ΖΩΝΤΑΣ ΜΕ ΒΑΤΡΑΧΟΥΣ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣ

ΜΑΛΛΟΝ ΜΕΤΡΑΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΗΤΤΕΣ

Η αλήθεια, είναι πως το να επαναλαμβάνεις μονότονα τα ίδια πράγματα, είναι κουραστικό. Λές, ένα “άι σιχτίρ” και φεύγεις.

Αλλά υπάρχουν πολλοί που επισημαίνουν πως τα κρούσματα ωχαδερφισμού και το σύνδρομο “ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε”, πληθαίνουν. Έχω φίλους με αναπηρία. Θαυμάζω τη δύναμή τους, γιατί ζουν σε ένα εχθρικό περιβάλλον και δεν το βάζουν κάτω. Ζουν, ερωτεύονται, διασκεδάζουν, χαμογελούν και κάνουμε μαζί κάποιες από τις πιο βαθυστόχαστες συζητήσεις.

Το σκηνικό. Πήγα να καλύψω δημοσιογραφικά τη συγκέντρωση του Μάρκου Καφούρου. Λέω να παρκάρω λίγο μακριά και ελέγχω τα διαθέσιμα πάρκινγκ. Ένα γνωστό σούπερ μάρκετ- μάλλον θα δείτε την αντανάκλαση στο τζάμι- είναι σχεδόν άδειο. Μπαίνω μέσα και βλέπω τον αρχιβάτραχο που αν τον φιλήσεις, δεν θα γίνει πρίγκηπας, αλλά σκουληκαντέρα. Τραβάω, δύο-τρία κλικ.

Κάνω στροφή και πάω σε άλλον ανοιχτό χώρο στάθμευσης. Ούτε γείτονας δεν ήθελα να είμαι, με τον χλιμίτσουρα.

Αποφασίζω, να μην ανεβάσω τίποτα, λόγω κόπωσης. Βλέπω όμως σήμερα, ένα φίλο, να αναρτά κάτι σε μια δημοσίευσή μου. Εκεί τσατίστηκα. Τα πήρα. Είχε δίκιο!. Βαράτε- με κάμερες και αναρτήσεις- τους κακότροπους και κακομούτσουνους βατράχους όπου τους βρείτε!.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Αυτοί ή εμείς. Ζουν ανάμεσά μας και μας κάνουν συνενόχους στην εγκληματική αμετροέπειά τους.

Οπότε, κάθε κινητό και μια φωτογραφική μαρτυρία. Κάθε κάμερα κι ένα στιγμιότυπο. Κάθε διαπίστωση και μια ηχηρή παρατήρηση.

Και να μην ξεχάσω, έτσι;. Το θέμα, δεν αφορά μόνο τους Ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Έχει να κάνει με ιατρεία που αποκλείονται, γιατί ο μάγκας θέλει να πιει την καφεδιά του, με Φαρμακεία που δεν πας για να πιεις ένα δροσιστικό κοκτέιλ, κάποια ανάγκη έχεις και για εισόδους-εξόδους σε χώρους εργασίας, που οι βάτραχοι αποκλείουν. Κι ας λέει ο Τομ Ρόμπινς (Μισοκοιμισμένοι στις Βατραχοπιτζάμες μας), πως οι βάτραχοι, είναι ένα εξελιγκτικό άλμα. Μόνο που η εξέλιξη, αργεί πολύ Τομ.