ΕΔΩ ΑΝΑΦΗ, ΕΔΩ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ 4

Η ΑΝΤΩΝΙΑ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ, ΑΝΑΜΕΤΑΔΙΔΕΙ

“Αργησα να στείλω το εβδομαδιαίο αρθράκι και το αφεντικό, μου έβαλε γκάζια.
Δεν είχα εμπνευση καλέ, αλλά με το γκάζι πάντα παίρνω μπρος!

Εδώ στην Ανάφη έχω λίγο ξεχάσει τι θα πει ρολόι,πρόγραμμα,ρουτίνα δουλειάς,
κίνηση,αυτοκίνητο,πολυκοσμία,ψώνια στα μαγαζιά!
Σας έχω περιγράψει σε προηγούμενο αρθράκι πως τα περνάω εδω στον μικρό επίγειο παράδεισό μου.

Πριν πάρω την απόφαση να παραιτηθώ από τη δουλειά μου, δε σας κρύβω πως και μόνο στη σκέψη αυτή ένιωθα ανασφάλεια και άγχος για το μέλλον!. Ξέρετε,το χειρότερο που κάνουμε οι άνθρωποι είναι να σκεφτόμαστε το μέλλον και να ξεχνάμε το παρόν!

Έχουμε βιώματα από πολύ μικρή ηλικία και πεποιθήσεις βαθιά χαραγμένες στο υποσυνείδητό μας, πως για να γίνουμε ευτυχισμένοι και σωστοί απέναντι στη κοινωνία πρέπει να ακολουθήσουμε κάποια συγκεκριμένα βήματα και μοτίβα, να μπούμε όλοι στο ίδιο καλούπι!
Ε οχι! Δεν υπάρχει καλούπι στην ευτυχία! Ξύπνα!!
Ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός,με τις δικές του πεποιθήσεις,όνειρα, σχέδια!Ο καθένας ακολουθεί τον δικό του δρόμο ,κανείς δεν ευθύνεται για τις καλές ή τις κακές μας σκέψεις ή πράξεις,μόνο εμείς!

Ακούω όλους του ψυχολόγους να μας μιλούν για τους γονείς και τα παιδικά μας τραυματα, ναι συμφωνώ πως
η οικογένεια, έχει μια μεγάλη ευθύνη για το ποιοι είμαστε ,αλλά και εκείνοι ξαφνικά έγιναν γονείς,
δεν τους δίδαξε κανείς πως είναι να είσαι καλός γονιός! Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι που μας μεγάλωσαν έκαναν αυτό που μπορούσαν, βάση των δικών τους βιωμάτων!Και αν θέλετε τη γνώμη μου, να τους λέτε συχνά Σ’αγαπώ με λόγια ή με πράξεις, να τους αγκαλιάζετε και
ας έκαναν λάθη,κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε εσύ ούτε εγώ!.

Θυμάμαι με μεγάλη νοσταλγία τις γιαγιάδες μου και τον παππού μου,που δεν τους έχω πια!
Θυμάμαι με πόση αγάπη με κοιτούσαν και όταν έκανα σκανταλιές γελούσαν, δε με μάλωναν! Θυμάμαι που μας κυνηγούσαν στην αυλή, για να φάμε το αυγό μας το χτυπητό με το κακάκο,τη γιαγιά μου να χτυπάει τη πόρτα με τη μαγκούρα κάθε Κυριακή πρωι
για να πάμε στην εκκλησία,τον παππού να διαβάζει μέρα νύχτα τα βιβλία του και να προσεύχεται. Τις ιστορίες για τη ζωή των αγίων  που μας διάβαζε πριν κοιμηθούμε.

Δεν θα ξεχάσω τη γιαγιάκα μου, που όταν μαγείρευε μύριζε όλο το χωριό και μοίραζε κεφτέδες με αγάπη σε όλα τα παιδάκια της γειτονιά, το σπίτι της ήταν πάντοτε ανοιχτό για όλους, κάθε Κυριακή ήταν μια μικρή γιορτή,  τρώγαμε όλοι μαζί,μικροί μεγάλοι παίζαμε στην αυλή,γελούσαμε δυνατά,χορεύαμε και όποιος περαστικός περνούσε  τον καλούσαν στο γλέντι να φάει, να χορέψει και να πιει.
Θυμάμαι επίσης τη γιαγιά να μου λέει, αυτόν που θα ακούσεις να λένε κακό άνθρωπο, αυτόν πιο πολύ να συμπαθάς, κανένας δεν είναι κακός, όλοι είμαστε παιδιά του ίδιου θεού και όλους να τους αγαπάς! Να μη σε νοιάζουνε τα λούσα και
τα υλικά αγαθά,μα τα αγαθά της ψυχής, να βοηθάς αυτούς που δεν έχουν και να μη το λες σε κανέναν, να το κρατάς για σένα.
Με λίγα λόγια, από πολύ μικρή είχα δίπλα μου τους καλύτερους σοφούς γκουρού, μα τότε δεν το αντιλαμβανόμουν έτσι!.

Από αυτούς τους ανθρώπους έμαθα τι θα πει να μοιράζεσαι, να αγαπάς και να φροντίζεις. Αυτό είναι ευτυχία!

Και αν τους είχα κοντά μου θα τους έκανα μια τεράστια αγκαλιά, θα τους έπνιγα στα φιλιά, θα τους ζητούσα να μου ξαναπούν  τα παραμύθια και τις ιστορίες τους,να μου μιλήσουν για τη καλοσύνη,την ανιδιοτέλεια και το μεγαλείο της ψυχής!!

Δεν τους έχω όμως, γι΄αυτο σας λέω ,αγκαλιάστε τους ανθρώπους που αγαπάτε, πείτε τους Σαγαπάω, δεν θα είναι,
δεν θα είμαστε εδώ για πάντα!!

Τα λέμε σύντομα!