ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΟΧΕΣ ΓΙΑ ΠΕΤΡΙΕΣ ΚΑΙ ΞΕΦΩΝΗΜΑΤΑ
ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ, Τ. ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
Ήτανε μοναδικό και δύσκολο να το θωρείς και να το αγναντεύεις… ΥΠΕΡΒΟΛΗ…; Ήταν σκαρί που αρμένιζε και κένταγε τα χράμια στου Αιγαίου τα κατά γαλανά νερά, την τότε εποχή, τα τότε χρόνια… Και τώρα πια, χωρίς αναλαμπές και όμορφα κουστούμια, αχνό-φαίνεται πλαγιοδετημένο, πολυκαιρισμένο, αταξίδευτο, αχτένιστο… ΑΠΩΛΕΙΑ ΜΑΛΛΙΩΝ… και σκεπτικό ψιλό ξεθωριασμένο, τελείως άβρεχτο και ανάλατο, αμόλυντο που του πονάνε οι σιδεριές, τα φινιστρίνια και οι αμπάρες από την απραξία και το ξαπλάριασμα στο απάγκιο τσι καναπεδιάς και της γραφό-πεζούλας… ΜΕ ΕΝΝΟΗΣΑΤΕ ΠΙΣΤΕΥΩ ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΣΚΑΦΟΣ ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ…
Επιθυμία, λοιπόν, επιθυμίες, προσμονές, ανταύγειες και όνειρα τα τρελά και απροσδιόριστα γεννιούνται κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή που θα φυσήξει, μπουμπουνίσει ο πουνέντες, ο γαρμπής, ο σιρόκος και ο όμορφος βοριάς ιδίως τα απογέματα. Κάθε φορά σεβάσμιοι μου δημογέροντες, που το τηλέφωνο κτυπά επίμονα, τα βράδια, πετάγομαι πιτζαμωτός ψάχνοντας αχνά, θολά, χωρίς το περισκόπιο στην πόρτα στην Γέφυρα να μπω για να προκάνω ορθό-πλώρα να αρμενίσω το πλεούμενο της τότε εποχής μου. Τώρα, ναι τώρα είναι αταξίδευτο και αργοσαλεύει στην δροσιά τσι χαρουπιάς, τσι αγριελιάς και τσι δροσό-πεζούλας την σκιά και σκέπτεται διαβάζοντας και ακούγοντας ολίγον θυμωμένος, τις κατηγόριες, τις απαξιώσεις και τις προσβολές για παποροδεσίματα που έγιναν εν ΘΗΡΑ… ΔΕΝ ΣΧΟΛΙΑΖΩ…, ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΩ…, ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΑΝΤΗΣΩ ΚΑΙ ΑΣ ΠΟΝΩ ΘΩΡΩΝΤΑΣ ΤΑ ΟΛΑ…
Μη απορείτε και αγχώνεστε που αραδιάζω της αλμυρής μου της ζωής τις περιπέτειες και της σημερινής κατάστασης τις σκουντουφλιές στο ίσωμα… ΝΑΙ ΣΤΟ ΙΣΩΜΑ… είναι διδάγματα, είναι μαθήματα για όλους μας και δη για μας τα της Ακρόπολης γονίδια… ΚΡΙΣΗ… ΑΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΝΩΣΗ… ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ…
Επειδή θωρούν πολλοί τα εδώ γραφόμενα, σεμνά, αλμυρά…, σας λέω αγκαλιάστε τα Θαλασσινά φυντάνια μας, τα ναυτικά παιδιά μας. Δεν είναι εποχές για πετριές και ξεφωνήματα… ΕΓΩ ΤΑ ΓΡΑΦΩ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΡΑΒΔΗΣΤΕ ΜΕ… ΑΝΤΕΧΩ… Αγαπημένοι μου γιατί ούτε ο γαρμπής αλλάζει διεύθυνση, μα ούτε και ο σιρόκος… ΜΟΝΟ ΠΑΠΟΡΙΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ… ΜΟΝΟ… Αγαπώ ότι με έζησε… μα πιο πολύ αγαπώ αυτούς που τα ζήσαμε μαζί… Και δεν αλλάζω πορεία…! Όπως δεν άλλαξα ποτέ ΠΟΡΕΙΑ για τα αυτονόητα…
