Ο ΚΑΛΟ ΣΑΝΤΟΡΙΝΙΟ ΚΡΑΣΙ ΘΕΛΕΙ ΚΟΠΟ ΚΑΙ ΜΕΡΑΚΙ
ΑΠΟ ΤΟ “ΔΙΣΑΚΙ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ” ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
“Το καλό Σαντορινιό κρασί… θέλει κόπο… και όχι μόνο τρόπο…!!
Είναι στιγμές, είναι φορές που οι θύμησες μου είναι ευλογημένες… και αρκετές φορές, που το δισάκι μου με προβληματίζει… Ίσως γιατί αδυνατώ να επιλέξω μόνο ομορφιές… Γιατί; Μα πολύ απλά, γιατί η ζωή μας δεν είναι ποτέ μόνο με ροδοπέταλα διανθισμένη… και σε κάθε απολογισμό της ζωής ο πόνος μένει περισσότερο χαραγμένος… η κούραση… ο κόπος… Δεν επιθυμώ ξανά και ξανά να αναφερθώ στην τότε εποχή, ήταν όμορφη, αγνή, αλλά δύσκολη… πολύ δύσκολη… Αυτό που θέλει η καρδιά μου είναι να αναφερθώ στους αγρότες του χωριού μου, που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, με την καλλιέργεια της τομάτας, του κριθαριού και περισσότερο με την καλλιέργεια των αμπελιών, με την ανατροφή του γαιδάρου και της αίγας και που δεν την μπέρδεψαν ποτέ τον τράγο!.
Θυμάμαι όλα αυτά τα χρόνια της βλάστησης μου, μέχρι που πήρα το δισάκι μου με τσις λίγες θύμησες μου για να συναντήσω την απεραντοσύνη της θάλασσας. Ανδρώθηκα μαζί της και έζησα παλεύοντας την πολλά χρόνια… Όμορφα, άσχημα, έζησα στην υγρή, αλλά ζεστή της αγκαλιά…!
Τελείωσαν οι αλμυρές μου περιπέτειες και γύρισα στην πατρίδα μου, κοντά σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Θυμήθηκα πολλά της τότε εποχής, γνώρισα και μίλησα με τους νέους και μεσήλικες της εποχής του φευγιού μου. Γλυκές φυσιογνωμίες, σοφές κουβέντες για την ζωή τους, μετρημένα λόγια για ότι έζησαν και ζουν. Απορημένοι ρωτούν και ανησυχούν λέγοντας.. «κα βρε ήντα γίνεται με όλα αυτά που ακούμε και μαθαίνουμε από τσις τηλεοράσεις;; Πώς κατάντησε έτσι η κοινωνία μας;; Ήντα θα γίνουν τα παιδιά μας;;» Τι να πω;; Σιωπώ για να ακούγομαι… Τους κοιτώ κατάματα με το βλέμμα μου γεμάτο ανησυχία.. και απαντώ.. «Κα μα όλα θα σάξουν Νικολό..», ήντα άλλο να πω;.
Ήταν πολλοί, ήταν μοναδικοί, ήταν γλυκύτατοι, και το κυριότερο σοφοί για την ζωή και την καλλιέργεια της Θηραϊκής γης. Η έλλειψη νερού και οι δυνατοί άνεμοι επηρέαζαν και την καλλιέργεια και την παραγωγή και βεβαιότατα την ζωή τους, αλλά και την διατροφή τους. Έφυγαν κουρασμένοι, αλλά ευτυχισμένοι για ότι δημιούργησαν και ότι άφησαν παρακαταθήκη σε εμάς.
Σήμερα είναι δίπλα μας ο θυμόσοφος Ηλίας, ο Αγγελέτος, ο νέος Χριστόφορος και ο Πρόεδρος Χριστόφορος, ο Νικολός και ο Δημήτρης ο Φύτρος και ο πρεσβύτερος Σαμψών ο Φύτρος με ένα τεράστιο δισάκι θύμησες, ενώ δεν μπορώ να λησμονήσω τον Τζώρτζη τον Φύτρο.. Είναι όλοι τους ανάμεσα μας για να μας θυμίζουν αξίες ζωής… προσπάθειες και αγώνες επιβίωσης..
Πρέπει όμως να ομολογήσω και να αναφερθώ στο πάθος του Προέδρου του Συνεταιρισμού του Πύργου, για την επιμονή τους στην καλλιέργεια της γης, και περισσότερο του αμπελιού. Αληθινά, οι συζητήσεις μας ήταν πάντα γενικές, όμως με εξέπληξε τελευταία αναφερόμενος στην εν γένει αγροτική δραστηριότητα των νέων, αλλά και για όλη την ζωή στην Σαντορίνη.
O 80αρης έφηβος, συνεταιριστής Χριστόφορος Ζώρχος
Επιθυμία του ήταν η κοινότητα, οι αγρότες και η εστία του Πύργου μαζί να κόψομε την πίτα για την καλή χρονιά, αλλά το πιο όμορφο ήταν τα μοναδικά λόγια που είπε για την σύμπνοια και την μοναδικότητα της ιστορίας και των ανθρώπων του χωριού μας.
Η αλήθεια είναι ότι με ορισμένους ανθρώπους διαφωνείς σε πολλά σε πάρα πολλά, όμως πρέπει και επιβάλλεται να ξεχωρίζεις την σοφία και την εμπειρία, από την πολιτική και οικονομική σκέψη και άποψη. Γιατί; Μα σας νοιώθω, σας αισθάνομαι απορημένους… Είναι πολύ απλό.. εγώ τον θαυμάζω για την επιμονή του στη δημιουργία μιας αγροτικής ευταξίας.. ενός νοικοκυριού για την Θηραϊκή γη και τους ανθρώπους της.
Τελειώνοντας, αναρωτιέμαι… Δεν θα ήταν ευλογία οι νεώτεροι να τους ακολουθήσουν;;; Υπάρχουν…, επιθυμούν…, θέλουν…;;; Εδώ είναι το θέμα! Εδώ όμως είναι και ο πρόεδρος ο Χριστόφορος και δεν πιστεύω να είναι μόνο αυτός, που ΘΕΛΟΥΝ να βοηθήσουν…, που ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ να παροτρύνουν…, που έχουν τη γνώση για να διδάξουν την όλη καλλιέργεια της γης μας και ειδικά του αμπελιού…!!! ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ για να υπάρχουν και τα επόμενα χρόνια αμπέλια και καλό Σαντορινιό κρασί!!
