“ΤΟΝ ΑΝΘΟ ΕΚΟΨΑ, ΕΝΑ ΓΛΥΚΟΥΛΙ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΙ”

ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ, Τ. ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

“Ψαχουλοψάχνοντας στο εδώ μετερίζι μου και πηαίνοντας η θωριά μου από εδώ και από εκεί…, διάβασα της αξιαγάπητης Μαρίας Μαυρικάκη την επικεφαλίδα του νέου χρονογραφήματος της και δυο γραμμούλες, δυο μελανογραμμούλες… «ΑKΡΙΒΟ ΜΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΟ»…

Πανάκριβο εργαλείο, μοναδικό και ακριβοθώρητο… Ένας μεγάλος συνοδοιπόρος…, μια παρηγοριά…, μια ασφάλεια…, μια ανάσα…, μια σιγουριά επικοινωνίας και ένα μοναδικό εργαλείο για πολλά…, για πολλούς… αν όχι για όλους μας και δη για μας τους πρώην ταξιδιάρηδες και τώρα πια ξεχασιάρηδες…! ΤΟΤΕ… Ειλικρινά δεν το διάβασα ολόκληρο…, δυο γραμμούλες αλίευσα…, δεν φουρμέλιασα πράμα, εκτός τση επικεφαλίδας…, τον ανθό έκοψα ένα γλυκούλι λουλουδάκι…

Εγώ, ο νεοσσός της γραφής, ο ασήμαντος πενογραφίστας, θα πω μόνο τούτο… Ξαπλώνεις να κοιμηθείς θωρώντας την ώρα και βάζοντας το ξυπνητήρι και ξυπνάς ή σε ξυπνά θωρώντας την ώρα και τα ατελείωτα μηνύματα… και…, και…, και χίλια δυο άλλα… Όλα αυτά από το μοναδικό πολυμηχάνημα της εποχής μας ειδικά… ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ…

Δεν δυσκολεύτηκα λοιπόν καθόλου να ρωτήσω τον πνευματικά ατίθασο εαυτούλη μου επιτακτικά… Γιατί; Μα αναμφίβολα ήταν και είναι η επικοινωνία μας και ο διεκπεραιωτής όλων των εξ αποστάσεως επιθυμιών μας και χωρίς αμφισβήτηση ο κυρίως γνώστης της ψυχικής και εσωτερικής μας διακόσμησης… είναι πλέον η επέκταση του χεριού μας… ΕΙΜΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΥΛΗΣ…;

Νομίζω γεννιόμαστε, δεν γινόμαστε, απλά επηρεαζόμαστε και διορθωνόμαστε προς το καλύτερο… όσο κρατάει ένα φεγγάρι αγαπημένοι μου… ΕΤΣΙ ΝΟΜΙΖΩ… Εάν λανθάνω… να με κάνετε ντα και μάλιστα πολύ… Δεν ρίχνω ροδοπέταλα, γιατί είναι ακριβά και ακριβοθώρητα… Την αλήθεια μυρώνω και την όμορφη ψυχική γραφική ομορφιά της Μαρίας… ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟΙ ΜΑΡΙΑ… Στο δισάκι μου, λοιπόν, πολυκαίριζε μια λέξη που ήθελε πολύ καιρό να ορθωθεί…, να αναλυθεί… και να μοστραριστεί… Ένα εργαλείο και εφόδιο που είναι το… ΧΡΗΜΑ…

Μην τροχοδρομείτε ακατάστατα με το πατίνι σαστισμένα, μη προτρέχετε να με πετροβολήσετε… ηρεμίστε, ακροβολιστείτε, καρεκλοκαθήστε, συσκεφτείτε, καφεδιαστείτε απαραιτήτως και είμαι σίγουρος ότι δεν θα διαφωνήσετε διόλου μαζί μου… ΜΑΡΙΑ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΣΟΥ ΓΡΑΦΗΜΑ… Δεν επεδίωξα και δεν θα προσπαθήσω ποτέ να αγιοποιήσω και να εικονογραφήσω, να προσωποποιήσω και να καλοχτενίσω το χρήμα…

