ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΦΟΥΡΤΟΥΝΑ, ΑΛΜΥΡΑ ΚΑΙ ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ

 

 

 

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

Ευτυχής είναι εκείνος που μπόρεσε να διασχίσει μια φουρτουνιασμένη θάλασσα και κατάφερε να φθάσει σώος σε ασφαλές λιμάνι… Είναι μια μοναδική απεικόνιση και ομορφιά της διαδρομής που κάνει ο καθένας από μας στην ζωή του για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες και το κυριότερο τα αγκάθια που βρίσκει… ή του τοποθετούν οι απρόσεκτοι και αδαείς χορτοαλιείς… ή αν θέλετε για να αποφύγομε τα λέπια… οι χορτοσυλλέκτες… ή κατά το επικαιροπολιτικότερον, γιακαδοσυλλέκτες… Δεν επιθυμώ αληθινά να παραμείνω στεριανός αφηγητής… ζαλίζομαι… για τις γραφοχαράξεις μου εννοώ λασποεκτοξευτές, το κατανοήσατε; Θέλω να ταξιδέψω ο ανυπόφορος, ανυπόμονος στεργιανοοδοιπόρος, για να αποφύγω τις στεριανές δραμαμίνες. Θέλω να βραχώ, θέλω να μουσκέψω και να στεγνώσω αλατισμένος.., να αγναντέψω και να σκεφτώ να ονειρευτώ, να αποκοπώ, να φωνάξω, να κρυφοκλάψω… (ναι.. επιμένω και επιβάλλεται να κλάψω..) και να βροντοφωνάζω αγαπημένοι μου… ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ…! Υπάρχει ΕΛΠΙΣ…; Το φώναζε… το έγραψε… το ανέλυσε ο ΑΝΤ. ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ..

Είναι όμορφο να βουρκώνεις, να κλαις αληθινά… καθαρίζουν οι μικροί μας προβολείς… τα ματάκια μας… εκτονώνονται οι εγκεφαλικές μας ανησυχίες, και το κυριότερο, η αναπάντεχη και απρόσμενη φτωχοποίηση των συνειδήσεων μας… Γιατί; Μα γιατί έτσι νομίζουν και άκουσαν κάποιοι… και επίσης γνωρίζω όπως και πολλοί άλλοι ότι η μοναξιά της εξουσίας είναι φωλιά.., δεν είναι αγκαλιά διανθισμένη με ροδοπέταλα και ξεθωριασμένες σκέψεις.., δεν είναι σας το διαβεβαιώνω…!

Ταξιδεύοντας λοιπόν και αναπολώντας τα της τότε όμορφης ταξιδιάρικης και γλυκανάλατης εποχής μου στη Αδριατική… θα ήθελα να μοιραστώ και να γραφοχαράξω μια περιπέτεια μου στην κατ’ άλλα, φιλόξενη και ήρεμη θάλασσα του Ιονίου… Εν αντιθέσει με τις αιγαιοπελαγίτικες εξάψεις και τρέλες… Απλά θέλω να σαλπάρομε μαζί, επιθυμώ να σας έχω επιβάτες… με την ελπίδα να το διαβάσουν οι ναυτικοί ευέλπιδες της τώρα εποχής μας και εάν βρουν κάτι ώριμο να το τρυγήσουν και να το απολαύσουν…, να το οινοποιήσουν και να πιούν όσο και όπως πρέπει… Θα είναι απολαυστικό και μυρωδάτο… Ασφαλώς αλληγορικά μιλάω και εννοώ την αποτύπωση της τότε περιπέτειας μας – μου… Γιατί πληθυντικός; Διότι η προσωπική αντωνυμία στο δύσκολο τότε ταξίδι μας θα προκαλούσε θυμηδία και θα ήταν βρισιά για τους τότε αγωνιούντες συναδέλφους μου… Να την βάλουν λοιπόν στο δικό τους δισάκι… μπορεί να χρειαστεί…

