ΣΑΣ ΑΛΛΑΞΕ ΠΟΡΕΙΑ, ΤΟ ΔΙΦΡΑΓΚΟ, Η ΞΕΓΝΟΙΑΣΗ

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ, Τ. ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

Σας αραδιάζω 984 λέξεις αγαπημένοι πνευματικοί μου συνδαιτημόνες και επιθυμώ διακαώς να με διαβάσετε καθήμενοι σε μια θηραϊκή πεζούλα.., αγναντεύοντας την θάλασσα και την Ανατολή… Ανοίξτε λοιπόν, αφού ξεσκονιστεί, το βιβλίο της εδώ ζωής σας και ρουφήχτε το προσεκτικά με υγραμένα μάτια για να με νοιώσετε τι γράφω παρακάτω…

Πόνεσα και πονώ συνέχεια ακούγοντας ομοβροντίες αναστεναγμών και βλέποντας πονεμένα μικρής διάρκειας χαμόγελα… Προβλήματα πολλά γενικά και ανυπολόγιστες ψυχικές και οικονομικές ζημιές… και επειδή δεν αντέχω περαιτέρω ψυχικές διαταραχές λόγω της ευαίσθητης ιδιοσυγκρασίας και ηλικίας μου… ΕΚΛΕΙΣΑ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ… και συνέχισα τις υπόλοιπες καθημερινές υπερπόντιες και όχι μόνο φιλικές επικοινωνίες μου…

Ένας αντάρτης φίλος με ανέμενε τηλεφωνικά, καραδοκώντας την επίθεση, έχοντας γεμίσει την τουφέκα, αγρεμένος και διαβασμένος, την είχε απασφαλίσει και μου την σμπάραρισε κατακέφαλα… Ζημιά; Απειροελάχιστη… διότι φορούσα κράνος και η ΙΟκλεισούρα είχε βασανίσει και συναρμολογήσει θετικά την ακατάστατη όπως διατείνεστε… ΚΥΡΙΕ… σκέψη μου… ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ… «Είσαστε ευλογημένοι που ζείτε στον πλέον ευλογημένο τόπο, στην μοναδική άγρια και ανεπανάληπτη ομορφιά…» ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ ΕΝΝΟΟΥΣΕ…

«Ο άνθρωπος είναι σκλάβος της απληστίας του…» Ναι μεν ο Τσιφόρος το είπε, αλλά δεν διαφωνείς… – μήπως διαφωνείτε εσείς…; Σας άλλαξε πορεία το δίφραγκο.., η ξέγνοιαστη… χωρίς δυσκολία διαβίωση και οι όμορφες και απείρου κάλλους διάσπαρτες, θυληκό-σερνικές υπάρξεις…; ΕΡΩΤΙΑΡΕΣ—ΗΔΕΣ ΜΕ ΕΝΝΟΗΣΑΤΕ…; Θα σε αρπάξω από τα μαλλιά…, του απεκκρίθει…

ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ.. Θα σε κάτσω στην καντούνα, γιατί πρέπει να σαλιαρίσουμε πολύ, να ακουστούμε, να ξεσουρλωθούμε, να κρεμαστούμε για στέγνωμα, να ψυχό αναλυθούμε, να αγκαλιαστούμε, να φιληθούμε… ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΘΑ ΜΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΉΣΟΥΝ.. και να γραφό πενιάσουμε εάν δυνάμεθα βεβαίως πολλά, ξερά, χλωρά και μουχλιασμένα που πρέπει να τα ανεμοσκορπίσουμε χωρίς φειδώ, περίσκεψη και μυρωδάτη  σκέψη… Και εάν επιθυμείτε ακούστε προσεκτικά… ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ.. κυράδες μου και κύρηδες, από ποια αμπασά πρέπει να μπροβάλλουμε ξεσκέπαστοι, να πιούμε τον καφέ μας, να ακούσετε-σουμε τα δρώμενα της τότε εποχής…;

