“ΚΑΝΕΝΑ ΞΕΡΟ ΣΥΚΟ, ΛΙΓΕΣ ΣΤΑΦΙΔΕΣ ΣΤΟ ΣΟΥΡΛΙ ΤΟ ΜΠΑΛΩΜΕΝΟ”

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

“ Ειλικρινά ,ειλικρινέστατα ,ακούγοντας συζητήσεις και διαβάζοντας γραφοσυνεντεύξεις και το κυριότερο τρώγοντας πιτσιλιές από τις στεριανές αντάρες των κυμάτων και όχι μόνο. Σκέφτηκα μήπως θα έπρεπε να ασχοληθώ και να ψυχογράψω τις διάσπαρτες μυρωδιές των λόγων που αιωρούνται στις θερινές συνάξεις και όχι μόνο των ανθρώπων της τεράστιας χαρούμενης καλοκαιριάτικης σαντορινιάς αυλής που θυμούνται και διηγούνται τα της τότε εποχής μας πεπραγμένα ,όμορφα ,άσχημα ,πικρά ,ξινά ,και ανάλατα καταναλώνοντας ασύρτικο τομάτα και χλωρό. Δεν ξέρω εάν πρέπει να σκαλισοταράξω σκέψεις , εικόνες, και όνειρα ,δεν ξέρω εάν πρέπει να ασχοληθώ με χρόνιες και διαχρονικές μου σκέψεις .

Και το κυριότερο αληθινά ήθελα εάν μπορούσα να σταματήσω και να σας ρωτήσω εάν πρέπει να αποτυπώσω και να γραφοχαράξω της σημερινής μας άνετης ζωής τα αποτελέσματα και σας διαβεβαιώ μετά χαράς και ευχαρίστως θα το έκανα αληθινά αγαπημένοι μου φίλοι ειλικρινά .

Επανερχόμενος όμως επειδή προαισθάνομαι και διαισθάνομαι σας επεξηγώ όσο μου επιτρέπουν οι γνώσεις μου και της πένας μου οι τρέλες …Τι; Επιθυμώ ,θέλω και πιστεύω ότι θα μου επιτραπεί να αποτυπώσω εδώ μερικώς την τότε εποχή μου. ΓΙΑΤΙ;;Μα πολύ απλά είναι χρήσιμη για όλους μας ,και βεβαίως θα ταξιδέψω με ούριο άνεμο και πάλι τους φίλους μου …. και πανωμερίτες και κατωμερίτες αλλά και λάτρεις της αρχιτεκτονικής του καστελιού Ιωάννη. Θέλετε μελετώντας την ψυχοσαντορινιά μου αποτύπωση να λειτουργήσετε ήρεμα και να συσκεφτείτε με την φαιά ουσία σας ;

Γιατί; Γιατί πρέπει και γιατί μας χρειάζεται η μικρή μας και μοναδική πατρίδα . Θα ξεκινήσω από τα μαθητικά μου- μας χρόνια τα αλησμόνητα ,ξύπνημα ,πλύσιμο …αχ αυτό το πλύσιμο…μια κούπα γάλα από την αίγα ,την πάνινη τσάντα στον ώμο και σχολείο με το κοντό παντελόνι πάντα και παπούτσια …αχ αυτά τα παπούτσια και κανένα ξερό σύκο λίγες σταφίδες στο σουρλί το μπαλωμένο. Τελειώσαμε το δημοτικό με τα Βαΐων και επαίνων και 20 δραχμές στο ταχυδρομικό ταμιευτήριο από την αξέχαστη Λίζα Πατηνιώτη . Πρώτη τάξη Γυμνασίου ,πρώτη μέρα ,πρώτη χρονιά ,πρώτα χρόνια ,πρώτες εμπειρίες ,πρώτες γνωριμίες, πρώτες αγωνίες .Για να γράψω θεέ μου τις πατημασιές μου-μας …θέλω τέσσερα στρέμματα χαρτί …τελειώνομε το 6τάξιο γυμνάσιο …μετακινούμενοι με δύο λεωφορεία και όταν δεν υπήρχε το δίφραγκο …άμεση επιστράτευση τση μαύρης γαϊδούρας ….τα ενθυμείσθε άρχοντες ;;

Μάλλον ηθελημένα ξεχάστηκαν εεε; Από τι; Και γιατί; Απλά πολύ απλά, η μετάβαση από την καβαλίνα στην μερσεντές έχει δημιουργήσει πολυπλοκότατα προβλήματα .Αφήσαμε τι ; πίσω μας ;Αφήσαμε μια ήρεμη ζωή με πολλές δυσκολίες με πολλούς αναστεναγμούς …με έλλειψη πολλών πραγμάτων ..αλλά με πολύ αγάπη με απειροελάχιστα δίφραγκα αλλά με πλούσια φροντίδα και έγνοια ο ένας για τον άλλο. Φύγαμε για να αποφύγομε την αξίνα ,για να χορτάσομε ψωμί εμείς και λίγο παντεσπάνι οι εναπομείναντες εις τα πάτρια εδάφη. Αγαπημένοι μου φίλοι αυτό εδώ το ψυχογράφημα προσπαθώ να το σουβαντήσω και να το μοστράρω καιρό … γραφοσβήνω καιρό αλλά η συγκίνηση και οι αναμνήσεις της τότε εποχής με μπουκώνουν ….προσπαθώ αλλά δεν νταγιαντώ και κλαψουρίζω.

