“ΤΑ ΚΑΚΟΛΙΜΑΝΑ ΤΩΝ ΝΗΣΙΩΝ ΚΑΙ Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΓΕΦΥΡΑΣ”

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΗ ΔΑΡΖΕΝΤΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

“Εδώ και αρκετό καιρό παρακολουθώ τα θαλασσινά και λιμανιάτικα τεκταινόμενα…, με όση προσοχή μου έχει απομείνει… εξαιτίας του βεβαρημένου…, βεβαίως από απόψεως ημερών ηλικίας, μνημονικού μου…. και το κυριότερο επί του συγκεκριμένου θέματος είναι οι μη διαμαρτυρίες από τους συνοδοιπόρους μου, συνομήλικες μου, θαλασσοφίλους μου, για την επιμονή μου στο να ξαμασκαλιάσω τα θυμικά, θαλασσινά μου συρτάρια… Μα επιμένουν διακαώς να ερευνήσω την φθαρμένη μνημειακή μου αποθήκη… ζηλιάρηδες… Δεν δέχομαι κουβέντα… -αστειεύομαι!

Φίλοι μου καλοί.., δεν αναμένω.., δεν περιμένω.., δεν νταγιαντώ να ακούω.., να διαβάζω.., να ξανοίγω πρόσωπα και προσωπεία.., φάτσες και προσόψεις… να διαβάζω και να ακούω συζητήσεις για ψαλμούς και πανωφόρια… ΛΙΜΑΝΙΑ ΕΧΟΜΕ εις τις αλίμενες Κυκλάδες…; Θυμάμαι πολλά όμορφα και σημαντικά που έζησα στα αιγαιοπελαγίτικα ταξίδια μου και είναι αναλλοίωτα… Θυμάμαι και αναλογίζομαι και ψαχουλοψάχνομαι μήπως.., λέω μήπως, λανθάνω…; Μήπως δεν αφουγκράζομαι καλά…; Μήπως δεν γροικώ καλά…; Μήπως μπερδεύω τα κατωφόρια με την γραβάτα…; Μήπως ξέχασα τη δουλειά που αγάπησα…; Τη δουλειά που επέλεξα για να ζήσω…; Που την ερωτεύθηκα παθιασμένα και ανεξίτηλα…; Τη δουλειά που με έζησε οικογενειακώς…; Τη δουλειά που μου προσωποποίησε τη δέστρα..; Την προβλήτα…; Τη δουλειά που με έκανε να λατρέψω τον καβοδέτη…;

ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΕΖΟ ΓΑΡΜΠΗ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ

Τη δουλειά που με έκανε να χάσω τη μιλιά μου μπαίνοντας στη Νιό και τον Αθηνιό… με τον τρεζό γαρμπή να παίζει ζειμπέκικο…; Και που ρωτώντας τον λιμενικό τί καιρό έχει μέσα στο λιμάνι της Ίου να μου απεκκρίνεται «south west seven»… Αυτό μόνο ήξερε… και αυτό έλεγε το δελτίο καιρού…! Αυτό είπε λοιπόν, ο ευέλπις και πάνω στην είσοδο του λιμανιού κτυπάει το τηλέφωνο μου… Αυτό ήταν το γλυκό μου πρόβλημα.. Ποιος ήταν..; Μα η μάνα μου… και σε ανοικτή ακρόαση για να την ακούω καλύτερα και για να αρχίσω τις εντολές προσδέσεως… «Γιώργη ήντα; Πού είσαι σερνικάκι μου…, να σου φέρω στον Αθηνιό κάτι ντης…» Από μακριά «ο εγώ»… «..μάνα είμαι στο ρεμέτζοοοο… μετά τα λέμε…!» «Νικολό, έλεγε στον πατέρα μου, κα ήντα είναι αυτό που λέει το παιδί…; Ξενόλοα παρλάρει…» Είχε την έννοια μου… είχα τη δική της… Που να της εξηγήσω και τι να της πω… Συχώριο ήθελες ΜΑΝΑ μου αγαπημένη.., αλησμόνητη ΜΑΝΟΥΛΑ μου…

