Λάμπρος Βαζαίος: “Β΄ Πόλεμος η δικτατορία του Παπαδόπουλου …. και εγώ”
Του Λάμπρου Βαζαίου Στρατιωτικού Ιατρού (ε.α), πανεπιστημιακού και συγγραφέα-ερευνητή
“21 Απριλίου 2024!
*Η σημερινή επέτειος (57 χρόνια περάσανε!) ξαναθύμισε εκείνο το πρωϊνό, εκείνες τις πρώτες ώρες της Παρασκευής 21 Απριλίου 1967! Εκτός όλων των άλλων, των θλιβερών, των εγκληματικών «κατορθωμάτων» των απερίγραπτων Απριλιανών πρέπει πλέον να τους καταλογήσουμε και αναχρονισμό(!). Ο Ουμπέρτο Εκο, ο δάσκαλος της σημειολογίας, είπε χαρακτηριστικά:
«Ποιος ηλίθιος θα κατεβάσει σήμερα τα τανκς για να πάρει την εξουσία; Με την βοήθεια καλών επικοινωνιολόγων, μερικούς καλά καταρτισμένους λομπίστες και άφθονους οικονομικούς πόρους (αυτό απαραίτητο!) ο οποιοσδήποτε καταλαμβάνει την εξουσία με «δημοκρατικές» διαδικασίες !»
Στον «Οδυσσέα στις Στήλες του Ιανού» μίλησα για τις πρώτες ώρες της 21ης Απριλίου 1967! Ας τις ξαναθυμηθούμε, είναι απ’ αυτά που δεν πρέπει να ξεχνιούνται! Ήταν η πρώτη μέρα του Δεύτερου πολέμου που με ενέπλεξε η Ζωή!
————————————————————————–
Β΄ Πόλεμος η δικτατορία του Παπαδόπουλου …. και εγώ
« Η εκτροπή»
Ήταν πόλεμος που δεν κηρύχθηκε από κάποιους αντιμαχόμενους, αλλά άρχισε με «επίθεση στην κοινωνία» το πρωί της 21ης Απριλίου 1967! Δεν είχε τα στοιχεία κλασσικού πολέμου, εχθροί – φίλοι, επίθεση – άμυνα, νίκη – ήττα, παράπλευρες απώλειες. Είχε λίγο απ’ ΄όλα. Ήταν από τις προβλέψιμες καταστάσεις που προκύπτουνε σε κοινωνίες βαθιά πληγωμένες όπως η δική μας. Η αθλιότητα των σχεδιασμών του στρατηγού Ρόουλινγκς της Βρετ. Στρ. Αποστολής μετά την Απελευθέρωση, για το Σώμα των Ελλήνων Αξιωματικών, που δυστυχώς υιοθετήθηκαν από τους επελθόντες, μετά την «αποχώρηση» των Άγγλων, Αμερικανούς επικυρίαρχους, έδωσε καρπούς. Είναι όμως ομολογημένη πλέον η βάση των κριτηρίων ισοπέδωσης και αυθαίρετης κατάταξης των Αξιωματικών σε Α και Β πίνακα και όχι μόνο, που επιδιώχθηκε και εφαρμόστηκε τότε. Υπήρχε βλέπετε, προηγούμενη εμπειρία από τις Βρεττανικές Αποικίες! Έτσι μας μεταχειρίστηκε ο «ευγνώμων» σύμμαχος!
Το Έθνος μας έζησε, αγωνίστηκε και κάποτε μεγαλούργησε, με στρατό που είχε ευπατρίδες Αξιωματικούς με «αγωγή», Αξιωματικούς με παιδεία και αξιοπρόσεκτη μόρφωση. Δεν είναι λίγα τα «μαθηματικά μυαλά» που πλαισίωσαν το Πυροβολικό και το έκαναν να θριαμβεύει στους πολέμους. Δεν ήταν καθόλου λίγοι οι διανοούμενοι Αξιωματικοί που όταν χρειάστηκε αποδείχθηκαν ικανότατοι ηγήτορες.
