ΤΟ ΔΙΦΡΑΓΚΟ ΚΑΙ ΔΥΟ ΔΕΚΑΡΕΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ, Τ. ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

Τεφτέρι…, διφθέρα…, defter… και το παρωχημένης εποχής τετράδιο λογαριασμών ή καταγραφής χρεών, με το αλησμόνητο κεντημένο ΚΙΤΑΠΙ πολλαπλής χρήσης, προσαρμοσμένο εις την άπταιστο καθαρεύουσα μετονομάστηκε ΜΠΑΚΑΛΟΤΕΦΤΕΡΟ…

Και χωρίς δόσεις αμνησίας…, τα εκ μύρου ορμόμενα, μυρωδάτα και αξιοσημείωτα όπως ήλεαμε και λέμε… τα γράφω στα παλιά μου τα τεφτέρια…, τα γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια… Όλα αυτά αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο και την πολυπράγμονα χρησιμότητα του τεφτεριού… Ίσταμαι συνοφρυωμένος, απορημένος, ερωτώντας το που να σε κρεμάσω…, φυλάξω ομορφιά μου Θεότρελη…; ΠΟΥ…; που να σε βάλω να χαίρεσαι και να θωρείς τις αστάθειες, τις αταξίες της ζωής, να ξαποστάσεις από το γράψιμο και τις γραφό-μουτζούρες  της έντονης καθημερινότητας μας που σε φορτώνουμε ολημερίς… ΠΟΥ…;

Προσωποποιώντας το βέβαια, μετά την ενοχλητική επιμονή μου.. ΤΟ ΤΕΦΤΕΡΑΚΙ ΕΝΝΟΩ.. Χωρίς να σε δελεάζει, να σε προτρέπει για χαϊδολογήματα αναφωνώντας.. ΠΟΥ ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΥΜΠΗΣΩ ΤΕΦΤΕΡΑΚΙ ΜΟΥ…; Προϋπήρχε το τεφτερό μπλοκάκι μας, ασφαλώς και αναμφιβόλως τότε, για ένα μπότζι ελαιόλαδο με λίγα μακαρόνια για μανέστρα και ότι άλλο ήθελε η κερά Ζαμπιά, η κερά Θεώνη, το κερά Κατερίνη του Νικολού να μαρέψει άμα δεν ήφερνε από το κάμπο διάφορα της εποχής ο μπάρμπα Αντώνης- Νικολός-Βασίλης και…, και…, και… Πηαίναμε…, μας έστελναν δηλαδή και μας, μικροί τότε, να πάρουμε το κάτι ντης μας, εκείνο που ήλεε η μάνα μας…, αλλά και τσι καραμελίτσες με το δικό μας δίφραγκο που γέμιζε την τσέπη του σουρλιού μας…

… Η οικογενειακή αποπληρωμή του τεφτεριού γινότανε άμα από τις ντομάτες, το ασύρτικο και την μαντηλαριά μαζεύανε.., δραχμούλες την εποχή του βαρκανά, του κοτσυφιού του σύκου τσι σταφίδας και του φαραόσυκου… ΆΧΟΥ ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΣΥΝΟΜΗΛΙΚΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΟΥ, ΟΛΙΓΟ ΞΕΧΑΣΙΑΡΗΔΕΣ.. Τώρα υπάρχει ακόμη και σε μας.., αλλά με δερμάτινο περιτύλιγμα εξέλιξης και απαραιτήτως ηλεκτρονικής αφής και υφής στους προκομένους οργιοστόλιστους…, τους πολύ-καρπισμένους ντραγιασκό-φορώντες μεσήλικες και επιμελείς εσαεί μαθητευόμενους της ζωής…, της κοινωνίας και δη της εργασίας και της προκοπής… ΓΗΡΑΣΚΩ ΑΕΙ ΔΙΔΑΣΚΟΜΕΝΟΣ…και ΑΕΙ ΑΝΑΘΕΩΡΩΝ… (!)

Τηρήστε το φανατικά…,  προσευχόμενοι…, ζητώντας την ευλογία του ΚΥΡΙΟΥ.. Δεν είμαι και δεν ΗΜΟΥΝ ΠΟΤΕ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ.. να παραμείνουμε μαθητές επιθυμώ, επιβάλλεται παντού και πάντα για να μαθαίνουμε και να μεταδίδουμε τα της καρδιάς μας λουλουδίσματα και της δουλειάς μας τα καλούδια, που μου-μας πρόσφερε και εμείς αφειδώς προσφέραμε για να ζήσουμε, να ζήσετε ατάραχα και άνετα… ΜΕ ΕΝΝΟΗΣΑΤΕ…; Εάν όχι θα γίνει απαραιτήτως καταπάτηση εγκεφαλικών αρχείων.. ΟΧΙ ΑΠΟ ΕΜΕ ΤΟΝ ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟ… για διερεύνηση…, μελέτη… και απαραιτήτως προσωπό-παρουσίαση για ενημέρωση και διδαχή κυρίως..

