«Υπουργός αφρόεσσας πολιτικής και επιβλητικής σιωπής και καλών γραφολοημάτων…!»
ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
“Συζητώντας με τον προύχοντα της γνώσης…, τον αγαπημένο φίλο…, τον συνοδοιπόρο μου στις θύμησές μου…, μου μετέφερε τα πολλά παράπονα πολλών… για την γραφοκαθυστέρηση μου στο πνευματοτεφτέρι μου…, στο γραφικό μου αποκούμπι…, στο δισάκι μου…, στην απανεμιά μου…, στην πενογραφική μου αγκαλιά και μυρωδιά…
Tου υπέβαλλα την ερώτηση: Ποιο υπουργικό θώκο πρέπει ονειρικά και μόνο ονειρικά εεε… (και τι εννοώ για να καταλαβαινόμαστε πνευματικοί μου ομοεθνείς… είναι ακριβώς όπως όταν ξυπνάει το σερνικό μου γονίδιο και κλαίγοντας λέει… μαμά λύκος…! Και συνεχίζει και κλαίει τρομαγμένο από τον παιδικό εφιάλτη που είδε στον ύπνο του…; Για τέτοιο όνειρο μιλάμε… με εννοήσατε λεβέντες μου μοσχομυρωδάτοι εεε) να μου προσφέρουν οι κυβερνώντες και διοικούντες την ημετέρα νησιώτικη άγρια εγκαταλελειμμένη ομορφιά βάσει της ατελείωτης και μοναδικής και πολύ ακουσμένης μουσικής ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗ, με ενορχήστρωση και διεύθυνση αόρατων στους πολλούς, αλλά ορατούς και γνωστούς σε μένα…
Και για πλήρη ενημέρωση σας απευθύνομαι θεαρέστως και σε αλλοεθνείς φίλτατους Ιταλούς…, Άγγλους…, Γάλλους… per me, to me, pour moi… στις ανόργανες ορχήστρες… και είναι πολλές… χωρίς μουσική και φως στο φως… στα σκοτεινοσοκάκια της ατελείωτης καταχνιάς… Και εκείνος απαντά ασθμαίνοντας και ψυχανεμισμένος… «Υπουργός αφρόεσσας πολιτικής και επιβλητικής σιωπής και καλών γραφολοημάτων…!»
Επανερχόμενος «ο εγώ» ανήσυχος νέος δια την επιβεβαίωση των προγραφομένων μου… εκείνος επιμένει λαμπερός…, ο επιβλητικός διανοητικά άρχων και προύχοντας της πέννας, να επιμείνω να εξηγήσω ο ανεξήγητος και βλοσυρά (δίκαια) γαλανο-θαλασσινο-σκεπτόμενος την επιβλητική σιωπή του αγναντέματος μου… Έτσι με είδε…, έτσι με ένοιωσε…, έτσι με διαισθάνθηκε…, έτσι με αφουγκράστηκε… Και «ο εγώ», ανύπαρκτος φιλολογικά…, γραφολέω γλυκοπικρόξινα…:
«Αγναντεύω…», είναι ρήμα, όπως ρήμα είναι και το «κατακρεουργώ ηθικά…», ρήμα είναι και το «φτύνω θωρώντας τον Βοριά…», το «συκοφαντώ…», ρήμα είναι και το «διασύρω συνειδήσεις…», μα ρήμα είναι και το «ξανοίω την Ανατολή, αλλά και την ομορφιά της Δύσης…» Αχ, δασκάλα μου γλυκιά… ταλέω σωστά…; Ουσιαστικό δεν είναι η «απαξίωση» και η «περιφρόνηση» (σε προλαβαίνω εε;)…
Η «αχαριστία…» τί είναι…; Μα είναι ανεπιφύλαχτα παιδί της ευεργεσίας και της ανιδιοτελούς προσφοράς… Και περατώνοντας την σκέψη μου, οι του επιθέτου σκέψεις αφύονται δια άλλες Ανατολές και δύσεις… οι οποίες δεν τελειώνουν ποτέ όσο και να προσπαθούν να μας κρύψουν τον ήλιο…!!!! ΟΜΟΡΦΙΕΣ μου φεγγαρόφωτες…καλοτάξιδοι…”.