Τέτοιες όμως απόψεις ζωής, τέτοιες εμμονές σε αρχές και αξίες δεν είχαν θέση στον κόσμο που ετοίμαζαν χωρίς προσχήματα πλέον, τα Μεγάλα Συμφέροντα, μετά τον πόλεμο. Αυτό έπρεπε να τελειώσει και το κατάφεραν. Ένα μέρος των Αξιωματικών ούτε μεγάλο, ούτε μικρό, αλλά αρκετά καθοριστικό, είχε έντονα μπολιαστεί με άθλια παιδεία, δηλαδή μη παιδεία….όπου κυριαρχούσε η ιδεοληψία του στείρου αντικομουνισμού και ας είχε τελειώσει, όπως τελείωσε, ο εμφύλιος το 1949. Ήταν ο καταστροφικός εμφύλιος όπου χαθήκανε οι καλλίτεροι και από τις δύο παρατάξεις. Αυτή είναι η τραγική νομοτέλεια όλων των εμφυλίων, το βεβαιώνει η ιστορία. Οι ευθύνες του «εθνικόφρονος κράτους» ανταγωνιζόντουσαν τις ευθύνες της «κατά φαντασίαν προλεταριακής επανάστασης» που σε τελική ανάλυση έδωσε άθελα της άλλοθι στις πιο οπισθοδρομικές και αντικοινωνικές καταστάσεις.
*Στην Ιταλία το 1945, αντίθετα με εμάς, ο σοβαρός κόσμος του ΚΚΙ λειτούργησε σοφότερα. Όταν ο Γεν. Γραμματέας του ΚΚΙ Παλμίρο Τολιάτι (μελετητής και θαυμαστής του Αντόνιο Γκράμσι) μεταφερόταν στο Νοσοκομείο μετά την δολοφονική απόπειρα εναντίον του, φώναζε …..«προς Θεού σύντροφοι ΟΧΙ εμφύλιος».
Η κατρακύλα είχε πολλές φάσεις και στάδια. Μία τελευταία είναι η πρόσφατη καθιέρωση του όρου «ένστολοι», συλλήβδην για όλους όσους φορούν κάποιο είδος ομοιόμορφης ενδυμασίας στον επαγγελματικό τους χώρο. Ήθελαν να περάσουν το μήνυμα ότι οι Αξιωματικοί είναι μέρος αυτού του γενικού συνόλου και μόνον. Έπρεπε να ξεχαστεί πως «φέρουν στολή», (δεν φορούν κάποια παράξενα ρούχα!) με συγκεκριμένες προδιαγραφές και κανονισμούς, ως προνόμιο που κατακτήθηκε με σκληρούς αγώνες και ότι μόνο σε περιπτώσεις ιδιαίτερα σοβαρών αδικημάτων στερούνται του δικαιώματος και του προνομίου να την φέρουν! Ο φίλος Δημήτρης Αλευρομάγειρος, ο Στρατηγός Δημήτρης Αλευρομάγειρος, στην εκδήλωση της ΣΣΕ της 17ης Νοεμβρίου 2018, με την εξαιρετικής αξίας ανάλυση που μας χάρισε, περιέγραψε απόλυτα ρεαλιστικά και υπεύθυνα την σχέση των Αξιωματικών με την δικτατορία της 21 Απριλίου 1967. Τίποτε περισσότερο αλλά και τίποτε λιγότερο από την τίμια αυτήν θέση.
Το πρωί αυτής της 21ης Απριλίου, γύρω στις 6.30 βγαίνοντας από το σπίτι μου, της οδού Αδμήτου απέναντι από τον Σταθμό Αττικής, έπεσα πάνω σε έναν μάλλον κακομούτσουνο και φανερά αλαφιασμένο φαντάρο. Απερίγραπτο χάλι, όπλο, παλάσκες , κράνος, κακοδεμένα άρβυλα, όλα ένα κουβάρι. Η πρώτη ερμηνεία που έδωσε η ενοχλημένη αισθητική μου, ήταν πως σε κάποια νεαρά ύπαρξη ήθελε να κάνει εντύπωση ο ανόητος και βγήκε έτσι μασκαρεμένος! Γι’αυτό η πρώτη μου αντίδραση ήταν να του βάλω τις φωνές. Η απάντηση όμως με ξάφνιασε. «Μπείτε μέσα στο σπίτι σας κύριε υπολοχαγέ, απαγορεύεται η κυκλοφορία». Ομολογώ πως έμεινα εμβρόντητος. Κατά καλή συγκυρία όμως από την απέναντι πολυκατοικία βγήκε ένας Λοχαγός γείτονας, που συχνά λέγαμε καλημέρα τα πρωϊνά. «Άστο μου λέει, φύγε κατ’ ευθείαν για την Μονάδα σου, έγινε εκτροπή(!)». Έτσι άκουσα πρώτη φορά την λέξη που θα ακούγαμε να επαναλαμβάνεται αποενοχοποιητικά (μάλλον!), από τους περισσότερους θιασώτες του καθεστώτος, για αρκετό καιρό.
