ΑΝΤΙΟ ΣΤΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΚΑΝΑΚΑΡΗ
ΜΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ, ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ, ΕΝΑ ΝΟΙΑΞΙΜΟ
H κυρία Ευαγγελία. 2-3 φορές τη βδομάδα, μας έφερνε καθαρές πετσέτες στο ραδιοσταθμό.
“Κυρία Ευαγγελία γιατί ταλαιπωρείστε, έχουμε χαρτί κουζίνας”.
Απτόητη, αυτή. Ήθελε να έρχεται. Και κάθε φορά μου είχε μια αγκαλιά και σταυρωτά φιλά στα μάγουλα.”Η μανούλα σου παιδί μου καλά;”.
“Καλά κυρία Ευαγγελία”.
“Μήπως πεινάς παλικάρι μου;.Εδώ δίπλα είμαι, να σου φέρω κάτι. Τόσες ώρες είσαι εδώ”.
“Θα νυστάξω αν φάω. Και δεν θα μπορώ να κάνω εκπομπή. Καλή όρεξή εσείς”.
Σιγά- σιγά, άρχισα να τη λέω “μάνα”, έτσι, επειδή μου θύμιζε τη δικιά μου. Με τις καθαρές της πετσέτες και τη μόνιμη ερώτηση : “αν πεινάς, να σου φέρω κάτι”.
Το μόνο που δεν σήκωνε αντίρρηση, ήταν το αντίδωρο. “Θα το φας, είναι ευλογημένο”.
Προχτές, μιλούσα με ένα γιατρό. Μου είπε για μια δύσκολη επέμβαση που έκανε. Χάθηκα, γιατί η περιγραφή (χωρίς όνομα) παρέπεμπε στην κυρία Ευαγγελία.
Κατευθείαν τηλέφωνο στο Στέλιο “Ρε, η μάνα, είναι καλά;”.
“Όχι, αλλά οι γιατροί την φροντίζουν τόσο πολύ που δεν μπορώ να σου περιγράψω”.
Μου τόλεγε η κυρία Ευαγγελία, κάθε φορά που με χάιδευε, με φιλούσε και μ’ αποχαιρετούσε. “Να μου τον προσέχεις, έτσι;”.
“Μην ανησυχείς, μάνα” της έλεγα “σαν αδελφό μου τον έχω”
Σήμερα, έφυγε. Πλήρης ημερών. Αλλά, τα δάκρυα, δεν υπολογίζουν μέρες. Αύριο στο Κοντοχώρι, θα την αποχαιρετήσουμε. Και, κυρία Ευαγγελία, την υπόσχεσή μου την τήρησα. Σαν αδελφό μου το είχα το Στελλάκι σου. Καλό σου κατευόδιο. Μπορεί να μην σε ήξεραν παραπέρα από τη γειτονιά σου, αλλά δεν ξεχνώ τη μητρική σου αγκαλιά, τα σταυρωτά σου φιλήματα και το νοιάξιμο για τη δική μου μάνα.
Η καλύτερη γυναίκα της Σαντορίνης… θυμάμαι μικρός που πήγαινα με τον παππού μου και μας έδινε νερό από τη στέρνα της και πολύ αγάπη… πιστεύω πως είχε αγάπη για όλο τον κόσμο… Σπάνιος άνθρωπος.
Eυαγγελία Κανακάρη. Η σεβαστή θεία Ευαγγελία της αγάπης , της καλής και σοφής ορμήνιας, της κατανόησης ,του γλυκού λόγου , του αγγελικού χαμόγελου, του ταπεινού συντρεγμού στις χαρές και του δυνατού και συμπαραστατικού στις λύπες και στούς πόνους όλων των χωριανών. Μια ευλογημένη σύζυγος και γλυκύτατη μητέρα. Μια καθαρή, αγκαλιαστική και φροντιστική συγγενής. Σήμερα ο Θεός εκάλεσε δίπλα Του , μια ψυχή που μιλούσε την αγάπη Του, και κυριότερα, την έπραττε. Νύχτα -μέρα έτρεχε να σταυρώσει με το λαδάκι του ακοίμητου καντιλιού της Παναγιάς του Λαγκαδιού, κάθε πονεμένο, να τον γλυκάνει , να τον δυναμώσει.
Σήμερα, άρχισε την Θεία Ανοδο μια ακόμα αγιασμένη ψυχή του Κοντοχωριού – όπως και πολλές άλλες δοκιμασμένες- σαν εκείνες της κυρά Βαγγέλας και της πολυαγαπημένης θείας Παναγιώτας. Ετούτες οι ψυχές ήρθανε και φύγανε για να μας μάθουνε το καλό, το ταπεινό , το αγαθό και δίκαιο, για να μας το μιλούν εσαεί…φτάνει να τις ακούμε…!