ΠΕΤΩΝΤΑΣ ΛΕΞΕΙΣ ΣΤΑ ΑΧΡΗΣΤΑ

ΑΛΛΩΣΤΕ Η ΒΙΑ ΚΑΙ Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ,   ΕΧΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΠΑΝΩ ΧΕΡΙ

 

 

 

Μπόις, «Πώς εξηγεί κάποιος εικόνες σε ένα νεκρό λαγό»

Σήμερα έγραψα πολλά. Για την ακρίβεια, 1.173 λέξεις σε ένα Φιλιππικό για τα όσα τραυμάτισαν τις μέρες μας. Ακολούθησα και τη δημοσιογραφική αρχή: «σε κάθε μία λέξη που γράφεις πρέπει να έχεις σβήσει τουλάχιστον τρεις για να σου βγει το κείμενο, όπως το θες».

 

Πέταξα 1.173 λέξεις στα σκουπίδια. Όχι γιατί δεν άξιζαν να διαβαστούν (που δεν άξιζαν!). Όχι γιατί η Ιντερνετική δημοσιογραφία επιτάσσει «το πολύ» 400 λέξεις (δηλαδή μια σελίδα Α4), για να διαβαστεί ένα κείμενο.

 

Έχω στον ηλεκτρονικό κάλαθο απορριμμάτων 1.173 λέξεις, που περιμένουν απλώς μια εντολή: «επαναφορά».

 

Αλλά για να πω τι;. Το αυτονόητο;. Την πίκρα και τη θλίψη του πολίτη που συνθλίβεται στα γρανάζια της εξουσίας (τοπικής και άλλης) και είναι πάντα υπόλογος;. Τους τραμπούκους που επιβιώνουν, επειδή «κάπου κρατάνε κάποιους», στις κοινές καλπουζανιές τους;.

 

Απλώς, είναι ένα προσωρινό «σήμερα». Ήπια καφέ, με το βιβλίο μου. Δεν μου διαμαρτυρήθηκε επειδή τίμησα μόλις 20 σελίδες του. Κοίταξα τον ουρανό να γίνεται από γαλάζιος …σκούρος και σκοτεινός. Χτύπησε έντονα η καρδιά μου, από τα λαμόγια που έχουν ένα χαμόγελο έπαρσης και υπεροχής στο πρόσωπο, όταν με αντικρίζουν.  Και θυσίασα 1.173 λέξεις. Μιας μέρας δουλειά. Τώρα θα πάω να ακούσω ποίηση. Στον Πύργο Καλλίστης.

Αλλά αύριο, θα χαμογελώ. Ειρωνικά. Γιατί;. Τόσους έξυπνους έχω γύρω μου, να μην καυχηθώ πως είμαι βλάκας;. Υπάρχει πιο υπέροχη επίγνωση;.

Γειά σου Αναστάσιε- Νικόλαε.  Ξεπέρασες και τις πιο ζοφερές μου προβλέψεις.

 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *