“ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΤΟ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ, ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ”

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΡΑΖΕΝΤΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

Η Θάλασσα σου δίνει τα πάντα ,αλλά δε σου γυρίζει πίσω τίοτις που έχασες.. Αυτό μου γλυκοξεφούρνησε σαν τα μελιτίνια τση λαμπρής ο φίλος μου στην ερώτηση μου εάν τον τσιμπολοούν τα θαλασσινά μου ανθοσπέρματα , που σερβίσω αχνοπονετικά κάθε φορά που κωπηλατώ με την βαρκούλα μου και ψαχουλεύω να βρω απάγκιο , αρμενίζοντας αργά χανολοώντας (αλιεύοντας χάνους) απερίσκεπτος ,χαλαρός και ξέγνοιαστος .

Όμως ονειρεύομαι ,λαμπαδιάζω ,και σπινθηροβολώ πάμπολες φορές όταν αναλογίζομαι τι έχασα, τι μου λειψε και πόνεσα πολύ… Έκλαψα ατελείωτα , μούσκεψα και μαύρισε η ψυχή μου ,η καρδιά μου…Ήταν όμως στιγμές οικογενειακές από τις πολλές δακρύβρεκτες που έζησα ,όταν πρόσμενα εναγωνίως τα θεία μου δώρα και έγραψα σε ένα χαρτί τότε και που το βρήκα τώρα στο δισάκι μου ζαρωμένο αλλά θαμπερό ,ξάστερο και φωτεινό σαν τση λαμπρής το άστρο … …

Δεν ήταν όνειρο δεν ήταν μπόρα δεν ήταν αστραπή ,ήταν του ονείρου η λάμψη ,ήταν της προσμονής μου δώρο θεϊκό μοναδικό. Πέρασαν χρόνια πολλά όμορφα ,αλλά και πολλές φορές δύσκολα λόγω της ιδιαιτερότητας της δουλειάς μου-μας .Ήταν φορές ήταν στιγμές που αναλογιζόμουνα θεέ μου θα τα ξαναντικρίσω ,θα τα αγκαλιάσω ,θα τα φιλήσω ,θα τους περιγράψω τα κατορθώματα των δελφινιών ,των γλάρων ,πάρα πολλές φορές ,πολλές και ατελείωτες…

Όμως ήταν η λύση ,ήταν η δίοδος και η αμπασά απόδρασης και επιβίωσης ,ήταν της φτωχικής μου- μας της ζωής το αποκούμπι τότε και της μετέπειτα οικογενειακής ζωής το στήριγμα …..,ήταν το σίγουρο φουρνί που ήβγαινε ο ντάκος ,το χλωρό, η τσιλαδιά ,ο καρβουμάς και το σφουγγάτο … ένα ζεστό και σίγουρο απάγκιο…. ήταν της πλανεύτρας θάλασσας ο ίσκιος και η αγκάλη …να με γροικάτε ηκούσατε ;;;

Όταν ψαλουδιέμαι διαολόσποροι και είμαι κοντά στην παρασχιά και στης αυλής μου την θεόσταλτη αγκαλιά..Γιάντα ;; Μα θωρώντας τους καρπούς μου-μας και τα όμορφα μποδοσίδια του θεού ,τα γονίδια μου και τους γονιδιακούς μου απόγονους αποσβολώνομαι και φέγγω ..Και αναρωτούμε γιατί να τα στερηθώ όσο τα στερήθηκα γιατί ;Και απαντώ στους Νεοϋορκέζους ,ευτραφείς ,γραβατοφορείς ,και χρυσοδόντηδες …απλά για να ζήσω –ζήσουμε αξιοπρεπώς από την μίζερη φτωχή μας εποχή ..πολύ απλά ,απλούστατα …

Εάν ο γερονικολός με ρώταγε στα 18 μου εάν επιθυμώ ΑLFA ROMEO εε…κα για φαντάσου Γιώργη δώρο….δεν θα βιράριζα καθόλου από επαέ…δεν θα σάλευα ρούπι από τση Κατερίνας μου την μέγιστη αγκαλιά ..Ουδείς γεννήθηκε Πλοίαρχος και κυβερνήτης -Μητροπολίτης , ούτε Πρωθυπουργός και πολύ περισσότερο αλμυρός ….ΟΥΔΕΙΣ ….Όλα τα προαναφερόμενα καλούδια δεν αφορούν την ομορφιά μου ,αλλά τα της θαλασσινής αυλής –ζωής όλων μας τα χαμένα και αγύριστα που χάθηκαν που πέταξαν .

Ο εγώ γλυκονερίτης δεν έχω να αφηγηθώ πολλά πικρά και ανάλατα των Ατλαντικών θαλασσοπόρων ,αλλά δεν έχει σημασία ,η θάλασσα είναι μιαααααα χωρίς αμπασά και κλείσιμο τση πόρτας για να μη γλωσσομπερδευόμαστε ,είναι μια τεράστια γαλάζια ομορφιά ,μια αγκαλιά σβουριχτή ….

Μου έδωσε πολλά ,μου πήρε πιότερα ,έζησα δύσκολα ,στερήθηκα πολλά ,έκλαψα πολύ σε δύσκολα και ανεπανόρθωτα μαντάτα της στεριάς ,γέλασα ,τραγούδησα και χόρεψα από χαρά σε όμορφες γλυκές αναλαμπές …Και αναλογίστηκα στην απανεμιά μου….. άξιζε αυτή η δύσκολη ζωή ;;Απαντώ για να σας προκάνω ΝΑΙ και θα ξαναμπαρκάριζα ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ …Εγώ την χάρηκα και μάλιστα πολύ …Και θα τελειώσω την γραφή μου υπενθυμίζοντας τα του ΕΛΥΤΗ ..Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά ,ένα αμπέλι ,και ένα καράβι ..που σημαίνει ότι με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις ..

Εγώ ο απειροελάχιστος ταπεινά λέω ότι όλα να προσεχθούν γιατί μας χρειάζονται ..Πότε ;; Ε ας προσευχηθούμε και ας ονειρευτούμε , γιατί ένα όνειρο που το ονειρεύεσαι μόνος σου είναι απλώς ένα όνειρο .¨Ένα όνειρο που το ονειρεύεσαι με άλλους είναι πραγματικότητα …Ελάτε λοιπόν να ονειρευτούμε μας χρειάζονταιιιι ….Προκάνομε …Καλοτάξιδοι αγαπημένοι μου…”.