ΣΙΔΕΡΟΦΡΑΚΤΗ ΚΟΡΗ-ΜΑΡΜΑΡΙΝΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Έπαψε να έχει ηλικία, από τη στιγμή που σμιλεύτηκε στο συμπαγές λευκό. Αντίκρισε το διαυγές φως του Αιγαίου τη στιγμή που η ανασκαφική δικέλλα, την ανέσυρε ευλαβικά από τη γη της Θήρας. Με την ίδια ευλάβεια, τα χέρια του Χαράλαμπου Σιγάλα, την ξέπλυναν από το χωμάτινο σάβανο των αιώνων.

Μετά;.

Πάλι στο ανήλιαγο υπόγειο. Για χρόνια.

Ύστερα υποσχέσεις. Ένα Μουσείο και ένα βάθρο για την αγέρωχη κορμοστασιά της.

Και μετά;.

Στο σκλαβοπάζαρο μιας “πολιτιστικής διπλωματίας” που αισχρά καμώνεται τη “μια στιγμή στην αιωνιότητα”.

Παραδομένη ωστόσο σε αδηφάγα βλέμματα, αντί για τον θωπευτικό θαυμασμό που θα είχε στο σπίτι της . Σε κάποια λουτρά. Αρχαία και αυτά. Απιθωμένη ανάκατα ανάμεσα σε άλλες “στιγμές αιωνιότητας”.

Ας το ομολογήσουν επιτέλους!. Η Κόρη, έγινε ατραξιόν που διαφημίζουν παραδόπιστοι τσιρκολάνοι. Σε λίγο το τσίρκο θα μαζευτεί, ψάχνοντας άλλα απίστευτα και φαντασμαγορικά για να επιδείξει. Μια χίμαιρα με δύο κεφάλια, έναν γορίλα που ζωγραφίζει λουλούδια ή τον άνθρωπο ελέφαντα.

Αλλά βουλώστε το επιτέλους!. Η Κόρη θα γυρίσει. Από ντροπιασμένη παραδουλεύτρα, σε ρωμαϊκά χαμάμ, θα ξαναγίνει αρχόντισσα στο φτωχικό της. Μέχρι ίσως την επόμενη τουρνέ, που θα ξαναγίνει δουλικό, μπροστά σε βλέμματα τευτόνων με σανδάλι και κάλτσα.

Οι πολλοί το βούλωσαν. Οι νουνεχείς, επιδοκίμασαν. Και κάτι λίγοι γραφικοί, θα νιώθουν τις φωνές τους να τις καταπίνουν οι θριαμβικές κλαγγές των ορατών θιάσων. Απολείπειν η Θήρα την Κόρη της. Εν χορδαίς και οργάνοις.

Και η άσπιλη λευκότητα του ναξιακού μάρμαρου, δεν θα χαρακωθεί από κανένα, εκούσιο δάκρυ. Και όσοι δεν το καταλαβαίνετε, βγάλτε επιτέλους το σκασμό.

Ή τουλάχιστον  ανταποδώστε με έναν -έστω θλιμμένο- ενθουσιασμό.