Η προσμονή…, αχ αυτή η κόρη… ΚΟΥΚΛΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΕ ΛΟΥΛΟΥΔΑΤΗ ΡΟΜΠΑ.. δεν άντεξε και άρχισε να παρλάρει, να εξιστορεί και να φωτογραφίζει εποχές και άγαρμπους σκληρούς χειμώνες.., ζεστά καλοκαίρια… και πολλά άγνωστα για πολλούς καλά…, άσχημα και πικρόχολα καλούδια που δεν έζησαν και πρέπει να τα μάθουν.. Όμως…, όμως.., όμως… Χωρίς εξιστόρηση της τότε εποχής δεν ακουμπάμε πράμα ξέφωτο της τώρα ευδαιμονίας… ΟΧΙ ΠΟΤΕ.. Και για να με νοιώσετε στο παρακάτω κείμενο βάζω την δική μου επικεφαλίδα, για να προσέξουμε, να συγκρατηθούμε και να μην ανεμοφουφουλιάζουμε, νομίζοντας Λαμπρή την κάθε μέρα.. ΧΑΜΠΑΡΙΑΣΑΤΕ ΗΝΤΑ ΛΕΩ…; Στην αμπασά μου έχω 4 τετράποδα-τροχα, αλλά χρειάζονται τα δύο.. και εμένα τρώνε άχερα και ουχί το παντεσπάνι.. ΥΠΕΡΒΟΛΗ…; Mi hai capito…?

Ποιος μπορεί να ξεχάσει και να λησμονήσει ότι το χειμώνα φορούσαμε κοντό σουρλί με μακριό παλτό και πέδιλο εξωγωνιάτικο… από ρόδα αυτοκινήτου…; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον ντουρά τον πάνινο και την καπελαδούρα…; Ποιος μπορεί να ξεχάσει το γάλα από την αίγα μας με λιάκι παξιμάδι…, δυο συκαλάκια ξερά με λίγες σταφιδούλες από ασύρτικο…; Ξεχνιέται η επιστροφή από το σχολειό… και το ψάξιμο τσι κατσαρόλας…; ΕΙΧΑΜΕ ΧΑΡΤΙ ΥΓΕΙΑΣ ΛΕΥΤΕΡΗ…; ΕΡΩΤΩ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΙΣΗ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΩ.. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το πηγαιμό μας για το Γυμνάσιο καβάλα στην γαδούρα…;

Γιατί;  Μα είπαμε…, δεν υπήρχε το δίφραγκο ΒΑΡΒΑΡΑ.. για όνομα..! Ποιος μπορεί να ξεχάσει την επιστροφή μας από Φηρά και από τον χωμάτινο τον δρόμο με τα πόδια για να μαζευτεί το δίφραγκο για μπάλα…; ΠΟΙΟΣ…; Ποιος μπορεί να μου λαλήσει ότι πήγαινε στην Πάνω Μεριά για το ηλιοβασίλεμα…; ΠΟΙΟΣ…; Δεν ξεχνώ τον πατέρα μου, μετά το αγκυροβόλιο μου εδώ…, κάνοντας μαζί μια βόλτα, του πρότεινα να περιμένουμε λίγο να δούμε το ηλιοβασίλεμα στην ΟΙΑ… Η απάντηση του ακόμη ηχεί στα αυτιά μου… καθώς είχε πάρει το δρόμο προς το αυτοκίνητο.. «Βρε Γιώργη μου, πάμε παιδί μου…, αυτό μόνο στους ξένους επιτρέπουν να το θωρούν..!»

ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ 7 ΧΡΟΝΙΑ… ΑΛΛΑ ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ… Εδώ δεν είχαν λεωφορείο και μένανε οικοτροφείο τα παιδιά… ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΟΥ ΕΕΕ… Στο Ακρωτήρι πήγαινε το Λεωφορείο κάθε Σάββατο… ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ…; Ποιος θα ξεχάσει ΜΠΑΜΠΗ, οι μέγιστοι μπαλαδόροι.., που στο ξενοδοχείο στην Νάξο, με τον Πανθηραϊκό βλέπαμε στα 17 μας πρώτη φορά μπανιέρα και καήκαμε από το ζεστό νερό… γιατί δεν ξέραμε πως χρησιμοποιείται η μπαταρία..; Ποιος θα ξεχάσει την αναζήτηση δουλειάς θωρώντας την αξίνα…; Ποιος θα ξεχάσει το παρθενικό ταξίδι μας, για λίγο παντεσπάνι και εμπριμέ κατωφόρι..; ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΠΟΙΟΣ..; Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι η επιβίβαση γινόταν με την λάντζα στα Φηρά και το ταξίδι…, το 24ωρο…(!), με το Μυρτιδιώτισα είχε πατσά στην Σύρο…; ΠΟΙΟΣ…; Θα αγρέψω…, με γροικάτε…; Και θα σας πάω ταξίδι με Γαρμπή να αερίσετε πατάτες, μπικινάτοι καλοπερασάκηδες με τα μπουκλέ μαλάκια… Ποιος γύριζε πίσω να αργιώσει τσι ντοματιές…, να θερίσει…, να θειαφίσει…, να τρυγήσει.., να παστρέψει.. και την αξίνη να χαδέψει…; ΠΟΙΟΣ…;

