ΜΕΡΕΣ ΘΑΡΡΕΤΕΣ ΚΙ ΑΓΑΠΗΣΙΑΡΙΚΕΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

Η παιδική ηλικία είναι η απαρχή του ανθρώπου, όπως η αυγή της ημέρας… Είναι η μεγαλύτερη αλήθεια της ζωής μας…! Η παιδική τους ψυχή είναι η πιο αθώα μορφή και το χαμόγελό τους πιο φωτεινή εικόνα του κόσμου…! Και οφείλουμε να διαμορφώσουμε αυτές τις ψυχές… να δώσουμε χρώμα στα όνειρά τους… να διατηρήσουμε το φωτεινό τους χαμόγελο… Τα παιδιά είναι ο καθρέπτης της οικογένειας μας… της κοινωνίας μας…!

Είναι η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον… Για αυτό το καλύτερο μέλλον πάλεψαν γενιές και γενιές… Για αυτό το μέλλον πάλεψαν οι δικοί μας γονείς… το μέλλον το δικό μας…! Εμείς τί κάνουμε για τα δικά μας τα παιδιά..;

Είναι προτιμότερο να σε αποφεύγουν οι άνθρωποι, παρά να μη είσαι αγαπητός από τα παιδιά…! Τα παιδιά, ως μία εύπλαστη άμορφη ψυχή, χρειάζονται παραδείγματα προς μίμηση και όχι κριτικές και φρούδες υποσχέσεις και λόγια του αέρα… Το παιδί είναι μια συνέπεια και μια συνέχεια…! Και μια τεράστια αγάπη… ΛΑΤΡΕΙΕΣ ΜΟΥ…!

Kαι όλα αυτά μάλλον έπεισαν τον Λευτέρη Παπαδόπουλο να γράψει τους θεάρεστους στίχους για το ΠΑΙΔΙ και τον Μίκη Θεοδωράκη να μελοποιήσει αυτή την ψυχική ομορφιά… «Κάποτε θα έρθουν να σου πουν πως σε πιστεύουν, σε αγαπούν και πως σε θέλουν… έχε το νου σου στο ΠΑΙΔΙ, κλείσε την πόρτα με κλειδί… ψέματα λένε… και…, και… θα έρθουν λογάδες και Γραμματικοί για να σε πείσουν… και… ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ… ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ…»

Έρχονται μέρες θαρρετές και αγαπησιάρικες, έρχονται ώρες και στιγμές που η σκέψη μου ταξιδεύει στην σχολική φορεσιά και στο καπέλο, στην παιδική μου εποχή, στην μικρή μου ηλικία, στα δικά μας δύσκολα, αλλά αγνά, μυρωδάτα από αγάπη χρόνια… Έρχονται θύμησες της τότε δύσκολης εποχής μου-μας, έρχονται στιγμές που ο αξιωματικός μου έβαζε πότε – πότε στο Ραδιοφωνάκι της γέφυρας τραγουδάκια γνωρίζοντας την τρέλα μου για το τραγούδι και πιότερο για την λατρεία μου στα παιδιά και το λατρευτό μου, μοναδικό άσμα του Σαββόπουλου που διαλαλεί και συγκινεί. «Πώς να κρυφτείς από τα παιδιά έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα… και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα…».

Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά μα ούτε και στους μεγάλους… Αυτό που ξέρω είναι ότι έχω – έχουμε θυσιάσει τα πάντα για την μεταφορά εγκύου από Νησάκι για την έλευση μιας γλυκιάς ψυχούλας… Όχι μια φορά, αλλά πολλές από πολλούς φουρτουνάκηδες της εποχής μου… Ακούω και ανασαίνω, γροικώ και αναπολώ το κοντό σουρλί, τα πέδιλα του Ευγένιου και το λαδοχτένισμα για την εκκλησιά και τα πανηγύρια… Όλα αυτά τα έζησα, τα ζήσαμε και εύχομαι να μη τα ξαναζήσουμε… Ήτανε χαρά, αλλά και ταλαιπωρία.

Όμως επιθυμώ να γραφοχαραχτούν πολύ μα πολύ βαθιά στις καρδιές μας. Και το κυριότερο και επιθυμητό, δεν νταγιαντώ να ξαναδώ τα παιδιά μας με το ξεθωριασμένο κοντό σουρλί και τα ξέτερα μισοφαγωμένα παπούτσια…, να ταλαιπωρούν ακατάπαυστα το τόπι στις γωνιές που απέμειναν στα χωριά μας και το κυριότερο στο χωριό μου… Ναι στο χωριό μου και στην ζεστή, αγαπησιάρικη, όμορφη και μοναδική αγκαλιά του Πύργου…

Κα ένα όμορφο γηπεδάκι είχαμε… και μία παιδική χαρά είχαμε… και λόγο είχαμε…, του λόγου που δεν έγινε πράξη ο λόγος και οι λογής, λογής αποφάσεις, πρακτικές, παρμένες, ξεχασμένες και δισακιασμένες σε υγρασιασμένο χώρο, που δεν λαλούν, δεν αντιδρούν διόλου…! Γιάντα; Άμε ρώτα… Και ας γιόμισε το χωριό με λαμπιόνια, τουριστικές επιγραφές και ξενικά ποδάρια να αρμενίζουν μέσα στα σοκάκια του… Το χωριό μας είναι πιο φτωχό… πιο έρημο…! Τα κοπέλια μας ψαχουλοψάχνονται για μια γωνιά… για ένα απάγκιο… για ένα παιχνίδι… γλυκο-αλητεύουν και ονειρεύονται…

Απογοήτευση, καημός και πόνος από τα παιδιά μας… Δεν θέλουν και δεν θέλω να πιστέψω ότι τους πήραν τα κλειδιά, τους έσβησαν τα φώτα και τα όνειρα τους.. και τους οδηγούν χωρίς πορεία εις τους νυχτερινούς άτσαλους περιπάτους της άτακτης και αλλοπρόσαλλης ζωής του ψέματος…, του συμφέροντος…, της υποκρισίας… Κα πείτε μου ότι θέτε, σμπαράρετε μου όσες κρανιδιές θέτε, ροχαλήστε με εντόνως και ακαταπαύστως δεν σας φοβάμαι, δεν σας δουλειώ… Είναι για τα παιδιά μας… για τα νιάτα μας, για τους  συνεχιστές των ονείρων μας…! Οι στυλοβάτες της μοναδικής παραδοσιακής ομορφιάς μας… Δεν θέμε ναυμαχίες, δεν θέμε θυελλώδεις συνδιαλέξεις και μποφόρ…

ΘΈΛΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ…, ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΜΑΣ…, εμείς οι δημογέροντες να αθλούνται, να παίζουν και να χαίρονται, να τα χειροκροτούμε και να δακρύζουμε…!

Κα πέντε εμπλιές χωράφι είναι και μια μικρή αμπασά… ΕΝΑ ΝΑΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΥΧΗ… Κα να σας πω…; Κάντε το σας παρακαλώ… ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ – ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΜΑΣ… Απευθύνομαι με απεριόριστη εκτίμηση και σεβασμό στον σεβάσμιο αποδέκτη μου… Και σας διαβεβαιώ «ο Εγώ», όμορφος και όλο το ευωδιαστό χωριό δίπλα σας, σκιά σας… μην αργείτε, γρηγορείτε σας το υπόσχομαι…! Ακούστε πολλές φορές το τραγουδάκι… «…Πώς να κρυφτείς από τα παιδιά, έτσι και αλλιώς, τα ξέρουν όλα… και μας κοιτάζουν όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα…»

Και συνεχώς αναρωτιέμαι και διερωτώμαι… Μήπως τα παλιά τα χρόνια ήταν καλύτερα..; Που η γη μας είχε γνωρίσει μόνο τον πλούτο από τον μόχθο μας…, τις γλυκύτατες ντοματούλες και τα δροσερά κατσούνια μας…; Που το να δώσουμε πέντε εμπλιές χωράφι για το καλό των παιδιών μας ήταν και είναι ανθρωπιά από όλους μας για όλους μας…! Θέλουμε να ξυπνάνε και να χαίρονται, όχι να ξυπνάνε με μάτια δακρυσμένα, για ότι είχαν και έχασαν… Ο Θεός να μας φωτίσει για το καλό των παιδιών μας, και για την δικιά μας την ΟΜΟΡΦΙΑ ΨΥΧΗΣ λόγω ηλικίας… ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΙ…