«Ο ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΑΣΤΟΙΧΕΙΩΤΟΣ ΚΟΜΜΑΤΟΜΕΤΑΦΟΡΕΥΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΑΧΟΡΤΑΓΟΣ ΕΥΡΩΦΑΓΟΣ»
ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
«Ακούσατε.., ακούσατε.., Άγγλοι.., Γάλλοι.., Πορτογάλοι.., Μποριανοί… Πυργιανοί… και… και…»
Έτσι χώνεται στη σκηνή καλώντας όλους τους ωτακουστές, και όχι μόνο, ο Χατζηαβάτης.., ο λαρυγγοφωνέας του εκάστοτε Πασά.., του εκάστοτε πρίγκιπα και νεροκουβαλητή…, αλλά, και του κάθε ορνιθοκτενισμένου νυμφώνα… Απαρεγκλίτως Κόλακας…, κόρακας ασπρομαυροφορεμένος και παρασημοφορηθείς συμβασιούχος της ρουφιανιάς…, δειλός…, κατσούφης…, καμπουροχωρίστρας…, τσιρλοπουλόπουλος… αλλά…, πάντα επιμελώς και ακατάστατα ενημερωμένος…, καταρτισμένος για όλα τα διοικητικά και πολιτικοοικονομικά δρώμενα του τόπου… ενώ, απαραιτήτως εμπνευστής… δημιουργός… και επίσημος διαλαλός των πικάντικων παρασκηνιακών κατεκτημένων της αυτοδιοίκησης… και όχι μόνο…! Έλληνονεφοσκεπής…, ρουφιάνοβιτς… και απαραιτήτως βολεμένος…
Τσιρίζοντας…, ευθυτενής…, ανήσυχος για όλα… πρόθυμος για τα πάντα.. μόνο και μόνο για να είναι μέσα στα πράγματα… προσέρχεται και αναφωνεί στεντόρεια εισερχόμενος στην σκηνή…, στο υπουργείο…, στο Δημαρχείο…, στο προεδρείο…, στο καφεκοπτείο…, στο οινομαγειρείο… Πάντα καλομιλητής και χαμογελαστός… όπως ένας αξιόπιστος κόλακας και παμπόνηρος γαλίφος… «Πολυχρονεμένε μου Πασά…, Υπουργέ μου…, Δήμαρχε μου…, Πρόεδρε μου…, άνθρωπέ μου…» «…ο Θεός να μου κόβει μέρες και να σας δίνει χρόνια…!» Και ωτακουστής των διαλαμβανομένων, το κολλητήρι αποκρίνεται με το μοναδικό και ιδιαίτερο τσίριγμα του…
Ποιος θα μπορούσε σήμερα να ήταν ο Χατζηαβάτης παππούλη, ποιος…; Χωρίς πολλές κουβέντες και φαμφάρες τέκνο μου… είναι ο άδειος και κούφιος κήρυκας της νομιμοφροσύνης…, ο ανερμάτιστος γραμματομεταφορεύς και γλοιώδης ξεσκονίστης της εκάστοτε διοίκησης…, ο γραφοχαράζων μεγαφωνέας…, φερεφωνέας…, χωρίς αιδώ…, ο εκάστοτε αστοιχείωτος κομματομεταφορεύς και μεγαλοαχόρταγος ευροφάγος… Παλαιότερο δραχμοφάγος…
Π Ο Ι Ο Σ…; Επιμένω παππούλη μου…, δεν είναι ένας…!!! Ποιοί είναι ξινοπαππούλη μου…, Ποιοι…; Ορθώνοντας ασκεπής και χωρίς ταραχή το μικρούτσικο ανάστημα μας – μου – και γενικεύοντας τις σκέψεις –ανιχνεύσεις…, διαπιστώνομε ότι έχομε πάμπολους χατζηαβάτητες γύρω μας… και προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού μας – μου- έχομε δυστυχώς αμέτρητους οσφυοκάμπτες εις το κοινωνικό και πολιτικό μας γίγνεσθαι… Είναι όμως ενθαρρυντικό, ότι όλοι αυτοί είναι στο βάθος δειλοί και αγράμματοι… εύπιστοι με μέσο το άπηχτο μυαλουδάκι τους… Υπάρχουν δε και πολλές περιπτώσεις που παρουσιάζουν απροκάλυπτα την λίαν επιεικώς ανόητη και αχρεία εκδοχή τους… εκείνη που χωρίς καλλιέργεια και ανάλυση ούρων είναι εμφανή τα αρνητικά αποτελέσματα…