ΚΑΝΤΕ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΣΑΣ… και πάρτε την αγκαλιά την πατρίδα μας…! ΑΜΕΣΑ… Δεν σας ακούω… Μουγκαθήκατε ή ψάχνετε κουρτίνα να θωρείτε, χωρίς να σας θωρούν…; Ποιος μπορεί να ξεχάσει το αντωνιάρισμα που κάναμε στην γυμνασιακή μας διαδρομή που αντί email και f.b γράφονταν ραβασάκια και λόγω βλάβης του internet, τα δίναμε μέσω βιβλίων..; ΠΟΙΟΣ..; Ομολογία και πενταμελές άμεσα…! Ποιος θα ξεχάσει τις καλοκαιρινές ξέγνοιαστες ερωτό- βολτούλες από πλατεία σε πλατεία, βαστώντας μαγνητόφωνο… (ΜΕΓΑ ΑΠΟΚΤΗΜΑ..) και μπιργιαντίνη στα μαλλιά…; ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ..; Ποιος μπορεί να ξεχάσει την αμμουδιά στον Αθηνιό  και της Περίσσας την παραλία…, που πηγαίναμε κάθε Κυριακή με το λεωφορείο.. ΜΟΝΟ ΜΕ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ… Απώλεια μνήμης…; Εάν ναι, άμεσα ιατρό…! Ποιος θα πιστέψει ότι δεν υπήρχαν δροσοπεζούλες παραθαλάσσιες και ήτανε ελεύθερα, τρώγοντας κεφτεδάκια…, ξανοίοντας και σαλαριαρίζοντας στα ελληνικά… ΜΕ ΕΝΝΟΗΣΑΤΕ…;

ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ.. Είναι πολλά.., ομολογώ πολλά… και άγουρα της τότε εποχής καλούδια…, που θα γραφτούν σποραδικά.., αληθινά για να μαθαίνονται και να προσέχουνε οι αγαπημένοι μου – σας ευέλπιδες.. Δεν θέλω πετρολόημα, μόνο γροικάτε με Γιατί…; Μα δεν επιθυμώ, δεν θέλω διόλου να έρθουν τα τότε σύννεφα… της τότε στερημένης εποχής… ΟΧΙ ΑΥΤΑ…! ΜΟΝΟ ΝΑ ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΟΥΜΕ… ΟΧΙ ΠΙΣΩ… ΠΟΤΕ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ…

Στην επόμενη ψυχική μου γραφό απεικόνιση θα ασχοληθώ με τα γαϊδουράκια…, ναι με αυτούς τους  τετράποδους θησαυρούς μας… Γιατί…; Μα μόλις με ενημέρωσε ένας φίλος ότι έμαθαν… ΤΑ ΓΑΪΔΟΥΡΑΚΙΑ… ότι γραφολόησα για την εποχή τους και δεν αναφέρθηκα σε αυτά… Καθησυχάστε τα εσείς που τα γνωρίζετε… Αγάπες μου…, δεν σας ξέχασα και δεν θα σας ξεχάσω ποτέ… Κλείνοντας προσωρινά το γραφολόημα τούτο, βροντοφωνάζω λέγοντας, για να μη πετροβοληθώ…, ότι οι μοναδικές  ομορφιές… μας δόθηκαν ΔΩΡΕΑΝ… Αγκαλιά.., αγάπη…, λατρεία και πολλά φιλιά… και προσοχή πολύ στην πηγή ζωής μας…, στην ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ ΜΑΣ…