TA ΘΛΙΜΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ

ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΛΗΓΩΝΕΙ, ΜΑΣ ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΙ

  Ζήτησα, από τη συνάδελφο και -φυσικά !-καλή φίλη Μαντώ, την άδειά της για την αναδημοσίευση του κειμένου της για τα αδέσποτα. Από τα nasantorinis.gr Εκτός του ότι είναι ζηλευτά καλογραμμένο, ανατέμνει μέσα από τη συναισθηματική του έξαρση, ένα θέμα που μας απασχολεί χρόνια. Τα αδέσποτα. Διαβάστε το. Αλλά θυμηθείτε κιόλας, ποιός άνθρωπος -Δημήτρη Σιγάλα τον λένε- δρομολόγησε λύσεις, ποιοι εθελοντές-Η Ένωση Φιλόζωων Σαντορίνης SAWA- ΟΔΗΓΉΘΗΚΑΝ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΉΡΙΑ, γιατί έπραξαν αυτό που υπαγόρευε η ευαισθησία τους και γιατί οι σιωπές, καμιά φορά, είναι περισσότερο εκκωφαντικές.

Μαντώ Στουρνάρα

“Είναι από αυτές τις εικόνες που μένουν χαραγμένες στη μνήμη σου θες δε θες. Πέμπτη πρωί, στο λιμάνι του Πειραιά επιβιβάζομαι στο πλοίο με προορισμό τη Σαντορίνη. Παρατηρώ μια μικροκαμωμένη κυρία με ένα σκύλο (αρκετά μεγαλόσωμο). Ο σκύλος τραυματισμένος στο πόδι, (φρεσκο χειρουργημένος) όπως έμαθα στη συνέχεια, και με κολάρο στο λαιμό. Την έχασα για λίγο μέχρι τη στιγμή που ανέβηκα στο κατάστρωμα του πλοίου. Τη βρήκα να κάθεται μόνη της, σκεπτική, με το σκυλάκι κουλουριασμένο δίπλα της να τρέμει …

Η αλήθεια είναι πως δε συνηθίζω να πιάνω κουβέντα εύκολα στα ταξίδια μου, όμως ένοιωσα την ανάγκη να κοιτάξω το σκύλο στα μάτια. Αυτό το βλέμμα που όποιος δεν το ξέρει… ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. Η μικροκαμωμένη κυρία δε μιλάει Ελληνικά. Κάνει το βήμα και με βάζει στη διαδικασία που δεν ακολουθώ εύκολα…

– «Τι έπαθε»; Τη ρωτώ
– «Τραυματίστηκε, έπρεπε να χειρουργηθεί. Στην Πάρο δε γινόταν. Την πήρα στα χέρια και ταξίδεψα για Αθήνα. Ανέβηκα μαζί της τις σκάλες, γιατί δε μπορούσα να την αφήσω μόνη της εκεί που φυλάσσονται τα ζώα στο πλοίο…»

Κατέβηκα στη θέση μου, όμως, η σκέψη μου έμεινε εκεί. Ανέβηκα ξανά και ξανά για να δω αν χρειάζεται κάτι. Της είπα να μιλήσει με κάποιον από το πλήρωμα για να τη βοηθήσει στο λιμάνι της Πάρου…. όμως… το συναίσθημα!!! Ας σταθούμε λίγο σ αυτό. Μια κυρία, με ένα σκύλο αγκαλιά, που για λίγο τον άφησε μαζί μου, κι εκείνος… σα να βρέθηκε στο κενό μέχρι που γύρισε!!
…………………………………………………………………………………………………………………….

Σήμερα βρέχει στη Σαντορίνη. Το πρωί μπήκα στο σταθμό και όπως γίνεται σχεδόν κάθε μέρα ο Ζήκος και ο Μούργος με ακολούθησαν. Βρεγμένα, έψαχναν τρόπο να προφυλαχθούν. Εδώ στο σταθμό ξέρουν πως η πόρτα ανοίγει και για αυτά. Χειμώνα καλοκαίρι.

Ανέβηκα στο studio και ξεκίνησα εκπομπή. Τηλέφωνο πρώτο… «δεμένα γαϊδουράκια Μαντώ» μου είπε μια φίλη… δεν είναι η μοναδική που το λέει, έχω ακούσει πολλά, κι έχω δει με τα μάτια μου τραυματισμένα ζώα από αδέσποτα, έχω δει αδέσποτα, να ψάχνουν, από ένστικτο -αυτό της επιβίωσης- να βρουν τροφή. Δεν έχουν μάτια θλιμμένα; Έχουν. Δεν έχουν ψυχή; Έχουν !! Γι αυτό ακριβώς, κάνουν «ότι χρειάζεται» για να βρουν τροφή.

Πάμε τώρα στη διαχείριση του θέματος. Υπάρχουν οι εθελοντές (ευτυχώς), υπάρχουν όμως και αρμόδιοι γι αυτόν τον τομέα στο Δήμο. Υπάρχει λέει και αρμόδιος αντιδήμαρχος. Και τι κάνουν οι αρμόδιοι στο Δήμο; Ίσως πολλά, ίσως όχι αρκετά, ίσως και τίποτα. Εμείς ρωτάμε, ρωτάμε, ξαναρωτάμε, και θα συνεχίσουμε, γιατί από υπομονή δόξα το Θεό διαθέτουμε πολύ! Πότε θα πάρουμε απαντήσεις και από ποιόν; Ο ίδιος Θεός ξέρει!!

Μαντώ Στουρνάρα”.