ΤΗΝ ΚΙΝΗΤΗΡΙΟ ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ… Μου είναι αδύνατο…, αποτεφρώθηκε η χτένα… Από πότε να αρχίσω κύρηδες μου, πως και πότε να τελειώσω τα της χρηματολαγνείας δρόμενα…; Μα από την εποχή που μας έδιναν μια δραχμή για την εκκλησιά και το παγκάρι… και μια δραχμή για καραμέλα μέντα…; Ναι αυτή ήταν η εποχή μας…, αυτή ήταν η δροσιά μας, αυτή και μόνη της να μείνει και να μη ματαρθεί… Δεν χρειάζονται ύμνοι για την επαναφορά της τότε εποχής και για τα εν οίκο δρώμενα… ΚΑΘΟΛΟΥ… Ούτε και για το εξάψαλμο…, ούτε της τότε μίζερης εποχής… Η μόνη εισπρακτική περίοδος ήταν η της πρωτοχρονιάς και η καληχέρα του παππού και της γιαγιάς με λίγα συκαλάκια και σταφιδούλες από ασύρτικο και λίγο αηδάνι… Και απαρέγκλιτα χωρίς φοροτεχνικάς αναλύσεις… ΗΚΟΥΣΑΤΕ…

Και προς γνώση των παροικούντων…, η πλέον προσοδοφόρα χωρίς τιμολόγιο δια την αποθήκη του κοντοκάβαλου σουρλιού μας ήταν η εποχή με τα κάλαντα… ΟΛΑ ΑΝΕΥ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΣ ΟΛΑ… άμα τη αποφοιτήσει από το εξατάξιο Γυμνάσιο αποδημήσαμε και μεταβήκαμε στα πλεούμενα (παπόρια) προς τέρψη της κοιλιακής μας ανεπάρκειας ταχέως και το κυριότερο δια την άμεσο είσπραξη οβολών… ΧΡΗΜΑΤΟΣ… Το χρήμα… τα λοιπός ήταν και είναι η κινητήριος πρώτη ύλη απασών των εναρκτήριων κινήσεων της εν γένει ζωή μας… ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙΤΕ…; Τι μεροκάματο παίρνεις…, τι χρήματα πήρες…, τι μισθό παίρνεις… πόσα χρήματα έβαλες στη τράπεζα…, πόσα παντελόνιασες… (σσς ακούγεστε), με πόσα χρήματα πήρες το αμάξι…, την μπάλα…, το υποκάμισο και το βρακί…, πόσα χρήματα κοστίζει η γραβάτα…, το σουρλί, πότε θα εκδιώξομε τον ενοχλητικό κύριο ή την κυρία…, η οποία ενοχλεί, εμποδίζει και δεν ανταποκρίνεται εις τας επιθυμίας μας και στα προγράμματα μας και βεβαίως δεν γνωρίζουν ότι γνωρίζουμε ότι όλα τα πράγματα έχουν μια τιμή… Και η τιμή δεν είναι δίνοντας αυγά να πάρεις μακαρόνια… Εγώ το έκανα… ΕΣΕΙΣ…; Και συνεχίζοντας τα ψυχοπλακωτικά μου λέω, πόσα χρήματα σου πήρε ο γιατρός για την εγχείρηση και την θεραπεία…; ΧΡΗΜΑ…, ΧΡΗΜΑ…, ΧΡΗΜΑ… Πόσα χρήματα έδωσες δια την διαδικασία της εξοδίου ακολουθίας δια την μητέρα κύριε ΨΥΧΟΒΑΣΑΝΙΣΤΗ ΜΑΣ…; Πόσα…; Δεν είναι το ανθρώπινο καύσιμο…; Νομίζω ότι ΕΙΝΑΙ…

ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΙ αγαπημένοι μου και φτωχοί, πάμπτωχοι χωρίς χρέη… Και το τελευταίο προκαλεί τον θεόρατο διαιτητή να σφυρίξει την λήξη του μεγάλου αγώνα μας… Συμφωνείτε…; Το διαισθάνομαι και κράζω δυνατά… Ζήστε ήρεμα…, σωστά…, όμορφα… ΜΠΟΡΕΙΣ – ΜΠΟΡΕΙΤΕ…