Κάποια χειμωνιάτικη μέρα του 1994 με το ΑΝΝΑ V, αποπλεύσαμε βράδυ από Πάτρα για Brindisi Ιταλίας… Ο καιρός πολύ άσχημος… απαγορευτικό απόπλου δεν υπήρχε στα ταξίδια αυτά… και ως εκ τούτου οι ζεμπεκιές ήταν βαριές και ασήκωτες… Η προσοχή μας ήταν διπλή, διότι μεταφέραμε εκτός των επιβατών και πολλές νταλίκες… Αφού περάσαμε την Λευκάδα άρχισαν τα όμορφα… Θεόρατα κύματα… πολύ θυμωμένα και ατάκτως ειρημένα… Δίπλα μας το πλοίο «ΟΥΡΑΝΟΣ» με πλοίαρχο τον αξέχαστο και μοναδικό δάσκαλο, καπετάν Ανάργυρο Σαλίβερο, από το Μεγαλοχώρι… Η επικοινωνία μας συνεχής και αδιάλειπτη… Συμβουλές και όμορφα λόγια… ένα μοναδικό συμπλήρωμα της περιορισμένης πλοιαρχικής μου πείρας.. «…Χανόμαστε καπετάν Ανάργυρε, πνιγόμαστε…!!!» και η απάντηση του μέσω V.H.F «..Oι ουρανοί διηγούνται… δόξα Θεού…» «..Καπετάν Ανάργυρε, υποφέρομε… τι να μου διηγηθούν οι ουρανοί… τι;; Πως τα βλέπεις τα πράματα…» «…άκου καπετάν Γιώργη, στην θάλασσα είμαστε και όχι στα φλώρια και στις καρδερίνες…!» Κόκκαλο ο νεοσσός…, πετριά στον νέο…

Τι να πω και τι να απαντήσω σε αυτήν την ναυτική εγκυκλοπαίδεια… Είχαν λοιπόν δοθεί οι εντολές σε όλο το πλήρωμα να προστατεύσουν ότι μπορούσαν… από θαλαμηπόλους, ναύτες, μηχανικούς, κουζίνα με μάγειρα τον σημερινό Πρόεδρο της Θηρασιάς και τον εκ Πολυκάνδρου ορμώμενο αλλά Οιάτη σήμερα, Γιώργο Γαβαλά… Όλα ήταν υπό έλεγχο και βεβαίως η συνδρομή τους στην διάσωση των λέμβων που αρμένιζαν ατάκτως με τη συμβολή των ανέμων…. Μοναδική διάσωση…!!! Και εννοώ εάν με εννοήσατε ότι όλα είχαν γίνει ριμαδιό… Κάποια στιγμή αφού μας ξέχασαν για λίγο τα κύματα, βγαίνει ο Ανθ/ρχος στην βαργιόλα να αγναντέψει και βλέπει τον κάβο πού είχε φύγει από την πλώρη να χτυπιέται στα πλευρά μας… Κραυγή αυτός…, κόκαλο εγώ… Θεέ μου τι δώρο είναι αυτό αναφώνησα…!!! Ευτυχώς είχε φράξει στο όκιο της πλώρης και ευτυχώς δεν έφθασε στις προπέλες…. Απόκριση από τον δάσκαλο στην ερώτηση μου… «…ΗΡΕΜΑΑΑΑΑΑ…» και βεβαίως οι απαραίτητες οδηγίες…. Συμπέρασμα…

Απλά εμπιστεύτηκα τον αρμόδιο για αυτά τα πράγματα– αλλά μη υπάκουο, και απλά δεν ρίξαμε εμείς- η εξουσία, μια ματιά εάν ήταν όλα τακτοποιημένα και ασφαλισμένα… Γιατί απλά ξέραμε τι μας περίμενε… και για μη ξεχνιόμαστε το μάτι του αφεντικού, κοπριά στο χωράφι… Συμφωνείτε; Το ταξίδι μας ήταν ατελείωτο…, η κούραση και το ξενύχτι μοναδικό, η επικοινωνία μας με τον καπετάν Ανάργυρο φάρμακο τονωτικό…! Αφού περιπλανηθήκαμε έξω από το λιμάνι, γιατί ήταν αδύνατη η είσοδος μας… και αφού είδαμε το φως το αληθινό.. προσεχτικά με την συνδρομή των πλοηγών μπήκαμε μέσα και δέσαμε με ασφάλεια.. Ένας καφές και μια αγκαλιά ευχαριστίας στο πλοίο του και στον αείμνηστο δάσκαλο, στον μοναδικό καπετάν Ανάργυρο… Δάκρυα ανακούφισης…, χαράς για το αίσιο τέλος και απαραιτήτως στην εκκλησία του Αγ. Νικολάου για ένα κερί… Επικοινωνία με τους αγαπημένους μου και περισυλλογή για πολλά που έζησα στο περιπετειώδες ταξίδι μας-μου…

Δάσκαλε, σου το είχα πει ότι θα το γράψω και όχι μόνο αυτό, αλλά και το άλλο που είχα γράψει ταξιδεύοντας από Σύρο για Πειραιά, με το ΓΕΩΡΓΙΟΣ, επιβάτης το 1971.. Για εσένα και τον καπετάν Λάζαρο και το κυριότερο σου είχα εκμυστηρευτεί ότι η βοήθεια σου και ο τρόπος επικοινωνίας αυτή την βραδιά δεν πρόκειται να σβήσει από την καρδιά μου και από το ξεροκέφαλο μου… Δεν θέλω να σου γράψω άλλα γιατί ξέρω ότι δεν μπορείς να τα διαβάσεις.., ξέρω όμως ότι η ψυχούλα σου θα το νοιώσει και αυτό θέλω καπετάν Λάζαρε Γαβαλά, καπετάν Νίκο Σωτηρόπουλε και εσύ καπετάν Κώστα cerbini… Θέλαμε – ήθελα να είναι ακόμη κοντά μας, το χαμόγελο του, η γλυκιά του ματιά και η κουβέντα του… Για σένα το έγραψα ψυχή μου για σένα… Καπετάν Λάζαρε, είσαι και θα παραμείνεις για μένα πολλά που δυστυχώς ακόμη μέχρι σήμερα δεν σε έχει τιμήσει η πατρίδα μας για την προσφορά σου… το αξίζεις…, το υπόσχομαι…

Επίσης, μιας και άνοιξα το δισάκι μου θα αναφερθώ και στον αξέχαστο καπετάν Γιώργη, τον Σιγάλα, τον πανωμερίτη… που είχαμε αναχώρηση από Πειραιά 8 το πρωί. Ο σηματοφορικός σταθμός (κέντρο ελέγχου του λιμανιού) έδινε άδεια για απόπλου… αρχίζει… ΜΗΛΟΣ ΕΞΠΡΕΣ (καπετάν Γ. Σιγάλας) «…καλό ταξίδι ΙΟΝΙΟ» (καπετάν Λ. Γαβαλάς) «καλό ταξίδι, να ακολουθήσει το ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝΟΥ (καπετάν «ο εγώ»). Ακούστε το μοναδικό, το απερίγραπτο, το συνταρακτικό, το απίστευτο.. Με μια φωνή και οι δυο… να προηγηθεί ο μικρός δηλαδή «ο εγώ».. δηλαδή το ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝΟΥ.. Ξεχνιούνται…; Ερωτώ..; Πιστεύονται..; Καμάρωναν… το καταλάβατε… όχι για την ομορφιά μου, όχι για την ηλικία μου, όχι για την καταγωγή μου, αλλά για τον σεβασμό και την εκτίμηση που τους είχα και βεβαίως στον καπετάν Μιχάλη τον Δεναξά… άλλος θρύλος… άλλη εγκυκλοπαίδεια…. Να υγιαίνομε καπετάν Λάζαρε και να θυμόμαστε πάντα τον δραπέτη εις τα ουράνια.. Απέπλευσε άνευ αδείας.. Γιατί τώρα «ο εγώ» θαλασσογράφω; Γιατί; Έτσι μου είχε πει στο αυτί… ΑΠΛΑ… και με πιο στεντόρεια φωνή, μαύρη πετριά στους άλαλους και άπραγους κατακριτές μας. Γιώργη ήκουσες ή αρμενίζεις και ονειρεύεσαι;

Καλοτάξιδοι όλοι… μα όλοι σε στεριά και θάλασσα…

Μα είναι δυνατόν όμως καπετάν Λάζαρε, καπετάν Νίκο, καπετάν Κώστα, καπετάν Μιχάλη Δεναξά, καπετάν Οιάτη, να μην κλάψω, να μην ονειρευτώ, να μην αναπολήσω ανθρώπινες, ανεξίτηλες, μοναδικές, ναυτικές αξίες… ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΟΥ; ΠΟΤΕ..!”.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *