ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ ΤΟΥ Ν. ΛΕΒΟΓΙΑΝΝΗ

ΣΤΟΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ-ΕΚΔΗΛΩΣΙΑΚΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ- ΜΕΣΑΡΙΑ

Ο πρώην Υπουργός, φιλόλογος και συγγραφέας κ. Νίκος Λεβογιάννης

Εν αρχή ην ο λόγος. Και δη, ο γραπτός λόγος. Τον Λεβογιάννη, τον ήξερα από παλιά. Αυτόφωτος στην είσοδό του στην πολιτική. Υπερήφανος στην αποχώρησή του. Μάλλον όχι, αποχώρηση. Επιλογή. Ενεργός πολίτης. Και ΚΥΡΙΩΣ, αντί να καταλήξει, όπως κάποιοι γραφικοί στρατηγοί των καφενείων που αναθυμούνται τα αγωνιστικά τους, παράσημα, αυτός συνέχισε.

Σε αυτό που ήξερε και ξέρει. Στη μελέτη, την έρευνα, την τεκμηρίωση και την καταγραφή.

Του τηλεφώνησα λοιπόν. Είχα το τηλέφωνό του, από παλιά. Ζήτησα τα βιβλία. Τώρα κοσμούν τη βιβλιοθήκη μου. Τα διάβασα αχόρταγα (φιλίστωρ, το μεγάλο μου βίτσιο).

Μετά σκέφτηκα, πως ήθελα να τα μοιραστώ και με άλλους. Κάθε χρόνο κάνω δύο -αυστηρό προσωπικό όριο για να μην καταλήξω μαϊντανός – παρουσιάσεις. Φέτος, έκανα μόνο μια μικρή παρέμβαση. Οπότε, κάτι μου έλειπε. Και ο Νίκος Λεβογιάννης, κάτι μου πρόσθεσε. Σοβαρό, και σπουδαίο.

Μοιράστηκα την ιδέα με τους ιδιοκτήτες του ραδιοτηλεοπτικού σταθμού που εργάζομαι. Δική μας εκδήλωση. Όχι να αναμεταδίδουμε μόνο. Να παράγουμε κιόλας πολιτισμό. Συνάντησα ένα ενθουσιώδες ΝΑΙ.

Μετά, η αναζήτηση χώρου. Που;. “Σήκω, να σε πάω κάπου” μου είπε ο Σπύρος Πατηνιώτης. Πήγαμε στον νεόδμητο Ιερό Ναό Αγίου Παϊσίου στη Μεσαριά. Δίπλα, έχει ένα εκπληκτικό εκδηλωσιακό κέντρο. “Εδώ κάνε ότι θέλεις”.

Και η χαρά μου διπλή. Πρώτη γιατί παρουσιάζω ένα συναρπαστικό συμπίλημα της νεώτερης ιστορίας των Κυκλάδων. Δεύτερο, επειδή εγκαινιάζουμε έναν εξαιρετικό χώρο.

Και τρίτο, (σιγά μην έμενα στα δύο) επειδή θέλω να καλώ τους ομόκεντρους φίλους μου (τον Γιάννη Γαλαίο, πνευματικό μου αδελφό στη Σαντορίνη), τον Παναγιώτη Φρεντζά, τη Μαρία Πρασίνου και να τους λέω: “πάμε”. Και να πηγαίνουμε. Γιατί η είδηση – κάτι παρόμοιο έλεγε ο Χατζηδάκις- είναι αργότερα Ιστορία. Και θέλω πολλή Ιστορία, ποίηση και λογοτεχνία στις ζωές μας.

Να έρθετε. Θα σας καλοδεχτούμε. Όχι, με μακρόσυρτες παρουσιάσεις. Μια ευσύνοπτη γνωριμία. Και με πλούσιο μπουφέ και κρασιά, που η αεικίνητη και ενθουσιώδης Γεωργία, ανέλαβε από την πρώτη στιγμή.

Περιμένω και επιμένω.