“ΟΡΘΩΝΕΤΑΙ Ο ΓΡΑΒΑΤΟΦΟΡΕΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΣ ΜΕ ΛΟΥΣΤΡΙΝΕ ΥΠΟΔΗΜΑ”

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

“Είναι η ψευτιά μοναδικό αποκούμπι και στήριγμα πολλές στιγμές για να ξαποστάσεις..; Είναι η ψευτιά κυρά.. τον πόνο σου να πεις..; Είναι η ψευτιά μια ηλιαχτίδα να φανεί, τα απόκρημνα σοκάκια να φωτίσει..; Ή μήπως, μονοπάτι της ξεδιάντροπης ζωής μας..; Είναι μια άναρχη ομορφιά.., μια πανέξυπνη, πανέμορφη κόρη… που οργιόλουστη τριγυρίζει και αφουγκράζεται.., ενορχηστρώνει και πορεύεται.., τρέφεται και ζει στους ίσκιους των ψευτο-αρχόντων… Είναι απειροελάχιστες οι φορές, οι στιγμές που στην αυλή των άπορων θα την αντικρίσεις…

Περιδιαβαίνει.., αναζητεί.., διανοείται.., ψαχουλο-ψάχνεται και τελικά αγκυροβολεί.. και ονειρεύεται πως αρμενίζει… και γυρίζει την πλώρη της στου καιρού τα ντέφια να ακουμπήσει… Την νοιώθω δίπλα μου.., δίπλα μας.., την βλέπω μπροστά μας-μου.. Πανέμορφη.., δυναμική.., έτοιμη για να αντιμετωπίσει τους πάντες και τα πάντα..! Αναλαμβάνει τις ευθύνες μας.. ενσαρκώνει τις επιθυμίες μας.., τα όνειρά μας.. Έχει την ικανότητα να μαγεύει.. να θαμπώνει με τα λαμπερά χρώματά της.. να ζαλίζει τους γύρω της με το δυνατό άρωμά της..!

Ήταν και είναι το ψευτο-εργαλείο μας-μου μια ζωή με το οποίο διορθώνουμε τα πάντα… Πείτε μου, ποιός δεν την πήρε από το χέρι έστω και μία φορά.., ποιός δεν της έκλεισε το μάτι για να του κάνει συντροφιά σε μία δύσκολή στιγμή… Ποιός δεν την χρησιμοποίησε.., σε ποιόν δεν χάδεψε το χέρι..;

Τώρα δεν επιτρέπεται να λαλοκοπήσετε ότι δεν με κατανοείτε, δεν θα το δεχθώ όσο αγαπησιάρικα και εάν μου το σερβίρετε, γιατί την κυρά μας την ψευτιά, όλοι στην σκέψη μας την έχομε.., κανένας δεν την απαρνήθηκε και δεν την απαρνιέται.., κανείς δεν την αποχωρίζεται.. Θα μου πει πάλι ο παππούλης… «..γιάντα βρε τρεζέ πάλι ασχολείσαι με τους ιπποκόμους της ψευτιάς, γιατί;» Αγαπημένε μου παππούλη, δεν πρέπει της ψευτιάς την πόρτα να χτυπήσω.., δεν πρέπει να ρωτήσω.., να μάθω.., να αφουγκραστώ… Πρέπει του απορημένου, να μου πουν…, να μου ομολογήσουν… πώς της επιτρέπουν της κεράς-ψευτιάς να επωμίζεται τόσα βάρη.., τόσες ανομίες.., τόσα ψεύτικα βάσανα, Θεέ μου;

Πώς, ενώ όλοι μας την περιφρονούμε, εκείνη περιδιαβαίνοντας ανάμεσα μας, δεν καθυβρίζεται.. και δεν λοιδορείται..; Πώς, καταφέρνει τελικά και στέφεται ως βασίλισσα… κυρά και αρχόντισσα στις ζωές μας..; Και ζητώ συγνώμη από το γυναικείο φύλλο για την θηλυκή προσωποποίηση της ψευτιάς… ακολουθεί μόνο την θηλυκή ονομασίας της … Παρόλο που έχει πρόσωπο, σάρκα και οστά και ως αρσενικό αλλά και ως ουδέτερο… το ψεματάκι.., η απάτη.., ο δόλος.., το μούσι.., ψευδολογώ… Και είναι βέβαιο ότι το αρσενικό φύλλο έχει τις ίδιες βλέψεις για την κυρά-ψευτιά… Τον μαγεύει και εκείνον πολύ…!

Τελικά, μου είναι αρκετά δύσκολο να γραφομονάσω… και να μην προσωποποιήσω την ψευτιά.., την μοναξιά.., την εξουσία.., και οπωσδήποτε και απαραιτήτως, την αχαριστία.., η οποία αναμφισβήτητα είναι παιδί της ευεργεσίας…! Γιατί γράφοντας, ανασαίνω.., ψυχανασταίνομαι… και μου είναι αδιανόητο, της πένας μου το χάδι να μη νοιώσω… να μην αφουγκραστώ…

Αλήθεια, προχθές, εις το αυτοδιοικητικό μέγαρο, ήκουσα μια νότα.., ναι, ήκουσα.. και δεν λανθάνω μια γουλιά αναγνώρισης.., μια δόση… Ναι άργησες λιγουλάκι, είναι παραδεκτό και συγχωρητέο… και της ψευτιάς τον κλότσο για να δώκεις… Θα μου αναφέρει ο τηλετυπικώς αναγνώστης μου και θα απορήσει..; Κλότσο στην ψευτιά…; Ναι, φαινομενολογώντας τα του προσώπου του, διεπιστώθει η πράξη…