Ερώτηση… εάν δεν υπήρχαν αυτά τα πίτουρα… θα ζούσανε οι κότες…; Ερωτώ… Θα ερωτοτροπούσαν τα κοκόρια…; Θα δημιουργούσαμε…, θα πολλαπλασιαζόμαστε… θα…, θα…, πολλά ΘΑ… θα έμεναν άπραγα…! Εκπροσωπεί, λοιπόν, την κοινή λογική ο χατζηνεροκουβαλητής…; Ναι… αγαπητό μου πλάσμα, ναι…, αλλά, δεν είναι απαραίτητα ορθή… Δεν μπορώ να διαισθανθώ πόσο με νοιώθετε…, πόσο με καταλαβαίνετε… διαβάζοντας τα της οργής μου μικροσπέρματα… Μα δεν μπορώ να σας αφουγκραστώ… αδυνατώ… το ομολογώ… ΓΙΑΤΙ…; Μα πολύ απλά διερωτώμαι δεν κωπηλατείτε…; Δεν συνταξιδεύετε…; Δεν ζείτε…; Δεν δημιουργείτε…; Δεν χαζολογείτε γουρλοβλέποντας το ίδιο απαρχαιωμένο σκάφος…; Στο ίδιο απάγκιο με το ίδιο κιάλι…; Στο ίδιο αγκυροβόλιο…; Στην ίδια δροσοπεζούλα…; Και μη μου πείτε ότι δεν ανέχεστε τον δικηγόρο που δεν είναι δικηγόρος…; Τον νυν γραμματέα και πριν λίγο καιρό περιφερόμενο ασκόπως ανιχνευτή μπαγιάτικης φρατζόλας, να ορθώνεται…, όντας καθιστός και αναμφισβητήτως να γράφει το τυρί με ήττα…; Να εξετάζεστε σε γιατρό…, που βλέποντας την σύριγγα ιδρώνει…; Να ταξιδεύετε με πλοίο…, που ο καπετάνιος βλέποντας την πρύμνη αναφωνεί περιχαρής «πανέμορφη η πλώρη…!» ;.
Να εμπιστεύεστε τον ανυπαρκτίδη που σε ερώτηση «Τί ειδικότητα έχετε στο πλοίο» να απαντά ο αδαής Ναύκληρος (λοστρόμος)… και κορδωμένος να υπονοεί ότι είναι μάγειρας…; Εάν όχι μάλλον ταξιδεύετε με ιδιωτικό αεροσκάφος…
Όλο αυτό το συνονθύλευμα δεν μας ποδηγετεί αρνητικά…; Όλη αυτή η ψευτοσκόνη δεν μας πνίγει…; Δεν μας έχει αρρωστήσει…; Δεν μας έχει τρεζάνει…; Δεν μας έχει εξουθενώσει… Και εσείς απορημένοι μου εξουσιαστές, μη δυσφορείτε…! Οδηγείτε το σκάφος της δικής σας εξουσίας σε όποιο λιμάνι θέλετε…, με όποιον καπετάνιο επιθυμείτε…, με ότι πλήρωμα σας εξυπηρετεί…
Κάντε ότι θέτε… αλλά, όταν η μακρόσυρτη λιαλιά του Χατζηαβάτη… με αυτή τη γλοιώδη χροιά, ακουστεί… στρώστε το κόκκινο χαλί υποδοχής…, λουλουδοστολίστε την διαδρομή και πιάστε την μαγκούρα από αγριελιά…! Σκεφτείτε ότι η ΜΕΓΑΛΗ, αλλά πιότερο, η λατρεμένη μας πατρίδα, που μας έθρεψε και μας ανέχεται…, δεν είναι αποκλειστικά δικιά τους…, ούτε δικιά μας-μου… είναι των παιδιών σας…, είναι των παιδιών μας…, μα βασικότερο από όλα είναι των εγγονιών μας –μου…!
Προσκαλώ… προκαλώ και παρακαλώ τους συνταξιδιώτες της εποχής μου, που βάζαμε ΚΑΒΑΛΙΝΑ στις πληγές μας… Μη λησμονείτε…, γιατί η λησμονιά είναι βαρίδι…, είναι γκαντεμιά…, είναι ανάλατη βρισιά… Καλή αντάμωση στο νεότευκτο παπόρι της γραμμής…, που εύχομαι από καρδιάς να προσεχθεί από πλοίαρχο και πλήρωμα… το θέλει η πατρίδα μας…, το απαιτεί το Νησί μας, το θέλει η γραμμή…, το θέλει διακαώς ο κόσμος… Με κατανοήσατε…; Με νοιώσατε…;.
Εάν ναι, παίξτε ΚΙΝΟ να πλουτήσετε…, προκάνετε δεν προκάνετε…! Και προς αποφυγή θυελλωδών ανέμων αναφέρομαι στους παρατρεχάμενους του Καραγκιόζη, στους Χατζηαβάτες και ουδεμία αναφορά σε λατρεμένους μου κηφηνομεταφορείς και τυρεμπόρους… ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΙ —-ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ το νεοαποκτηθέν πλεούμενο…».
