Σεισμοί, “Che fece . . . . il gran rifiuto”
Η σεισμική ακολουθία συνεχίζεται. Το ίδιο και οι ξύλινοι τίτλοι, περί «χορού ρίχτερ», «πανικόβλητοι κάτοικοι εγκαταλείπουν τη Σαντορίνη», «φόβοι για μεγάλο σεισμό» και άλλα. Προπελοφόροι ειδικοί, που θα εκκένωναν το Μάτι σε 15 λεπτά, πραγματοποιούν μια ακόμα εξειδικευμένη εκκένωση.
Λες να ζούμε στη χώρα, της πνευματικής δυσκοιλιότητας και να διαφημίζουμε κάθε κένωση;.
Γεγονότα;. Αδιαμφισβήτητα. Τακτικοί σεισμοί. Κάμποσοι πάνω από 4R. Πλοία και αεροπλάνα που φεύγουν γεμάτα. Αετονύχηδες που κατά τις πληροφορίες έρχονται για πλιάτσικο στα πρόχειρα κλειδωμένα σπίτια.
Ο φόβος, είναι σαν τον πόνο. Προειδοποιεί. Αλλά στον πόνο, πας στο γιατρό ή παίρνεις αναλγητικά. Στον φόβο;. Την κάνεις ηρωικά και ελαφίσια;.
Και όχι. Δεν είναι λιπόψυχοι αυτοί που φεύγουν (μόνο μη μου γυρίσουν πίσω ως ανυποχώρητοι “Πρόεδρες” και μου κουνήσουν το δάχτυλο), ούτε ήρωες αυτοί που μένουν. Και ως συνέχεια, τίποτα άλλο πλην του Μεγάλου Αλεξανδρινού:
«Che fece . . . . il gran rifiuto
“Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος το ’χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του. Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει.
Αν ρωτιούνταν πάλι ,όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του».
Τους «όχι» και « φοβάμαι, φεύγω» τους κατανοώ. Ωστόσο, το έτοιμο το Ναι, είναι που με συνεπαίρνει.
Και τα σεισμοσμήνη, ας συνεχίσουν.
Με άλλα λόγια, το επίκεντρο της Ιστορίας, είναι ενδιαφέρον. Έχει το γούστο του. Αυτό μόνο.