ΣΥΜΦΩΝΕΙΤΕ-ΔΙΑΦΩΝΕΙΤΕ ΑΓΑΠΕΣ ΜΟΥ ΑΥΤΟ ΓΙΝΕΤΑΙ… και μη σκουντουφλήσετε στις βιασύνης τον ακταρμά να ενημερωθείτε… και μη τρελαθείτε, μη διαολιστείτε, ψάχνοντας λεξιλόγια για τις όμορφες κορδέλες… ΑΥΤΕΣ ΘΑ ΠΕΡΑΣΤΟΥΝ ΚΟΛΛΑΡΟ ΔΙΑΝΘΙΣΜΈΝΕΣ ΚΑΙ ΕΜΠΟΤΙΣΜΕΝΕΣ  ΜΕ ΑΡΩΜΑΤΑ… Χαίρομαι που με εννοήσατε και διπλά χαίρομαι που το γράψατε εις το ηλεκτρονικό σας βαλιτσάκι… ΣΑΣ ΔΙΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ… ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΑ ΣΑΣ ΘΩΡΩ… δεν υπερβάλλω, δεν εξυψώνομαι, δεν ονειροβατώ, δεν ορθώνομαι περιχαρής ψάχνοντας να δω και να βρω τις φωτεινές οροσειρές με τα άστρα.. ΟΧΙ ΠΟΤΕ…! Ψάχνω στα παλιό τεφτέρια της πάλε αθώας εποχής να βρω…, να δω…, να μάθω πώς χαράζανε πορεία όταν σκαρώνανε παπόρια… και πώς τα ταξιδεύανε…, πώς λειτουργούσε η καμπάνα στο μέτρημα του φουνταρίσματος της άγκυρας των παποριών, πώς βάφανε τις άγκυρες, τα άλμπουρα…

ΉΤΑΝ ΔΥΣΚΟΛΟ! Τα ρέλια και τις κουπαστές…, πώς κόβανε τα εισιτήρια οι λογιστές, πώς κάνανε μισθοδοσίες, πώς ο τροφοδότης έπαιρνε φακές, λιάκι κρεατάκι και μπακαλιάρο για ξελούρισμα, για τηγανιά και κόκκινη σαλτσούλα.., πώς έπλενε…, σιδέρωνε ο καμαρότος τις πετσέτες και τα σεντονοκούβερτα για την εξυπηρέτηση επιβατών και πληρώματος…, για ένα ασφαλές και νοικοκυρεμένο κατευόδιο του πλεούμενου… Και να ήταν μόνο τα πλεούμενα..; ΕΧΟΥΜΕ ΕΔΩ ΠΑΠΟΡΙΑ ΣΤΕΡΙΑΝΑ ΕΡΜΑΙΑΑΑΑ… ΑΧ ΘΕΕ ΜΟΥ.. Με ΕΝΝΟΗΣΑΤΕ…; Εν πρώτης νομίζω ότι δεν με νοήσατε…, γιατί σας πείραξε το μπότσι και η σιγουριά μου τελεσφόρησε γιατί τελειώσανε οι δραμαμίνες άμεσα.. ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΣΤΕΙΑΚΙΑ ,ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΓΙΣΤΗ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ… Μου είπε ένας φρεσκότατος και αξιολογότατος φίλος το πρωί, ότι δεν σε καταλαβαίνουμε κίσηρα μου…, είσαι ακαταλαβίστικος τρεζός και δυσκολό ερμηνεύσιμος σε πιότερα των γραφολοημάτων σου, αδελφέ εν Χριστώ…, είσαι όρθιος θωρείς το ίσωμα και ανακατώνεις τα σκύβαλα να βρεις το στάρι…

ΗΡΕΜΑ και ΑΠΕΡΓΕΛΑΣΤΑ… και απάντησα περιχαρής ότι η γραφή μου, δεν ψάχνει για το στάρι, αλλά για του άουστρα τις ρίζες και τον περιζήτητο του σπόρο…, ψάχνει τον ενοχλητικό ατρίβολα, τον δύστροπο… ΑΥΤΟΣ ΒΟΛΕΥΕΤΑΙ εάν ξεριζωθεί νεανίας και δημιουργεί προβλήματα, χωρίς κρανιά και αξίνα, στα δυσκολό ανεσπάσματα όταν φυτρώσει και απλωθεί… Αυτό οι λατρείες της παντογνωσίας το γνωρίζουν ότι έχει το φάρμακο βρεθεί και δεν χρειάζεται ξαούστρημα με αξίνα… Δραστικότατο για τον ενοχλητικό βιολιστή της απραξίας…, όχι της στέγης, είναι η απαξίωση…, η περιφρόνηση… και κυρίως η δραστικότατη πεντάλφα… ΜΕ ΠΕΡΙΠΟΙΗΜΕΝΟΥΣ ΟΝΥΧΕΣ… ΦΑΡΜΑΚΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ… άνευ συνταγής Ιατρού… ΠΑΡΑΚΑΛΩ… Απομένουν περιορισμένες ποσότητες παρακαλώ… ΙΣΑ, ΙΣΑ ΠΡΟΚΑΝΕΤΕ…