Συμπληρώνοντας λέω ότι για να πάρομε μπάλα ποδοσφαίρου ποδοπατήσαμε την διαδρομή Φηρά –Πύργο ατελείωτες φορές με ταμία και διαχειριστή τον ΜΑΚΗ. Δυσκολίες, αναστεναγμοί ,κούραση ,αγωνία ,και προβληματισμοί …τι θα κάνομε στην ζωή μας .Αποφεύγοντας τα κλαψουροσυμβάντα της τότε εποχής αφήσαμε φεύγοντας μια πατρίδα όμορφη ,αφήσαμε ανθρώπους αγνούς και κουρασμένους ,αφήσαμε μανούλες και μικρά αδέλφια κλαμένα ..προσδοκώντας μια πιο άνετη χορτάτη ζωή όλοι μας. Πέρασαν τα χρόνια πολλά χρόνια και πολλοί από μας αγκυροβολήσαμε εις το υπήνεμο λιμάνι μας ,άλλοι έφυγαν ταξίδεψαν παντοτινά ,άλλοι παρέμειναν εις τας Αθήνας ,άλλοι εκτός Ελλάδος .Η τουριστική πρόοδος στην έναρξη της έγινε με αργά και σταθερά βήματα , η ανοικοδόμηση το ίδιο ,η αγορά αγκομαχώντας αλλά προοδεύοντας νοικοκυρεμένα και σταθερά.

Η ανάπτυξη του τουριστικού προϊόντος αρμένιζε σε θάλασσες χωρίς υφάλους με ξενοδοχεία περιορισμένα το ίδιο και τα δωμάτια …ο χειμώνας ;Μοναδικός ,ανθρώπινα ζεστός ,νησιώτικος σαντορινιός χειμώνας, οι καλημέρες πιο ανθρώπινες και πιο ζεστές μοναδικές. Βέβαια η ανάπτυξη δεν είναι ποινικώς κολάσιμος πράξη δεν είναι. Ο εγώ άπραος, γιατί τα γράφω αυτά;

Τα γράφω μήπως και προκάνομε μήπως λέω και επαναφέρομε λίγα από τα καλούδια της τότε εποχής μας στα σημερινά δρώμενα και το κυριότερο σας αναφέρω ότι πιο σοφό ήκουσα προχθές εις την καφενοσύναξη μας από πολυπειρότατο επιχειρηματία της γαστρονομίας …δηλαδή είπε εάν δεν προσεχθεί μια επιχείρηση ένα χωριό μια πόλη και εάν θέλετε ένα Νησί μοιραίως εξαφανίζεται επιχειρηματικά σε πολύ λίγα χρόνια……και σας προλαβαίνω…. ο εγώ δεν σχολιάζω , δεν γράφω, δεν καυτηριάζω ,εις το βιβλίο του προσώπου μου, και εννοώ στο F.B…. Γιατί; Διότι δεν με εκπροσωπούν οι ανούσιες και υβριστικές γραφοαντιπαλότητες και δεν πρέπει . Απλά σας ενημερώνω αγαπησιάρικα και πυργιανοσαντορινιοπλοιαρχικά ότι θα επανέλθω.

Γιατί ;Κα δεν νταγιαντώ ,αναπολώ ,δακρύζω και ονειρεύομαι . Και το κυριότερο εάν η ζωή είναι ένα λουλούδι ,οι αναμνήσεις είναι το άρωμα του και για να μη ξεχνιόμαστε ότι βίος ευτυχής δεν υπάρχει ,υπάρχουν μόνο μέρες ευτυχείς ,και το κυριότερο ..Καλημέρα….Καληνύχτα….Να η ζωή. .όχι ο εγώ αλλά ο Σενέκας παρακαλώ. Και μπορεί να αναφωνήσει ο Παναγιώτης εις τα ερτζιανά …κα ηντα γράφει πάλι ο τρεζός…Την ψυχή μου γράφω και την αγάπη μου για αυτή την όμορφη πατρίδα εγώ ο γραφικός ..κατά το δημοσίως λεχθέν , και είθε ο θεός να μου δίνει ,να σας δίνει δύναμη να νταγιαντούμε τση μπόρες.. Έχω και θα γράψω πολλά στο δισάκι μου που παρεμπιπτόντως ενοχλεί το όνομα ,αλλά και το περιεχόμενο του δισακιού μου τους λαχανόκηπους με μπρόκολα και κουνουπίδια …Ξέρει ο αποδέκτης που ακόμη επιμένει να γράφει το τυρί με ηηη ;ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΙ αληθινά από καρδιάς και έρχομαι με δερμάτινο δισάκι…”.