ΕΑΝ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΤΟΥ ΕΥΚΑΙΡΟ

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ

 

 

 

 

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ, Τ. ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

“Το υποσχέθηκα στους φίλους μου τα γαϊδουράκια, ότι θα τους τιμήσω και θα ανυψώσω το ηθικό τους, όχι για τις κρανιδιές που γεύονται από ορισμένους άπονους αγωγιάτες.. ΑΠΕΙΡΟΕΛΑΧΙΣΤΟΙ… ΜΗ ΠΑΡΕΞΗΓΗΘΩ…, αλλά γράφοντας για την τεράστια προσφορά τους στην Σαντορίνη μας… Και θα ήταν αδιανόητο, απαράδεκτο για μένα, να μην ασχοληθώ με τους όνους μας και τους ημιόνους, τα γαϊδουράκια μας και τα μουλαράκια μας, που έζησαν και μεγάλωσαν… και έζησα και μεγάλωσα με αυτά μέχρι το πηγαιμό μου, για ολίγο παντεσπάνι αρμενίζοντας και ψάχνοντας την ΙΘΑΚΗ ΜΟΥ…

 

 

 

ΤΑ ΓΑΪΔΟΥΡΑΚΙΑ ΜΟΥ – ΜΑΣ… με τους φίλους μου – μας… που μας έζησαν…, μας μεγάλωσαν… και τελικά με αυτά τα φιλαράκια πήγαμε στο γιαλό…, στο σχολειό…, στο πανηγύρι…, στο γιατρό…, στο μοναστήρι…, στην υπαίθριο αγορά με τον πατέρα μου για να πουλήσει την πραμάτεια του… Ήταν υψίφωνος ο Νικολός.., με ωραία και δυνατή φωνή… (Συμφωνείς Δέσποινα…;) πουλώντας τοπικά καλούδια σε όλα τα χωριά.. Όμως μου εξιστόρησε κάτι μοναδικό.. «Βρε Γιώργη μου, η μαύρη γαδούρα όταν είναι φορτωμένη και την πλησιάσει καμιά κερά για να ψωνίσει γκανίζει και πάει δίπλα της για να ξεφορτωθεί..» Νόμιζα ότι αστειευότανε και πήγα στον Βόθωνα μαζί του.. ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΑΛΗΘΙΝΟ…

 

 

 

Απαραίτητη η παρουσία τους από το Καμάρι στον Προφήτη Ηλία…, φορτωμένα…, καλοντυμένα με τους περιχαρείς επισκέπτες και στο καράβι της φυγής αυτά μας – με πήγαν τότε για λίγο παντεσπάνι…, μακρύ σουρλή και λουστρινέ παπούτσι… Ήταν μια ιεροτελεστία.., ήταν μια ταλαιπωρία.., ήταν κάτι το αναπόφευκτο το να πάμε να περιμένουμε τους επισκέπτες του καλοκαιριού στα Φηρά στο γιαλό την εποχή εκείνη.., υλοποιώντας το τηλεγράφημα που ήλεε «άτομα 2, γαϊδούρια 3 με το Ε/Γ ΔΕΣΠΟΙΝΑ την Κυριακή πρωί..» Δηλαδή δια τους μη γνωρίζοντες.., τα 2 για τα άτομα και το τρίτο για τις βαλίτσες… όσοι είχαν βαλίτσες… αντικείμενο πολύτιμο για μερικούς… Χωρίς ύπνο από βραδύς, χωρίς μακρύ σουρλί και πέδιλα ξενόλοα…, χωρίς αρνήσεις και χειροκροτήματα έπρεπε να πάμε… ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΛΥΣΗ… πριν λειτουργήσει ο Αθηνιός και ανασάνει το νησί και οι ταξιδιώτες…

 

 

Εάν η μνήμη μου είναι στην σωστή πορεία, το Ε/Γ – Ο/Γ «ΕΛΛΗ» ήταν το πρώτο που έριξε καταπέλτη στον Αθηνιό… ΑΝΑΣΑΝΑΜΕ… Ενθυμούμαι το όνομα του δύτη… ΜΕΡΚΟΥΡΗΣ.. που καλλιτεχνικά κάθε μέρα  δημιουργούσε…, κεντούσε… και με μαεστρία έφτιαχνε… Διότι ο Αθηνιός είναι το επίνειο του Πύργου… Και προς αποφυγή δυσφορίας από τους φίλους μου, έχω δηλώσει πάμπολλες φορές και παντού, ότι δεν έκανα και δεν πρόσφερα ΠΡΑΜΑ… ΑΡΧΟΝΤΑ ΜΟΥ ΕΣΥ ΜΟΥ ΤΟ ΥΠΕΝΘΎΜΗΣΕΣ… Ότι πρώτη φορά γροικάς τέτοια δήλωση… ΕΙΣΑΙ ΑΝΤΡΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΙΑΦΩΝΕΙΣ…

 

 

Στο σχολείο, όπως προέγραψα λοιπόν, πηγαίναμε με το γαϊδούρι…, γιατί δεν υπήρχε το δίφραγκο… Στο πανηγύρι, γιατί ήταν ακριβή η Μερσεντές, πηγαίναμε με γαϊδούρι ή με μουλάρι όμορφο στολισμένο με χαϊμαλιά και όμορφα σαμάρια, για φαγητό, χορό, τραγούδι και αντωνιάρισμα… στον γιατρό.., ναι στον γιατρό, εάν ο Ευγένιος δεν είχε το άλογο εύκαιρο… Έξω Γωνιά η έδρα του…

 

 

Και στη Μεσσαριά με τον γάιδαρο να πάρεις τον Τσαγκάρη στον Προφήτη Ηλία με τα γαϊδουράκια στη γιορτή και κάθε Κυριακή εάν ήθελες εκκλησιασμό, ευλογίες, λουκουμάκι και ωραίο καφεδάκι… Η καλύτερη και απολύτως απαραίτητη και μοναδική δύναμη στις αγροτικές γενικά εργασίες… Ο ΦΙΛΟΣ ΜΑΣ Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ… Η ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΔΥΝΑΜΗ…

 

 

Κυρίως αποφεύγαμε με Alfa Romeo, τον πηγαιμό μας, στα βορεινά και στην πλατιά, για πάστρεμα, λάκισμα και τα αποδέλοιπα καλλιτεχνήματα που κάνανε στο κάμπο για να ζήσουν -σουμε την εποχή εκείνη… Στο τρύγο…; Μα αυτά μετέφεραν τα σταφύλια, στα κοφίνια… ΠΕΡΙΠΟΥ 50 ΚΙΛΑ ΤΟ ΕΝΑ ΚΟΦΙΝΙ… Τις τομάτες την εποχή στα πρατήρια συνήθως με προορισμό τα εργοστάσια, τα γαϊδουράκια μας και τα μουλάρια μας ειδικά στο ζευγάρισμα… Θα συνεχίσω, δεν σταματώ την ψυχική μου απεικόνιση, αλλά νοιώθω ότι διερωτάστε… μα τι γράφει ο τρελός και τι τραγούδι θέλει να λαλήσει για τους όνους και τους ημίονους… ΜΟΥΛΑΡΙΑ… που και αυτά ήταν δύναμη μοναδική, στην ομάδα προσφοράς και δημιουργίας… ΟΝΟΙ ΚΑΙ ΗΜΙΟΝΟΙ… ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΤΟΤΕ ΕΠΟΧΗΣ…

 

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για πολλούς ανάλαφρους που οδηγούν και ζουν από αυτά και μόνο…, αλλά θα αρκεστώ να τους επισημάνω και να τους παρακαλέσω να συνεχίσουν να τα φροντίζουν και να τα αγαπάνε γιατί είναι η ιστορία μας, είναι η βοήθεια τους, είναι αναμφίβολα το οικονομικό τους συμπλήρωμα και να προσευχηθούμε όλοι να μη τα χρειαστούμε περαιτέρω  για να μας υπηρετήσουν… Ναι, προσευχή και φροντίδα…  γιατί  δεν ξέρεις  εάν και των γαϊδουριών οι προσευχές εισακουστούν κάποια στιγμή… Μακάρι να αλλάξουν προσευχή…. Και ο ιός.. πορεία…!.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *