και ο Καθηγητής Ραδιοχρονολόγησης Χάνς Χάινεμάγιερ Πανεπιστημίου της Χάιλδεμβέργης, έκαναν ραδιοχρονολόγηση (με τη μέθοδο του άνθρακα 14), και από τους αυξητικούς 72 δακτυλίους (τα δέντρα κάθε χρόνο, προσθέτουν ένα αυξητικό δακτύλιο στον κορμό τους) προσδιόρισαν την ηλικία του δένδρου.

Με τον τρόπο αυτό κατέληξαν στην ημερομηνία 1613 (+ ή- 13 χρόνια μιας και αυτό είναι το περιθώριο σφάλματος αυτής της μεθόδου). Το 2006 το έγκριτο αμερικανικό περιοδικό Science, αφιέρωσε το πρωτοσέλιδό του στο θέμα, καθώς η ακριβής χρονολόγηση της έκρηξης, αποτελεί το σημαντικότερο χρονικό δείκτη που ίσως αλλάζει την οριοθέτηση της ιστορίας σε ολόκληρη τη Μεσόγειο.

 

Λίγο αργότερα (το 2007) ο Φρίντριχ μαζί με τον αρχαιολόγο (ιερέα σήμερα) Νικόλαο Σιγάλα ανακάλυψαν ένα ακόμα κλαδί, με μήκος δύο μέτρα και διάμετρο 25 εκατοστά, όπου οι αρχικοί ιστοί είχαν μεταβληθεί σε ενώσεις πυριτίου, διατηρώντας σχεδόν άθικτη τη δομή του. Το νέο εύρημα (παρ’ ότι δεν ήταν στην ίδια καλή κατάσταση με το πρώτο), ενίσχυε την άποψη πως ο φλογισμένος εφιάλτης που «στράγγισε» ακαριαία τη ζωή από τα λιόδεντρα, φυλάγοντας ζηλότυπα την πέτρινη υπόμνησή της, είχε όντως συμβεί την άνοιξη (αυτό είναι μάλλον σίγουρο από τη γύρη που βρέθηκε εγκλωβισμένη στην ηφαιστειακή σποδό ή στα τέλη Ιουνίου, αρχές Ιουλίου του 1613 (+ή- 13 χρόνια), όπως υπέδειξε πρόσφατη έρευνα.

Βάλτερ Φρίντριχ, Επίτμος Δημότης Θήρας και ακούραστος μελετητής του ηφαιστείου Σαντορίνης

 

Πριν λίγες μέρες όμως, όπως αναφέρει η Ναυτεμπορική: «Οι ερευνητές του Εργαστηρίου Ραδιοάνθρακα D-DREAMS του Κέντρου Αρχαιολογικής Επιστήμης Kimmel του Ινστιτούτου Επιστημών Weizmann του Ισραήλ, με επικεφαλής την Ελιζαμπέτα Μποαρέτο, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Scientific Reports», ανέλυσαν τη συγκέντρωση του ραδιοάνθρακα σε 20 δείγματα σύγχρονων ελιών, καθώς και 11 δείγματα από ένα κλαδί που είχε κοπεί το 2013.

Διαπίστωσαν ότι σε όλες περιπτώσεις τα δείγματα δεν είχαν ίδια ηλικία, αλλά διέφεραν έως 50 χρόνια στην χρονολόγησή τους. Συνεπώς, το στρώμα του ξύλου στο εξωτερικό μέρος του δέντρου δεν αντιπροσωπεύει κατ’ ανάγκη την ημερομηνία του τελευταίου έτους ανάπτυξης. Από αυτό, οι ερευνητές συμπέραναν αφενός ότι οι ελιές (οι οποίες δεν δημιουργούν δακτυλίους κάθε χρόνο, καθώς αναπτύσσονται) δεν παράγουν δακτυλίους με συστηματικό τρόπο και αφετέρου ότι αποτελεί συχνό φαινόμενο η δημιουργία ενός νέου δακτυλίου σε ένα δέντρο ελιάς να έχει σταματήσει αρκετές δεκαετίες πριν τον θάνατό του. Με άλλα λόγια, η χρονολόγηση της ελιάς της Σαντορίνης μεταξύ του 1627 και του 1600 π.Χ. μπορεί τελικά να είναι παλαιότερη κατά 40 έως 50 χρόνια της έκρηξης της Θήρας».

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *