“ΖΩ… ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΠΑΛΕΥΩ Ο ΤΡΕΖΟΣ… ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΡΗΜΑ”
ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ- ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ- ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
“Δεν ξέρω πως και γιατί πρέπει, επιβάλλεται ιαματικώς να συνεχίσω, την ψυχοπονετική μου απεικόνιση..; Μα βεβαίως πρέπει και επιβάλλεται.., γλυκέ μου Αθανάσιε της θύμησης μου, οι λιχουδιές, που ξεθωριασμένες βρίσκονται στο ξεχασμένο και αραχνιασμένο ανέμελα στην κουτσουραμπελιά παρατημένο, όπως θυμάσαι, ασπροκίτρινο από τον πολυκαιρισμό δισάκι μου, να γραφτούν, να ακουστούν…
Για σας τους ευέλπιδες αξίζει και πρέπει της λησμονιάς την πόρτα να κτυπήσω… μόνο για σας… Και βεβαίως… χυμένες στα ποτήρια καρτερούν οι λησμονιές γλυκύτατες… Είχε άδικο ο Καρυωτάκης; Θεέ μου τι ομορφιές…!
Τί να πρωτοθυμηθώ βλέποντας σε να κάθεσαι απέναντι μου στον καναπέ του ιαματοποτείου -οινοθεραπευτηρίου μας… να δοκιμάζεις…, να μαθαίνεις… και να ρωτάς… τον αμπελοφιλόσοφο τα πάντα… και απαραιτήτως τα του οίνου… ΑΚΡΑΤΟΣ ΟΙΝΟΣ – ΑΚΡΑΤΗ ΣΚΕΨΗ…
Γιατί σε θυμήθηκα;; Γιατί απλά στις ατελείωτες μοναδικές ναυτο-οινο-λογικο-προσωπικές μου εξομολογήσεις… βούρκωνες…, γέλαγες…, ρωτούσες… πάντα διακριτικά και σεβάσμια, ενώ στο τέλος πάντα αναφωνούσες: «..μα είναι δυνατόν…;»
Αναφωνώ εγώ τώρα πια για σας…! «ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ…;;;» «Δεν πρέπει να γίνει κάτι..;;;» Μα δυστυχώς… κάθε ελπίδα… κάθε προσδοκία… έρχεται αντιμέτωπη με την κεκραμένη σκέψη των πολυπραγμόνων αστέρων… που λαμποκοπούν σε κάθε τους βήμα με τα αστραφτερά τους ρούχα ως πυγολαμπίδες της θερινής νύχτας…
Σιωπούσα… και το μόνο που χάλαγε της σιωπής μου την σκέψη… ήταν το τσούγκρισμα του ποτηριού και της αγριελιάς η γεύση…, αυτό και μόνο αυτό…
Τί μαγικό Θεέ μου ένα σημείωμα από της θύμησης μου το δισάκι… αυτό του Νίκου Καββαδία που αγαπούσε ότι είναι θλιμμένο στον κόσμο και τους σκυφτούς οδοιπόρους που με ένα δισάκι για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε… Αλήθεια… το θυμάσαι…;;; Θυμάσαι αυτό που σου έλεγα ότι δεν είναι τυχαίο που στο ρήμα αγκαλιάζω υπάρχει και το ρήμα ΖΩ…;;;
Για αυτό παλεύω ο τρεζός… γι’ αυτό το ρήμα…!!!
Ξέρω ότι θα συγκινηθείς όταν διαβάσεις αυτές τις αράδες… και μάλιστα πολύ… γιατί το ξέρω;; Μα πολύ απλά γιατί θυμάμαι τις πολλές φορές που αναφωνούσες εκστασιασμένος για τις ομορφιές που άκουγες… έτσι δεν είναι αγαπητέ Αθανάσιε;;; Όχι όπως έκαναν κάποιοι άλλοι που καθόντουσαν στην ίδια θέση και αντιδρούσαν με τον ίδιο τρόπο, αλλά τελικά δεν σεβάστηκαν πράμα…
Μήπως γι’ αυτούς, και όχι για σένα νέε μου, αυτά τα λόγια και οι επευφημίες ήταν μέρος του θεατρικού έργου με το οποίο θριάμβευσαν ως πρωτοεμφανιζόμενοι πρωταγωνιστές…;; Λόγια που γράφτηκαν πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί… που απομνημόνευσαν και ερμήνευσαν με επιτυχία.. φορώντας το προσωπείο της υποκριτικής..;;; Μήπως οι ομορφιές εκείνες ήταν απλά ένα διάλειμμα στις κακοτραχαλιές και στις μπόρες που ζούσαμε τότε… που ζήσαμε έκτοτε … που ζούμε τώρα… και που θα ζήσομε…ως φυσική και αδιαπραγμάτευτη εξέλιξη…;;;
«Μα είναι δυνατόν…, είναι αληθινά αυτά που ακούω… είναι;;;» Εσύ αναφωνούσες .., εμείς μαζί τότε λέγαμε…!! Τώρα πια «ο εγώ» μόνο έντονα… εεεε και;; «ΚΕΚΡΑΜΕΝΟΣ ΟΙΝΟΣ οι σκέψεις τους… σίγουρα…!!!»… αναλύαμε τότε μαζί… οι αγράμματοι και «ο εγώ… ο πολυξερίδης…» το «ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ»..!! Μια φράση που τόσο εύκολα χρησιμοποιούμε για να κρίνουμε τους άλλους … μα πόσο εύκολα λησμονούμε όταν έρχεται η ώρα να κριθούμε…!!!
Σήμερα, εχθές, προχθές, δεν συγκινήθηκε κανείς… κα δεν γροικάνε πράμα. Γιάντα;; Άμε ρώτα άνθρωπε μου… εμένα ρωτάς; ποιος με γροικά εμένα…; Αυτό φώναζε και ο Στέντορας και αυτό επικροτούσες και εσύ νέε μου και είμαι σίγουρος όπως και πάρα πολλοί άλλοι εγκεφαλικοί συνδαιτυμόνες μας… μελετώντας το προηγούμενο ψυχο-πονετικο-ευχολόγιο μου…
Ο Στέντορας, λοιπόν, αγαπημένοι μου φίλοι, στην απέλπιδα προσπάθειά του φώναζε με σκοπό να παρακινήσει τους Αργείους στην μάχη εναντίον των Τρώων μετά το φευγιό του Αχιλλέα. Και εγώ…, ο γραφικός Ανυπαρκτίδης, ακολουθώντας τα μπρόζαλά του, προσπαθώ και επιμένω να αφυπνίσω τους υγιώς εναπομένοντες… και βεβαίως να προσπαθήσω, με όση δύναμη μου απομένει, να μη γίνουν όλοι «Άχθος Αρούρης»… βάρος της γης…, άχρηστοι άνθρωποι… που δεν προσφέρουν τίποτε…
Και δεν είναι δικό μου αυτό, ο Αχιλλέας το είπε στην μητέρα του μετά από μεγάλη απραξία και αποχή από την μάχη… Ιλιάδα.Σ.104.
Δεν λανθάνω… αποκλείεται είμαι σίγουρος… γιατί σε όλη μου την εργασιακή μου πορεία… πάντα προσπαθούσα απεγνωσμένα να μάθω το καράβι.., το πλήρωμα… και βεβαίως, την διαδρομή του ταξιδιού…, μέσω πολύ προσεκτικής μελέτης πάνω σε ενημερωμένους χάρτες…, εν αντιθέσει με την στεριά… που δυστυχώς τα των δημοσίων διοικήσεων και πλοηγήσεων γίνονται στο χιόνι… και χωρίς αντιολισθητικές αλυσίδες…!
Αγαπητέ μου εύελπι… είναι το πλέον σύντομο ψυχογράφημα μου και πρέπει να ξέρεις όπως βεβαιότατα ξέρεις ότι δεν με τρομάζει και δεν τρόμαξε ποτέ η σιωπή… ίσα – ίσα θεωρώ ότι είναι χρυσός, είναι αρετή…! Όπως επιτυχώς κάποιος, κάπου, κάποτε ανέφερε ότι «Έκανα δύο (2) χρόνια να μάθω να μιλάω… και εξήντα (60) χρόνια να μάθω να σιωπώ…!»
Αλλά, η ειλικρίνεια και η πίκρα αφαιρεί την έννοια της… Και μη λησμονήσεις ποτέ ότι τα αστέρια δεν σβήνουν επειδή σκοτεινιάζει ο ουρανός… ΠΟΤΕ..!
Με πικραίνει όμως «το Άκρα του τάφου Σιωπή στον κάμπο βασιλεύει…» πάντα αναφέρομαι οικουμενικά… λαλεί πουλί παίρνει σπυρί και η μάνα το ζηλεύει και.., και.., και…
Και εννοώ αυτά που ποτέ δεν εννόησαν οι πολυπράγμονες διοικούντες… Τι..; Μα τα του Σολωμού: «…Έρμο τουφέκι σκοτεινό τι σε έχω εγώ στο χέρι…»
Ο Σολωμός γράφει για τουφέκι, ο Καρυωτάκης για τις γλυκύτατες λησμονιές, «ο εγώ» για την ασημαντότητα της πέννας μου και της ψυχικής μου απεικόνισης στον πάπυρο της ξεθωριασμένης εποχής μας.
Και αγαπάω σε τούτον τον κόσμο ότι κλαίει γιατί μοιάζει μ’ εμένα… Είναι του Καββαδία και εγώ αντ’ αυτού αναφωνώ… «ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΙ φίλοι μου και μην ξεχνάτε… στην αγάπη ένα και ένα… κάνουν ΕΝΑ…!»
Και να βρείτε χρόνο να γελάτε… διότι αυτή είναι η μουσική της ΨΥΧΗΣ…!!!”.