Ξαναγυρίζοντας στο σπίτι άνοιξα το ραδιόφωνο. Εμβατήρια και τσάμικα, ανά 5 – 10 λεπτά ανακοινώσεις για την αναστολή άρθρων του Συντάγματος. Ρωτώντας την νυσταγμένη ακόμη αδελφή μου, ήταν φοιτήτρια της Νομικής, πληροφορήθηκα πως αναστολή αυτών των άρθρων σήμαινε κήρυξη δικτατορίας. Σκέφθηκα, η μάλλον θυμήθηκα αμέσως, πως ως γραμματέας του 430 ΓΣΝ, είχα στην τσέπη μου τα κλειδιά των φωριαμών του γραφείου. Στο ταξί, που με χίλια βάσανα δέχτηκε να με πάει, στο Νοσοκομείο απόλαυσα την Λεωφόρο Αλεξάνδρας άδεια, τα σημεία ελέγχου που είχαν στήσει οι νευρικοί Ευέλπιδες στις διασταυρώσεις και το απίστευτο θέαμα των Ι/4 – Ι/5 φαντάρων του Νοσοκομείου που ο μάλλον έντρομος επιλοχίας είχε παρατάξει στο πεζοδρόμιο μπροστά από το Αντικαρκινικό του Αγίου Σάββα! Αφού συμμάζεψα όλους αυτούς πίσω στον χώρο του Νοσοκομείου, εξαπέστειλα τον ημιπαράφρονα γείτονα, τον απερίγραπτο Λογγίνο Παξινόπουλο που επέμενε να πάρει τους στρατιώτες για να πάνε σκοτώσουν τους κομμουνιστές της γειτονιάς!
Καλά αρχίσαμε σκέφθηκα και αμέσως κατάλαβα πως ξυπνούν μέσα μου τα ζιζάνια της πρόσφατης φοιτητικής ζωής, με τις πλάκες, τις φάρσες και τα καλαμπούρια των 6 χρόνων της Σχολής. Γρήγορα όμως αντιλήφθηκα πως η κατάσταση δεν ήταν καθόλου αστεία και ότι έπρεπε μόνο σαν προσωπική άμυνα να βλέπω την ευτράπελη όψη των πραγμάτων. Μπήκαν στην ζωή μας ο Παπαδόπουλος, ο Παττακός, ο Μακαρέζος και χίλιοι δυό άλλοι αστέρες που πραγματικά αλλάξανε το σκηνικό της πολιτικής ζωής και την εικόνα της εξουσίας. Ήταν δύσπεπτη «αλλαγή» για πολλούς και σε μερικά σημεία ανυπόφορη, όπως τουλάχιστον εγώ την προσέλαβα. Το σκηνικό έφερνε κάτι από καραγκιόζ- μπερτντέ μέχρι μπίνγκο επαρχιακής Στρ. Λέσχης, στην αρχή για να καταλήξει σε τραγωδία εθνικής και κοινωνικής παρακμής. Όσο για την εικόνα της εξουσίας, η προσωπική μου εμπειρία ήταν απογοητευτική στην καλλίτερη περίπτωση. Μια και μιλάμε για περιπτώσεις, θέλοντας να είμαι ειλικρινής και τίμιος με το κομμάτι αυτό της ζωής μου, πρέπει να σημειώσω ότι γνώρισα άτομα που ανήκαν στον πυρήνα της δικτατορίας και ήταν παρ’ όλα αυτά αξιόλογα από κάθε άποψη. Δυστυχώς ήταν εξαιρέσεις μετρημένες στα δάκτυλα, χωρίς συνέχεια και δυνατότητα αλλαγής της της πορείας προς το χάος που οδήγησαν τον τόπο οι δικτάτορες και ο κόσμος τους”.
