“Το μέλλον δε θα ‘ρθει από μονάχο του, έτσι νέτο σκέτο”

Φωτό αρχείου

    Κυκλοφορείς στο δρόμο και νιώθεις τρόμο. Ορύγματα. Μπαλώματα. Πρόχειρες επιστρώσεις, με διαφορά εκατοστών.

  Από την άλλη μεριά, αρμοδιότητες που εμπλέκονται. Ποιος εγκέφαλος σκέφτηκε, ότι άλλο ο δημοτικός και άλλο ο επαρχιακός δρόμος;.

  Ποια ιδιωτική εταιρεία σκάβει ορύγματα, τα μπαλώνει όπως-όπως και φοβάσαι να βγεις στην πορεία σου για σπίτι ή δουλειά. Αν ξέρεις, πως τα προχειροστρωμένα ορύγματα είναι εκεί.

Μάλλον ζούμε στην  τρομοκρατία, της ασφάλτου. Μα ποτέ, δεν θα αποκτήσουμε ένα συντονισμό, για ένα απλό πράγμα;.

  Το απλό δηλαδή: ένα επαρκές οδικό δίκτυο. Κάποιες διασταυρώσεις με σωστή ρύθμιση. Και κυρίως μια οδηγική παιδεία, που να σέβεται τον άλλον;.

  Κάθε μέρα και ένα βάρος στην καρδιά. Κάθε μέρα και μια προσήλωση στο παρμπρίζ και στους καθρέφτες. Και να σου λέει ο φίλος σου «γιατί δεν με χαιρέτησες, που σου έκανα σήμα;».

  Βαριές καρδιές, αλλά εύκολες αποφάσεις. Όχι «θα κάνουμε». «Ξεκινήσαμε να το κάνουμε».

  Ο τρόμος της λειψής και σεληνιακής ασφάλτου, είναι εδώ. Όμως δεν ζούμε στη σελήνη, αλλά στη γη. Και όσοι βιάζεστε τόσο πολύ, μη νομίσετε, κάποιοι δεν βιάζονται να συναντήσουν τον Δημιουργό τους.

Αμάν πια!.