ΛΑΜΠΡΗ, ΣΟΥΒΛΕΣ ΚΑΙ ΡΟΦΟΙ…
ΠΑΣΧΑΛΙΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΚΟΥΒΑΛΗ
Την έχω ξαναπεί την ιστορία… Ήταν η χρονιά που “εξεβράσθην” στην αγαπημένη Σαντορίνη. Άνοιξη του 1995.Ήταν τέτοια εποχή, Πλησίαζε η Λαμπρή. Ήδη και “ένεκεν” εξωστρέφειας, είχα κάνει τις παρεούλες μου και κάθε βράδι, τα πίναμε σε συγκεκριμένο καφέ-στέκι.
Εκεί ακουγότανε “τα μύρια όσα”. Θύμησες από το στρατό, από τις σχολές, ιστορίες για γυναίκες, κουβέντες και λοιπά συναφή, “προσιδιάζοντα” στην αντροπαρέα μας.
Το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου της παρέας όμως, ήταν το σαρκαστικό, αλλά και το αυτοσαρκαστικό κεφάλαιό της. Πήγαινε το πείραγμα “σύννεφο”.
Θυμάμαι πόσο καλόπιστα, έξυπνα και χαρούμενα ήταν τα μεταξύ μας πειράγματα, που το γέλιο που έπεφτε ήταν εκείνο, που λέμε “της αρκούδας”. Περιττό να σας πώ ότι συνεχίζουμε στο ίδιο στύλ, αν και τώρα βλεπόμαστε λιγότερο. Βαρύναμε βλέπετε 25 χρόνια μετά.
Κάποια βραδιά λοιπόν, η κουβέντα, λόγω των ημερών στράφηκε στα περί εθίμων της Λαμπρής. Εγώ ο ορεσίβιος, άρχισα να μιλάω για ανθισμένες πασχαλιές και “μαμουκαλιές*”, για σούβλες, για κλαρίνα, για λύγδες*,για κορδιές* και τα συναφή κι από την άλλη ο καλός φίλος Σπύρος (βέρος Σαντορινιός) άρχισε να μιλάει για ψητά, για βιολιά, για μελιτίνια και λοιπά Θηραϊκά δρώμενα έθιμα και συνήθειες…
Αφού εξαντλήσαμε το θέμα, καμαρώνοντας τοπικιστικά για τις γιορταστικές μας παραστάσεις, θέλησα να πειράξω το Σπύρο, λέγοντάς του αλαζονικά (λέμε τώρα!): – “Τι να μας πείτε ρε Σπύρο κι εσείς στη Σαντορίνη, που το Πάσχα αντί για αρνί, σουβλίζετε ροφό… Άσε μας καημένε”…
Ο Σπύρος αντέδρασε παραχρήμα, στην ατάκα μου και μου αντέτεινε: -“Άσε μας ρε κωλόβλαχε Κούβαλη, που θα μας μιλήσεις κι εσύ για Πάσχα, που όταν ήρθες στη Σαντορίνη και είδες καβουρομάνα, την πέρασες για μεγάλη ψείρα!!!”.
Μετά απ αυτό τι να πεί ο Κουβαλης…ΚΟΚΚΑΛΟ!!! Δίκιο είχε ο Σπύρος…Που να τη ξέρω τη καβουρομάνα στον Μεγάλο Βράχο… Να ’σαι καλά καλέ μου φίλε. ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
*Μαμουκαλιές ή κοκορέτσες+οι άγριες φιστικιές,
*λύγδες=τα λίπη, η λιπαρότητα
*κορδιές=τα έντερα του αμνού.
