ΕΥΧΕΤΗΡΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΟΡΦΑΝΟΥ
“Περπατούσε στο δρόμο όπου έπαιζαν οι σκιές και το φως, η λευκότητα που εναλλασσόταν, με τις σκιερές γωνιές και κάποια μπλε πορτόφυλλα. Στην πλαγιά του βουνού, ένα όμορφο σπίτι με μοντέρνα αρχιτεκτονική. Στην πόρτα, ένα τυποποιημένο αγαλματίδιο, που θύμιζε αυτά που βρέθηκαν στα ερείπια του Ακρωτηρίου”.
Στα 80 του σήμερα, ο Οριόλ, συνεχίζει τις μάχες του, μέσα από βιβλία, άρθρα, συνέδρια και εκδηλώσεις, αλλά κάπου ανάμεσα, έχει κι ένα ιστολόγιο, όπου αφήνει λίγο την ταξιδιάρικη ψυχή του να απολαύσει τη μαγεία της περιπλάνησης. Και μόνο ο τίτλος που έδωσε, στο κείμενό του για τη Σαντορίνη, είναι εκπληκτικός. ” Το Κατά Σαντορίνη Πάθος- Έρωτας και Θάνατος”.
Εκεί περιγράφει ένα ταξίδι. Πάσχα στο νησί. Όχι όμως ως ταξιδιωτικό ανάγνωσμα, παρά σαν ψυχογράφημα και διήγημα δονούμενο από λυρισμό.
Δεν ξέρω τι γίνεται στην τιμημένη την Αθήνα, αλλά εννοώ, να χαίρομαι απρόσκοπτα, ένα από τα ελάχιστα δημόσια και δωρεάν αγαθά που μου απόμειναν. Αυτό που λέγεται θέα. Γιατί ο τρέντης, εκτός του ότι σταμάτησε όλη την κυκλοφορία, πάρκαρε και μπροστά στη θέα. Γιατί ο Τρέντης, ήθελε να πίνει τον καφέ του, όχι κοιτάζοντας τη θάλασσα, αλλά το γυαλισμένο ντενεκέ του, με τους τέσσερις τροχούς.
Πιστοί από ολόκληρη τη Σαντορίνη, συνέρρευσαν στο Βυζαντινό Ναό της Επισκοπής Γωνιάς, για να γιορτάσουν την Ανάσταση. Ο λόγος κοινός για όλους: “Εδώ είναι ήσυχα και σεμνά”. Μέσα στο ημίφως του ναού ακούγοντας μόνο οι ψαλμοί, ενώ ο πατήρ Ανάργυρος, μετά την αφή του Αγίου Φωτός...