Αγαπημένοι μου, δεν είναι δύσκολο να ψαχθούμε και να ξαραχνιάσομε του δισακιού μας τις μεριές και να θυμηθούμε τί ψευτομαντινάδες έχομε αραδιάσει όλοι μας… από την εποχή του σχολείου μας μέχρι και σήμερα… και έχει ο Ύψιστος μέχρι πότε… που φθάσανε ταχέως ασθμαίνοντας περνώντας από πολλά και διάφορα μονοπάτια… κακοτράχαλα και απότομα…, σκοτεινά και φωτεινά… Ποιός δεν είπε στην δασκάλα του ένα γλυκό, αθώο παραμυθάκι… Ποιός δεν είπε σε συμμαθητή ένα αβλαβές παραπανίσιο ψεματάκι.., ποιός σε αυτή την ηλικία δεν είπε στους γονείς του ένα ψέμα… Ποιός δεν είπε στον νεανικό του έρωτα ένα ψέμα… Αναφέροντας σχολείο… εννοώ όλο τον νεανικό – μαθητικό μας βίο… από το τσιγαράκι στα κρυφά.., το ραβασάκι με δυο γλυκά λογάκια τρυφερά σε ένα βιβλίο κρυμμένο… για τον πλατωνικό μας έρωτα, από την μια τάξη στην άλλη… Από το φλερτάκι στα ανοικτά και από τα ατελείωτα προμελετημένα και θεότρελα ψέματα στην εφηβεία μας…

Αλλά, δεν επιτρέπεται να κλείσω το δισάκι μου χωρίς να αναφερθώ και να καψο-κάψω της τωρινής ζωής μας τα καλοφερούμενα ψεμματάκια… Είναι πρέπον και χρήσιμο να γραφοχαραχθούν και να διαβαστούν από τους λιγοστούς μου φίλους…

Το κοριτσάκι της τότε εποχής μας-μου, η κυρά ψευτιά, έγινε μια τροφαντή κυρία, μετρίου αναστήματος, με καστανοκόκκινα σγουρά μαλλιά, με ένα βλέμμα χειρότερο ακόμη και από το δικό μου… με ύφος πολλών καρδιναλίων, έχοντας πλέον φαρδιές και μοναδικές τσέπες… και πάντα με εύχρηστα παπουτσάκια, μόνο σε σκούρο χρώμα… γιατί μες στις λάσπες περπατεί… δεν βόσκει αλλού εκεί αισίως βολοδέρνει και αγωνιά το ψέμα της να εκσφενδονίσει… Ορθώνεται, βέβαια αρκετές φορές όταν από την πολιτική πλησιαστεί… Άλλη ανεπρόκοπη κερά και αυτή… Εκεί δεν προκάνει να αποψύχει ψεματάρες να τις μαρέψει.., διότι εκ συνηθείας οι ψυχο-αλιείς μας τα επιζητούν ωμά και απαραιτήτως φρέσκα ενώ, αναμφίβολα σερβίρονται με γλυκανάλατη σάλτσα…

Επίσης, δεν προκάνει τις τσέπες της να αδειάζει η κερά ψευτιά… Εξ’ ου και οι ψευτοπολιτικοί μας (υπάρχουν εξαιρέσεις και το εννοώ…) που με την ψευτοπολιτική τους ανάλγητη συμπεριφορά και πράξη, την συντηρούν και την ομορφαίνουν…, γιατί χωρίς την συντροφιά της καθίστανται άπραοι κενοί… Βέβαια, για να μη ξεχαστώ, φεύγοντας η κερά ψευτιά, προσωρινά βέβαια, μου έκλεισε σημαδιακά το μάτι και μου είπε εις την μορσική διάλεκτο… «Αχ βρε χαφτανά, ονειροπόλε…! Η πρώτη και η τελευταία επίσκεψη θα είναι…;»

Ορθώνεται, λοιπόν, ο γραβατοφορεύς πολιτικάντης, με λουστρινέ υπόδημα…, ψευτοχαμογελώντας…, φέροντας κόμη επιμελώς ξεραχνιασμένη.., περιδιαβαίνοντας εις τας συναθροίσεις των ψηφοκουβαλητών…, που επιδιώκουν να σελεμιάσουν ότι στο διάβα τους θα βρουν και ότι θα συναντήσουν… Όμως δεν πρέπει.., δεν επιβάλλεται άμεσα την ξεδιάντροπη κερά –ψευτιά να απαρνηθούμε..; Δεν πρέπει το ξυπνητήρι μας να γίνει σαν καμπαναριό τους κτύπους του να ακούμε δυνατά και συνέχεια…; Δεν είναι ώρα, οι αγριελιές και οι κρανιές τον ρόλο τους να βρούνε…; Μήπως καθυστερήσαμε…; ΠΟΛΥ…! Αλλά, δε πιστεύω «ο εγώ», ο απαλά πολιτικά αρχιψεύτης, τελικά να καταφέρουμε να ξεκουτρουνιαστούμε (να ξυπνήσομε…) και να ορθωθούμε… ΕΥΧΟΜΑΙ όμως και ελπίζω να γίνει ξαστεριά και πρέπει… το θέλουν…, το θέλουμε…, επιβάλλεται…”.