Στη Φολέγανδρο.., λοιπόν, στη Σίκινο…, στην Ανάφη… στη Σχοινούσα και Θεός φυλάξει… Τί αγωνία Θεέ μου, τί ευθύνη…, τί κρύος ιδρώτας στο να από-επιβιβάσεις κόσμο, οχήματα, καλούδια και ομορφιές… Πού; Μα σε όλα τα νησιά.., όλες τις εποχές και μέχρι και σήμερα… Στις δύσκολες μέρες μπορούσαμε να κάνουμε τα στραβά μάτια και να φύγουμε.. με ποιο τρόπο..; Απλά…, αλλά δύσκολη ψυχικά.., νησιώτικα.., αντρικά.., ναυτικά… Με την αναγραφή στο Ημερολόγιο του πλοίου ότι «αδυνατώ να προσδέσω λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών και για την ασφάλεια πλοίου και επιβαινόντων αναχωρώ δια ασφαλές αγκυροβόλιο» και ο γέγραψε, γέγραψε! Το καταλάβατε….;

Το ημερολόγιο του πλοίου είναι η εφημερίδα της κυβερνήσεως του πλοίου, το εμπεδώσατε…; Βέβαια στο προβλήτα άφηνες απαρηγόρητους τους υποψήφιους επιβάτες να κοιτούν από μακριά το καράβι να φεύγει… και μαζί του να φεύγει η ελπίδα τους να έρθουν τρόφιμα στο νησί.. να ταξιδέψουν… να συναντήσουν αγαπημένα τους πρόσωπα..!! Ποιος από εμάς είχε τη δύναμη να το κάνει αυτό…; Σας πληροφορώ κανείς!!! Στις περιοχές που το καράβι ήταν το μόνο μεταφορικό μέσο επικοινωνίας και ζωής… δεν υπήρχαν δύσκολες μέρες…! Δεν γνωρίζαμε αυτή τη λύση… δεν την εφαρμόζαμε…!!!!

Και αυτά τα αντρικά σπορ για πολλοστή φορά σας διαβεβαιώ τα διαφεντεύουν μόνο Έλληνες Πλοίαρχοι μόνο Έλληνες θαλασσοπόροι…, μόνο αλατομουσκεμένοι…

Γιατί γροικώ ότι ετοιμάζουν.. αλλοεθνείς καταστάσεις… και το ανωτέρω… δηλαδή δεν προσεγγίζω θα εφαρμόζεται ανελλιπώς και απαραβάτως… οικούσατε…; Υπουργέ με γροικάς..; Άκουσε μας χριστιανέ μου και κάτι ντης θα δισακιάσεις…

ΤΑ ΛΙΜΑΝΙΑ ΤΩΝ ΚΥΚΛΑΔΩΝ ΤΑ ΝΑΥΤΟΣΤΟΛΙΣΑΤΕ;

Λέω.., φωνάζω – φωνάζουν…, λοιπόν..; Κραυγάζω – κραυγάζουν…, γκαρίζω.., βελάζω… Κα δεν μου λέτε.. άλλαξε τίποτα..; Διορθώθηκε πράμα..; Τί βελτιώθηκε..; Τί καλυτέρευσε..; Τί..; Απλά βελτιώθηκε η καρδιοχειρουργική επιστήμη και «ο εγώ» γνωρίζει… Γιατί είμαι παθών..! Τα λιμάνια των Κυκλάδων τα ναυτοστολίσατε…; Τα οργιοστολίσατε..; Τα χτενίσατε..; Ή εγώ ευρισκόμουν σε χειμερία νάρκη και δεν χαμπάριασα πράμα και δεν γιγνώσκω τίοτις… Δεν συντραπεζιάζομε τώρα με τους κυβερνώντες και προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού μας δεν λαλάκησαν προς γνώση σας ποτέ μια κουβέντα με αυτούς που έζησαν.., ζουν και θα ζουν για αυτό..;

Το ζήτησα «ο εγώ» στις 17/06/2016 εγγράφως και προφορικώς στις 01/07/2016… αλλά δημοσίως αφέντη προκάνομε…! Άκου ήντα γραφολέω… άκουσον δε… βράσε με αχνιστά δε…! Θεσμικώς, υπευθύνως, ανιδιοτελώς λοιπόν, «ο εγώ» έχω ομολογήσει δημοσίως και παραδεχθεί τας μη ενάρετους πράξεις μου κατά την ανύπαρκτη θητεία μου εις το λιμενικό θώκο… και που ανελλιπώς οι δηλωσίες, φίλοι μου, χωρίς φίμωτρο και καπίστρι, αλλά ερωτευμένοι εντονότατα μαζί μου τότε και οι οποίοι αλλοτρίωναν και συνεχίζουν αλλοτριώνουν… Κατηγορούσαν και συνεχίζουν να κατηγορούν… μη έχοντας άροτρο…, μη έχοντας αιδώ.. και βεβαίως άνευ ημιόνου… Απλά πρωτοκολλήθηκε και ενεγράφη η επιθυμία μου… Που..; Εάν αναρωτηθείτε είστε αθεράπευτοι… και να μου επιτραπεί η λέξη, απαράδεκτοι… Γιατί..; Μα ντρέπομαι να μιλήσω.., να γράψω.., να απαντήσω… και να πω..

Και ως άρχων του επινείου του χωριού μας… ενοχλούμαι… και αναφέρομαι για το κεντρικό μας λιμάνι.. Ντρέπομαι, γιατί φταίω και μάλιστα πολύ… Γιατί επανήλθα φουρτουνιασμένος..; Μα πολύ απλά, με νημάτωσε.., με πιτσίλισε απρεπώς.., με δαφνοστόλισε… ο άνθρωπος μου… τον οποίο πιστεύω πολύ.., όχι μόνο για την ατελείωτη θαλασσινοστεριανή του πείρα… αλλά και για τις μοναδικές γενικές του γνώσεις… «ο εγώ» μπροστά του είναι απλά ναυτάκι… «Ασχολήσου, μου λέει, πενογραφίτη μου με τα κακολίμανα των νησιών μας και την αγωνία της γέφυρας… και μη μουντρουχιάζεις.., επιτέλους…!

2012…, 23 Σεπτεμβρίου, έγινε σύναξη με τοπικούς.., περιφερειακούς.., αυτοδιοικητικούς και επιστήμονες, σχετικούς με τα λιμάνια και την θάλασσα και με προεξέχοντα ομιλητή τον μέγιστο Λιμενολόγο, αγαπητό κ. Δρέττα… τον οποίο άκουγα πρώτη φορά να αναφέρεται στην λιμενική μας ιστορία.. Και «ο εγώ» να εκρήγνυμαι για αυτά που άκουγα …1884 – 2012 και δεν υπάρχει ακόμη λιμάνι… και συμπληρώνω… 2018: η ίδια φρίκη.. που..; τι..; πώς..;

Στην Καλλίστη των Φοινίκων…!

Στη Θήρα των Λακεδαιμονίων…!

Στη Σαντορίνη των Ενετών…!

Και καμάρωνα για την ενετική μου καταγωγή… Πόσο χαζούλης είμαι, Θεέ μου…!

Και 2018 το νεότευκτο «ΝΗΣΟΣ ΧΙΟΣ» να αλητεύει ναυτικά στις νότιες ακρογιαλιές περιμένοντας την άνοιξη και τον χώρο να λουφάξει… 2018… Τίποτα άλλο… Από που και ως που καλοτάξιδοι… Εγώ άρχισα να ζαλίζομαι… Εσείς…;”.