Ο ΑΡΧΟΝΤΟΧΩΡΙΑΤΙΣΜΟΣ ΠΆΝΩ ΣΤΟ ’21

ΠΩΣ ΕΝΑ ΕΘΝΙΚΟ ΕΠΟΣ, ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΕ ΜΠΥΘΟΥΛΑ

  Τον Λαζάρου, τον τιμώ. Έκανε πολλά και σε πολλά για την ελληνική κουζίνα. Πήρε θεωρούμενα ταπεινά ψαρικά, όπως την πεσκανδρίτσα, και τα ανέδειξε. 

Αλλά και ο σύζυγος της Μαντάμ Σουσούς, ήταν ψαράς. Και η Μαντάμ Σουσού, χρεωκόπησε από έναν γόη και από τα ψηλά, βρέθηκε ξανά στο Μπύθουλα. Ο Λαζάρου, φυσικά και δεν θα το πάθει. Η έμπνευση και το ταλέντο του, είναι ασυναγώνιστα.

  Δεν με ενδιαφέρει το μενού. Ούτε οι βαθυστόχαστοι τίτλοι στα δίφυλλα των “υψηλών” καλεσμένων. Εκείνο που μου προκάλεσε γαστροοισοφαγική αναρρόφηση, ήταν πως στην Εθνική μας Γιορτή, σουσουδίζουμε. Δεν έχουμε ούτε τότε -προχτές δηλαδή- να πούμε “αυτοί είμαστε”. Αυτή είναι η παράδοσή μας, αυτή είναι η κουζίνα μας. Είσαστε μουσαφίρηδες, και σας καλοδεχόμαστε. Δεν  προσκυνάμε τους γευστικούς σας κάλυκες. 

  Την ιστορία, δεν τη δείχνουμε μόνο με μια σημαία. Την αποδεικνύουμε με μια μακραίωνη παράδοση. Όχι τσολιαδάκι με στρας, ή τσαντούλες φουστανέλα σαν της κυρίας. 

  Και ο παππούς μου ο Επίκουρος, έλεγε: με ένα κριθαρενιο παξιμάδι και ένα καυκί νερό, είμαι ευτυχέστερος του Διός. 

  Όχι, πως είχα αμφιβολία, πως το έπος του Καραϊσκάκη, του Κολοκοτρώνη του Ανδρούτσου και άλλων, θα κατέληγε σε φρικτή κακογουστιά. Απλά ο κιμάς γαρίδας, μου κάθεται, ακόμα. 

Δείτε το. Σπουδαίες ερμηνείες. https://www.youtube.com/watch?v=h2Up6_GIDs8